حوزه رادیو تلویزیون گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ امین نبی‌اللهی مجری تلویزیون متولد دهم شهریور 1358 در اهواز است. او فعالیت خود را از سال 1385 با رادیو شروع کرد. وی تاکنون اجرای برنامه‌های «صبح بخیر ایران»، «بوم سفید»، «هاونگ» را بر عهده داشته است. گفتگوی ما را با این مجری تلویزیون می‌خوانید:

متولد دهم شهریور 1358 در اهواز هستم.

 

یادم نمی‌‌آید که شلوغ کار باشم و خیلی هم آرام نبودم.

یک روز وقتی کسی در خانه نبود، تحت تأثیر تصاویری که از تلویزیون دیده بودم، روی دیوار‌های خانه با ماژیک نوشتم «مرگ بر شاه».

در شهرستان ملایز کنار خانه مادربزرگم باغی قدیمی بود و آن‌جا درخت شاه توتی بود که با بچه‌ها تا وقت می‌کردیم به سراغ آن درخت می‌رفتیم. تصویر چیدن توت و مزه ترش و شیرین شاه توت هیچ وقت از یادم نمی‌رود.

من از سال 1385 وارد رادیو شدم و کار اصلی‌ام نویسندگی بود. بعد از مدتی سردبیر شدم و همزمان بازیگری و گویندگی هم کار می‌کردم.

شش دانگ حواسم را جمع کرده بودم که سوتی ندهم، چون دوست ندارم کسی به من تذکر بدهد.

اگر به گذشته بر می‌گشتم، حتماً در علوم کامپیوتری فعالیت می‌کردم؛ چون دنیای امروز با کامپیوتر گره خورده است.

رمان «جنگ و صلح». داستان کوتاه چخوف و نمایشنامه «ایبسن».

نه خیلی مسافرت را دوست ندارم.

سنتی، پاپ و کلاسیک. دستی هم بر ساز دارم.

شطرنج بازی می‌کنم.

همسرم.

بله. الان اگر بخواهی از اخبار دوستان و حتی پدر و مادرت خبر داشته باشی، باید در شبکه‌های اجتماعی فعال باشی.

رمان بنویسم. فیلم بسازم.

سؤال سختی است که آدم خودش را تعریف کند، امین نبی اللهی هزار کار انجام نداده دارد.

جالب‌ترین واکنش این است که بعضی از مردم وقتی مرا می‌بینند، می‌گویند ببخشید من شما را نمی‌شناسم یا می‌گویند این آقای هاونگ است و بعد می‌گویند من شما را کجا دیدم.

شایعه‌ای نشنیدم.

سر برنامه «بوم سفید» همه پلاتو‌ها از قبل نوشته و تمرین می‌شد. تهیه‌کننده برنامه، کامیار اسماعیلی به این موضوع خیلی حساس بود. همیشه گوشه استودیو می‌نشستم و متن را می‌خواندم. پارت دوم برنامه زنده بود. ساعت یازده به صورت زنده روی آنتن می‌رفت و دقیق در روز‌های برنامه از ساعت چهار صبح تا یازده شب کار می‌کردم. خلاصه‌ای از متن مقابلم بود، چند تا دیالوگ گفتم، همیشه در فاصله بین پلاتو‌های دوستان می‌خوابیدم. از خواب پریدم و دیدم بچه‌ها می‌خندند و پلی‌بک پخش می‌شد. به همکارم ارسیا صنعتی گفتم، پلی‌بک پخش می‌شد؟ گفت: خیالت راحت باشد، منتظر شدیم که دیالوگتو بگویی، نگفتی خودمان پلاتو را گفتیم.

با شهریار ربانی، با هم از زمان دانشگاه دوست هستیم.

بله. طرفدار پرسپولیس هستم.

اجرایم در برنامه‌ «هاونگ» متفاوت بوده، سبکی از اجرا که قبلاً به آن فکر کرده بودم داشتم. خوشبختانه این برنامه دیده شد و البته نظرات متفاوت بود. در فرهنگ ما طنز حتماً باید باعث قهقهه شود. در صورتی که من تفکر را مؤثر‌تر می‌دانم. هاونگ  توانست یک سال و نیم هر روز بر روی آنتن شبکه نسیم باشد و یک برنامه بیست دقیقه‌ای کم هزینه بینندگان زیادی داشته باشد.

امیدوارم مسئولان قدر متخصصان خود را بیش از پیش بدانند. رها کردن نیرو‌های متخصص، یعنی دور ریختن هزینه‌هایی که برای متخصص‌شدن آن‌ها صرف شده است.

گفتگو از: زهرا محرمی

انتهای پیام/