به گزارش حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ چرایی بی‌انگیزه بودن مردم در بازدید از اماکن تاریخی خود سوالی است که مدتی فکرم را به خود مشغول کرده بود به همین دلیل تصمیم گرفتم به دیدن یکی از همین اماکن بروم و چند ساعتی با افرادی که در آن دیدن می‌کنند، هم قدم بشوم. عمارت مسعودیه مربوط به دوره قاجار است و در تهران، میدان بهارستان واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۷ دی ۱۳۷۷ با شمارهٔ ثبت ۲۱۹۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این عمارت بین مغازه‌های تعمیرات و نصب سیستم‌های ماشین واقع شده و روزانه هزاران نفر از کنار آن می‌گذرند و تنها یک نیم نگاهی به آن می‌اندازند.


مثل هر علاقمند به اماکن تاریخی سری به این عمارت قدیمی زدم به سمت درب ورودی رفتم و بعد از تهیه بلیت و گذر کردن از یک راهروی باریک کوچک، وارد حیاط بزرگی شدم که ساختمان اصلی عمارت قرار داشت.


سر در اصلی ساختمان، بیت معروف «توانا بود هر که دانا بود» حک شده بود. علاوه بر ساختمان اصلی عمارت، ساختمان‌های دیگری به نام‌های سیدجوادی (حکیمیه) و مشیرالملکی (مشیریه) در میان این عمارت بزرگ خودنمایی می‌کردند.


هرچه جلوتر می‌رفتی وجود مصالح ساختمان‌سازی در وسط حیاط از زیبایی‌های این عمارت کم می‌کرد و خبر از ساخت و ساز در عمارت را به می‌داد اما خبری از بازسازی و تعمیرات نبود از کارگری که در آنجا در حال کار کردن بود علت را جویا شدم و گفت: مغازه‌هایی که مشابه غرفه است می‌سازیم تا در آن محصولات فرهنگی را به فروش برسانیم!


جالب بود ستون‌های اصلی عمارت و دیوارهای پشت ساختمان در حال ریزش بودند ولی ساخت مغازه‌ها در اولویت قرار داشت. اکثر پنجره‌های عمارت و ساختمان‌های اطراف را با پلاستیک‌های بزرگی پوشانده بودند و نصب قفل بزرگ بر درب ورودی ساختمان نشان‌دهنده‌ی منع بودن بازدید از داخل ساختمان بود و این اتفاق ذوق و شوق اکثر بازدیدکنندگان برای تماشای اماکن تاریخی شهر خود را کم می‌کرد.


از گروهی عکاس که در آنجا در حال عکس گرفتن بودند نظرشان را در مورد عمارت پرسیدم و آنها گفتند: ما چندین بار به اینجا آمدیم اما هر بار از سری قبل تخریب‌تر می‌شود و اکثر بازدیدکنندگانی که می‌بینند فقط به نیت کافه یا دیدن تأتر می‌آیند.
 
تابلوی احتیاط روبه‌روی راه روی پله‌هایی که به سمت طبقه بالای یکی از ساختمان‌ها را دیدم، خندم گرفت چرا که از شاهکارهای دیگر مسئولان عمارت آگاه‌تر شدم.


از تمام اینها که بگذریم، جالب‌ترین بخش، راهنماهایی بودند که ساعت 11:30 به بعد می‌آمدند و اینکه اگر کسی قبل از ساعت 11:30 به دیدن عمارت بیاید و بخواهد اطلاعات بیشتری کسب کنند اشتباه بزرگی کرده است چرا که ساعت خواب و استراحت راهنماها آمدند و بعد از ساعت 11:30 و آن هم با حد نصاب بالای آمار بازدیدکنندگان اطلاعات را در اختیار ما می‌گذارند.


آنطرف‌تر که می‌روی درختان و گل‌های زیادی در حیاط دیده می‌شد ولی علف‌های هرس نشده و برگ‌های ریخته شده در حیاط جلوه‌ی زیباتری به حیاط بخشیده بود که آن هم در نوع خود جالب بود.


با این همه اتفاقات و جذابیت‌هایی که در این عمارت تاریخی می‌بینیم باید هم گوش شنوایی برای غرغرهای زیرلبی بازدیدکنندگان داشته باشیم که می‌گفتند «حیف پولی که دادیم و اومدیم چی دیدیم!». این حرف‌ها آینده بدی را برای اماکن تاریخی و مسئولان فرهنگی ما دارد چراکه معلوم نیست با این شرایط باز هم بازدیدکنندگان رغبت دیدن آثار تاریخی را پیدا خواهند کرد یا خیر.





انتهای پیام/