سیستم این دستگاه نیازمند کاشت 11 کاشی کوچک در داخل قسمت‌هایی از مغز است که سیگنال‌های مرتبط با بینایی را دریافت و پردازش می‌کند. هر کاشی حاوی 43 الکترود خواهد بود که قادر به شبیه‌سازی مغز با سیگنال‌های الکتریکی جهت ایجاد نقطه‌هایی از نور است که مشابه پیکسل‌هاست که در مجموع کمتر از 500 پیکسل بینایی ایجاد می‌کند. خروجی نهایی اختلاف زیادی با یک تا دو میلیون پیکسلی دارد که یک چشم انسان قادر به تولید آن است، ولی امکان بازگشت یک شبه بینایی را برای کسانی که شبکیه چشم‌شان در اثر استفاده فراتر از حد، دچار آسیب شده فراهم می‌آورد.

تصاویری که دوربین دریافت می‌کند اولین بار از طریق یک پردازنده دیجیتال در کناره عینک انتقال می‌یابند. پردازنده تصویر را تجزیه کرده و قبل از ارسال سیگنال‌ها به کاشی‌های مغز به‌صورت بی‌سیم، اطلاعات مرتبط را استخراج می‌کند. خروجی تصویر خامی است که پژوهشگر، آرتور لاوری، این تصاویر را به تصاویر تولیده شده به‌وسیله دستگاه televisor جان بایرد در دهه 1920، تشبیه می‌کند.

کسی چی می‌داند، شاید تکنولوژی تا جایی به پیشرفت ادامه دهد که اتصال یک دوربین مستقیما به مغز بتواند دید بهتری به بشر حتی نسبت به چشم خود انسان، ببخشد. خوشبختانه دور زدن شبکیه برای فرستادن تصاویر به مغز، احتمالات هیجان‌انگیزی را پیش‌رو قرار می‌دهد.