به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛ هفته‌نامه نیوزویک در گزارشی ادعا کرد: هدف اصلی سفر پر سر و صدای ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، به ایران و دیدار با رهبر معظم انقلاب، مذاکره درباره آینده سوریه و ارزیابی چندین راه‌حل بود.

خط قرمز ایران درباره مسئله سوریه، خودداری از هرگونه اعمال فشار بر بشار اسد، رئیس‌جمهور این کشور، برای ترک منصب خود است. ایران همواره تأکید می‌کند سرنوشت اسد باید در جریان یک انتخابات مشخص شود. انتخاباتی که رئیس‌جمهور سوریه در آن به دلیل کاهش قلمرو و بی‌خانمانی حدود نیمی از جمعیت این کشور، شانس بسیاری خواهد داشت.

در ادامه این گزارش ادعا شده است: پوتین در سفر خود به ایران با مقامات این کشور توافق کرد هیچ تصمیمی درباره سوریه بدون هماهنگی با تهران اتخاذ نشود؛ اما اگر مسکو ایران را مجبور کند با کناره‌گیری اسد، به عنوان یکی از راه‌حل‌های موجود موافقت کند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

به ادعای نگارنده گزارش مذکور، تهران باید به دنبال گزینه‌ای باشد که مورد قبول دولت سوریه و نهادها و افراد زیرمجموعه آن مانند ارتش، سرویس‌های اطلاعاتی، اقلیت‌های حاضر در هسته دولت و سنی‌های این کشور که همچنان حامی اسد هستند، باشد.

هم‌اکنون تنها گزینه‌ای که همه این ویژگی‌ها را دارد، خود بشار اسد است. یافتن فردی که همه این ویژگی‌ها را هم‌زمان دارا باشد و بتواند در جنگ داخلی این کشور نیز موفق عمل کند، کار ساده‌ای نیست. به طور حتم، تهران از زمان آغاز جنگ داخلی سوریه در سال 2011 و احتمال حذف اسد، گزینه‌های دیگری را در نظر گرفته است.

در ادامه این گزارش درباره تعدادی از گزینه‌های پیشروی ایران، ادعاهایی مطرح شده است:

• فردی از دایره نزدیکان بشار اسد
 در نگاه نخست، این گزینه، بهترین انتخاب موجود است؛ اما پرسش اساسی این است که چه کسی می‌تواند این جایگاه را پر کند؟ فرد مذکور هر کسی باشد، مورد تأیید گروه‌های مخالف دولت سوریه و حامیان عرب و ترک آن‌ها نخواهد بود.

• فردی از اقلیت‌های این کشور
به طور مثال، فرد مذکور می‌تواند از جامعه علویان این کشور یا حتی یک مسیحی باشد. این گزینه به احتمال زیاد به مزاج قدرت‌های خارجی و روسیه خوش خواهد آمد؛ اما نکته مهم این است که ایران بر خلاف رابطه نزدیکش با دولت سوریه، با اقلیت‌های این کشور رابطه مستحکمی ندارد. گرچه تلاش می‌کند با علویان سوری که اقلیت قدرتمندی نیز هستند، ارتباط برقرار کند.

• یک افسر سنی مذهب ارتش سوریه
این گزینه برای روسیه مناسب خواهد بود؛ اما اعتماد به چنین فردی برای علویان این کشور و ایران چندان آسان نخواهد بود.

• تشکیل دولت ائتلافی
قرار گرفتن قدرت در دست گروهی از افسران که هر یک نماینده یکی از گروه‌های مهم و غالب این کشور است، تنها در صورتی برای ایران قابل قبول خواهد بود که بتواند بر تصمیمات نهایی آن‌ها تأثیر بگذارد.

• ایرانی‌سازی سوریه
ایران با انجام اقداماتی از قبیل اعزام نیرو به سوریه، تجهیز نیروهای سوری و حتی تشکیل نیروهای ائتلافی شامل نیروهای سپاه پاسداران، حزب‌الله لبنان، نیروهای سوری و شیعه خارجی، امنیت سوریه را به دست گرفته است. تهران امیدوار است به دلیل همین مسئله، هر فردی که رئیس‌جمهور آینده سوریه می‌شود، خود را مدیون این کشور بداند و در راستای خواسته‌های آن حرکت کند.

در انتهای این گزارش ادعا شده است: تهران همیشه بر روی چندین گزینه سرمایه‌گذاری می‌کند و به طور حتم، خود را برای دوران پسااسد آماده کرده است. تغییر سوریه از یک کشور سکولار بعثی عرب به کشوری با سبک ایران، همواره یکی از برنامه‌های بلندمدت این کشور بوده است. چشم‌انداز سوریه بدون بشار اسد برای تهران بسیار مبهم و در عین حال هراس‌انگیز خواهد بود؛ اما اوضاع زمانی بدتر می‌‌شود که روسیه با ایران در این زمان حساس، همکاری نکند.

انتهای پیام/