در بخشی از این مراسم، به روال جلسات گذشته، دكتر عبدالحمید ضیایی، شاعر و مدرس فلسفه، به سخنرانی پرداخت. وی در این سخنرانی به موضوع هنر متعهد و همچنین پرداختن به امید و ناامیدی در شعر اشاره كرد.
ضیایی با بیان اینكه یكی از شاخه های فلسفه، فلسفه هنر یا زیبایی شناسی است، بیان كرد: یكی از بحث‌های مهمی كه در فلسفه هنر مطرح است این است كه وقتی درباره مخاطب اثر هنری بحث می‌كنیم دست كم با سه مقوله مهم سر و كار داریم؛ تجربه هنری، تفسیر هنری و نقد هنری. وقتی به نقد هنری می‌پردازیم، ناگزیر از این هستیم كه پای یك سری ارزش‌ها را به میان بكشیم. این ارزش‌ها در فلسفه هنر به دو دسته تقسیم می‌شود؛ یك دسته ارزش‌های زیبایی شناختی و دیگری ارزش‌هایی جدا از زیبایی شناختی كه خودشان به چند دسته تقسیم می شوند.
وی تاكید كرد: در نقد هنری، اگر تنها به ارزش‌های زیبایی شناسی بپردازیم و بگوییم در نقد هنری، تنها ارزش‌های زیبایی شناسی برای ما مهم است، كه اثری شكوهمند است یا نه، زیباست یا نه و ... این نقد، زیبایی شناختی نام می‌گیرد. اگر نظریه ما بر اساس این ارزش‌ها باشد، می‌گوییم این نظریه هنر برای هنر است.
این مدرس در ادامه اظهار داشت: گاهی هم هست كه می‌گوییم به نظریه هنر برای پیام باور داریم. این نظریه مبنی بر آن است كه هنر لازم است متعهد و مبتنی بر ارزش‌ها باشد. در این صورت در نقد هنری باید دقت كنیم كه هنرمند این مسائل را در نظر گرفته یا نه. ارزش‌ها هم بسیار زیادند؛ ارزش‌های حقوقی، ارزش‌های دینی، ارزش‌های اخلاقی و ...
ضیایی ادامه داد: یكی از مباحثی كه در نقد هنری مبتنی بر هنر برای پیام و هنر متعهد مهم است، بحث امیدواری یا ناامیدی در اثر هنری است. یكی از سوال‌هایی كه در این زمینه می تواند مطرح شود این است كه یك شعر در ذات خودش باید به مخاطب امید بدهد یا صرفا بیان واقعیت كند. حتی اگر این واقعیت‌ها ناامیدانه باشد. آیا شعر حق دارد ناامیدی را به جامعه تزریق كند؟
وی به شاعرانی اشاره كرد كه در شعرشان امید یا ناامیدی به صورت مشخص و بارزتری وجود داشته و گفت: بعد از كودتای 28 مرداد، شاعران ما به سه دسته تقسیم می شوند؛ به عنوان مثال نصرت رحمانی از شاعرانی بود كه ناامیدی زیادی در اشعارش به چشم می‌خورد، شاعرانی مانند سهراب سپهری، فریدون مشیری، سیاوش كسرایی و ... در آثارشان امید وجود دارد و شاعرانی هم داریم مانند که هم امید و هم ناامیدی در شعرهایشان وجود دارد و این موضوع در آثارشان در نوسان است.
دكتر عبدالحمید ضیایی در پایان تاكید داشت: این مباحث مطرح است كه آیا این امیدواری‌ها پند و اندرزهای بیهوده است و از خودفریبی و دیگرفریبی ناشی می‌شود یا زندگی به قدر كافی سرشار از رنج هست كه نخواهیم آن را در هنر هم وارد كنیم و هنرمند باید با نگاه ویژه‌ای كه دارد، تلاش كند این رنج را معنادار كند و اندكی از رنج ما بكاهد.
برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی باشگاه خبرنگاران جوان اینجا کلیک کنید.
انتهای پیام/
