به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان ،گرچه از بازار ارزهای خارجی با عنوان بازی بانکداران یاد می‌شود، اما ارزهای خارجی برخی اوقات می‌توانند برای یک پرتفوی که اندکی لطمه خورده باشد، تنوع قابل توجهی فراهم آورد. بازار ارزهای خارجی همچنین بازاری است که وقتی سایر بازارها و مجامع جهانی وارد رکود می‌شوند، فرصت‌های فراوانی در اختیار سرمایه‌گذاران قرار می‌دهند. درنتیجه، داشتن اندکی اطلاعات راجع به «فارکس» یا بازار ارزهای خارجی و اصول پشت آن می‌تواند سود سرشاری را عاید هر مبادله‌کننده ارز، سرمایه‌گذار یا مدیران پرتفوی‌ها کند. در این گزارش، به نقل از اینوستوپیدیا، به هشت واحد ارزی پر مبادله و بانک‌های مرکزی منتشر کننده آنها که هر سرمایه‌گذاری باید بشناسد، اشاره می‌کنیم.

دلار آمریکا؛
علامت اختصاری: USD
نهاد یا بانک مرکزی منتشرکننده: فدرال‌رزرو (Fed)
فدرال‌رزرو در سال 1913 میلادی تاسیس شد. نظام فدرال‌رزرو که بدنه بانک مرکزی آمریکا نیز محسوب می‌شود، توسط یک مدیرعامل و هیات مدیره اداره می‌شود که بیشتر تمرکز آن روی شاخه‌ای است که از آن با عنوان کمیته بازار آزاد فدرال (FOMC) یاد می‌شود. این کمیته بر فعالیت بازارهای آزاد و همین‌طور سیاست‌های پولی یا نرخ بهره بانکی نظارت دارد.

این کمیته هم‌اکنون از 5 مدیرعامل از 12 شعبه فدرال‌رزرو و 7 عضو هیات مدیره فدرال‌رزرو تشکیل شده که فدرال‌رزرو نیویورک همیشه این جلسات را برگزار می‌کند. با وجود حضور 12 عضو دارای حق رای، نمایندگان غیرعضوی نیز متشکل از سایر روسای شعب دیگر فدرال‌رزرو در این جلسات شرکت می‌کنند تا نظرات خود را درباره وضع کنونی اقتصاد درمیان بگذارند.

دلار آمریکا (USD) که در برخی موارد از آن با عنوان اسکناس پشت‌سبز (greenback) یاد می‌شود، واحد پول اصلی بزرگترین و قدرتمندترین اقتصاد جهان است. مانند سایر پول‌ها، دلار نیز با بنیادهای اقتصادی نظیر تولید ناخالص داخلی گزارش‌های بخش تولید و اشتغال، پشتیبانی می‌شود. بااین‌حال، دلار آمریکا نیز اغلب متاثر از هرگونه آیین‌نامه و بیانیه‌های بانک مرکزی درباره نرخ بهره دچار نوسان می‌شود.

یورو
علامت اختصاری: EUR
نهاد یا بانک مرکزی منتشرکننده: بانک مرکزی اروپا (ECB)
بانک مرکزی اروپا که مقر اصلی آن در شهر فرانکفورت آلمان قرار دارد، بانک مرکزی 17 کشور عضو حوزه پولی یورو است. این نهاد پولی نیز مانند کمیته بازار آزاد آمریکا از یک بدنه بدنه اصلی که مسئولیت تصمیمات پولی را برعهده دارد و یک شورای اجرایی متشکل از پنج عضو که به ریاست رییس بانک مرکزی اروپا اداره می‌شود، تشکیل می‌شود. سایر کرسی‌های روسای سیاستگذاری به چهار اقتصاد قدرتمند اروپا یعنی آلمان، فرانسه، ایتالیا و اسپانیا تخصیص می‌یابد. البته هیچ تضمینی وجود ندارد که این چهار کرسی همیشه در اختیار اقتصادهای قدرتمند اروپا باشد. این شورا سالانه حدودا 10 بار تشکیل جلسه می‌دهد.

بانک مرکزی اروپا علاوه‌بر داشتن اختیارات قانونی در تعیین سیاست‌های پولی، حق انتشار اسکناس را نیز در اختیار دارد. این نهاد پولی به مثابه فدرال‌رزرو، در مواقعی که نظام بانکی دچار خلل می‌شود، مداخله می‌کند. اما مهمترین تفاوت بانک مرکزی اروپا و فدرال‌رزرو آمریکا را باید در یک حوزه فعالیتی مهم دانست. ECB، برخلاف فدرال‌رزرو به‌جای افزایش اشتغال و حفظ نرخ بهره ثابت برای مدت طولانی، به سمت ثبات قیمت‌ها حرکت می‌کند و در نتیجه سیاست‌گذاران این نهاد در تصمیمات اساسی نظیر تعیین نرخ بهره، تمرکز خود را به تورم مصرف‌کننده متوجه می‌کنند.

ین ژاپن
علامت اختصاری: JPY
نهاد یا بانک مرکزی منتشرکننده: بانک مرکزی ژاپن (BoJ)
قدمت این نهاد پولی به سال 1882 میلادی باز می‌گردد. این نهاد پولی به‌عنوان بانک مرکزی دومین اقتصادبزرگ جهان فعالیت می‌کند و علاوه بر اداره سیاست‌های پولی، وظیفه انتشار اسکناس، راه‌اندازی بازارهای پولی و تهیه و تدوین تحلیل‌های اقتصادی آماری را برعهده دارد. این نهاد نیز برای انجام تصمیم‌گیری‌ها و اجرای سیاست‌گذاری‌های پولی خود در سال حدود 12 تا 14 مرتبه تشکیل جلسه می‌دهد.

پوند انگلیس
علامت اختصاری: GBP
نهاد یا بانک مرکزی منتشرکننده: بانک مرکزی انگلیس (BoE)
مهمترین نهاد پولی انگلیس یعنی بانک مرکزی انگلیس، مانند فدرال‌رزرو آمریکا فعالیت می‌کند. این نهاد نیز مانند فدرال‌رزرو آمریکا از یک بدنه هیات‌مدیره و کمیته‌ای به سرپرستی رییس بانک مرکزی تشکیل شده است. این کمیته که از 9 عضو تشکیل شده، شامل چهار عضو بیرونی (منتخب ازسوی وزیر خزانه‌داری)، یک اقتصاددان ارشد، مدیر عملیات بازار، اقتصاددان ارشد کمیته و دو معاون تشکیل شده است.

کمیته سیاست‌های پولی بانک مرکزی انگلیس (MPC)، هر ماه تشکیل جلسه می‌دهد تا بر سر مسایلی چون تعیین نرخ بهره و سیاست‌های پولی وسیع‌تر تصمیم‌گیری کند. تمرکز اصلی این کمیته در تبیین سیاست‌های پولی، ثبات قیمت‌ها در اقتصاد است.

فرانک سوئیس
علامت اختصاری: CHF
نهاد یا بانک مرکزی منتشرکننده: بانک ملی سوئیس (SNB)
بانک ملی سوئیس، متفاوت از سایر بانک‌های مرکزی اصلی دیگر، به‌عنوان یک بدنه دولتی با مالکیت خصوصی و دولتی دیده می‌شود. این باور از این حقیقت که بانک ملی سوئیس از نظر فنی در واقع یک شرکت تحت قوانین خاص است، نشات می‌گیرد.

دلار کانادا
علامت اختصاری: CAD
نهاد یا بانک مرکزی منتشرکننده: بانک مرکزی کانادا (BoC)
بانک مرکزی کانادا در سال 1934 بنا نهاده شد و با تمرکز بر چهار هدف یعنی تورم پایین و ثابت، یک پول مطمئن و امن، ثبات مالی و مدیریت کارآمد بودجه‌ها و بدهی‌های دولتی، به‌عنوان بانک مرکزی آمریکا فعالیت‌ می‌کند. این نهاد پولی تقریبا مشابه بانک ملی سوئیس، از برخی جنبه‌ها باعنوان یک شرکت تجاری شناخته می‌شود. بنابراین وزیر دارایی در آن سهام دارد.

دلار استرالیا/نیوزیلند
علامت اختصاری: AUD/NZD
نهاد یا بانک مرکزی منتشرکننده: بانک‌مرکزی استرالیا/نیوزیلند (RBA/RBNZ)
بانک مرکزی استرالیا که یکی از بالاترین نرخ‌های بهره بانکی را در بازرارهای عمده مالی جهان ارائه می‌کند، همیشه بر تثبیت قیمت‌ها و تقویت اقتصادی، تحت یک برنامه بلند‌مدت تاکید دارد. این نهاد از یک هیات مدیره 6 نفره تشکیل شده که یک نماینده دولتی و یک نماینده خزانه‌داری در راس آن حضور دارند. این نهاد پولی در سال حدود 9 مرتبه تشکیل جلسه می‌دهد. بانک مرکزی نیوزیلند نیز با یک سیستم مشابه، تمرکز خود را بر رسیدن به نرخ تورم هدف و حفظ ثبات قیمت‌ها گذاشته است.

رند آفریقای جنوبی
علامت اختصاری: ZAR
نهاد یا بانک مرکزی منتشرکننده: بانک مرکزی آفریقای جنوبی (SARB)
بانک مرکزی آفریقای جنوبی، پیشتر مبتنی بر الگوی انگلیسی خود یعنی بانک مرکزی انگلیس بنا نهاده شده بود. این نهاد پولی به‌عنوان نهاد اصلی سیاست‌گذاری‌های پولی آفریقای جنوبی فعالیت می‌کند و مسئولیت اصلی را در رسیدن به هدف اصلی اقتصاد این کشور یعنی حفظ و تثبیت قیمتها برعهده دارد. یکی دیگر از فعالیت‌های بانک مرکزی آفریقا، دخالت در بازار ارزهای خارجی، در مواقع بحرانی است. جالب‌تر اینکه بانک مرکزی آفریقا یک هویت تماما خصوصی دارد. بدنه اصلی این نهاد از 14 عضو هیات مدیره تشکیل می‌شود که سالانه 6 بار تشکیل جلسه می‌دهند.