به گزارش
گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ صبح طبق معمول همیشه از خواب بلند شدم و حاضر شدم تا به سمت محل کار حرکت کنم. همه چیز مثل روزهای گذشته بود خوب و با انرژی. چند وقتی است خبرنگار شده ام و فضای کاری من بسیار مرتبط با دنیای تکنولوژی و فناوری نوین است که هر روز باید خودم را با این دنیا تطبیق بدهم.
دوست مجازی من! حتما بارها با این صحنه مواجه شده اید که تلفن همراهتان را گم کرده اید و یا آن را جا گذاشته اید، دقیقا حسی که همه در این موقعیت با آن مواجه می شوند را من شخصا داشته ام! همه چیز از آن جایی شروع شد که متوجه شدم موبایلم همراهم نیست و آن موقع بود که حس کلافگی و سرگردانی سراغم آمد.
برای بار هزارم داخل کیفم را نگاه کردم اما نبود! همه ی مردم را نگاه می کردم که با گوشی خود مشغول بودند، حالا یا در حال چت کردن بودند و یا از مناظر زیبا عکس می گرفتند اما من تنها بودم و همراه همیشگی ام همراهم نبود و این من را کلافه می کرد.
با هر سختی ای بود به محل کارم رسیدم؛ حتی حوصله جواب سلام همکاران را هم نداشتم و دوست داشتم فقط تنها باشم. نشستم پشت سیستمم، اما از آن جایی که موبایلم مثل عضو جدا نشدنی از من می ماند همه ش فکر میکردم یک چیزی را گم کرده ام و نمی توانستم روی کارم تمرکز داشته باشم. تا چند ساعت فقط به مانیتورم نگاه میکردم یک دقیقه هم آرام و قرار نداشتم.
مدام دلم می خواست با همه درگیر شوم، ذهنم یک لحظه هم آرامش نداشت. رغبت نداشتم کاری را انجام بدهم. دوست داشتم زودتر از محل کارم مرخصی ساعتی بگیرم و برگردم منزل. تلفن همراهم را جا گذاشته بودم، چطور می توانستم تا ساعت چهار بعد از ظهر صبر کنم که به خانه برگردم؟!
پیامک ها، تماس هایی که رد شده بود، از همه مهمتر پیام های تلگرام و گروه هایی که در آن عضو بودم... همه همکاران و دوستانم فکر می کردند که من مریض شده ام. هر کسی از راه می رسید نصیحتی می کرد و سعی می کرد از بدی های وابستگی به تلفن همراه برایم بگوید.
خودم هم از این وضعیت خسته شده بودم و بیشتر از این، احساس می کردم از نظر جسمی هم دچار مشکل شده ام. خوابم به هم خورده بود، سردرد داشتم، همیشه احساس خستگی و بی حوصلگی داشتم و از همه بدتر اینکه وقتی موبایلم در کنارم نبود، احساس خلأ می کردم.
با سیستم خودم را سرگرم کردم تا به همراه همیشگی ام فکر نکنم، کمی درباره اعتیاد و وابستگی به موبایل سرچ کردم و با بیماری ای به نام موبوفوبیا رو به رو شدم. موبوفوبیا به معنای بروز استرس و اضطراب شدید به هنگام نداشتن آنتن، قطع تماس، قطع ارتباط با اینترنت، تمام شدن شارژ باتری و از همه بدتر جا گذاشتن یا گم کردن تلفن همراه است. همچنین از این بیماری به معنای ترس نبود تلفن همراه یاد می شود.
از آن روز که خیلی به نظر روز سختی می آمد یک تصمیم جدی گرفتم و آن این بود که حداقل یک روز را برای خودم داشته باشم و یک روز را بدون موبایل سپری کنم چرا که موبایلم کارهای روزمره ام را تحت تاثیر خودش قرار داده بود و من نمی توانستم روی کارهای شخصی ام تمرکز کنم. من این روز را تجربه کرده ام، شاید به نظر شما حتی تصورش هم سخت باشد اما به شما پیشنهاد می کنم نه برای یک روز اما برای چند ساعتی از موبایلتان دور باشید.
برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی باشگاه خبرنگاران جوان
اینجا کلیک کنید.
گزارش از فائزه نوروزبیگی
انتهای پیام/
