به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان ،بخشندگی و جود از صفات پسندیده انسانی است که در آموزه های دینی ما بسیار نسبت به آن سفارش شده و برای آن برکات فراوان بیان می شود.

امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «بخشندگى مرد او را محبوب دشمنانش مى كند و بخلش او را [حتّى] نزد فرزندانش منفور مى سازد.»

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «بخشنده ترينِ مردمان آن كس است كه جان و مال خود را در راه خدا ببخشد.»

و امیرمومنان امام علی (ع) فرموده اند: «برترين بخشندگى، آن است كه با وجود تنگدستى باشد.»

همان حضرت (ع) فرموده اند: «بخشنده، در دنيا ستوده است و در آخرت نيكبخت.»

علاوه بر این امام علی (ع) بخشندگی را نشانه بزرگ منشی دانسته و فرموده اند: «بخشندگى، نگهبان آبروها است.»

امام صادق (ع) می فرمایند: «بخشنده، بخشنده نباشد مگر آن كه سه خصلت داشته باشد: در توانگرى و تنگدستى مال خويش را ببخشد، آن را به كسى كه مستحقّ است ببخشد و تشكّرى را كه دريافت مى كند بيشتر و ارزشمندتر از آن چيزى بداند كه بخشيده است.»

امام رضا (ع) در طواف، هنگامى كه از وى سؤال شد: بخشنده كيست؟ فرمودند: «سخن تو دو صورت دارد: اگر از مخلوق مى پرسى، بخشنده كسى است كه آنچه را خدا بر او واجب كرده است، بپردازد و بخيل كسى است كه از پرداختن آنچه خدا بر او واجب كرده است، دريغ ورزد.

ولى اگر منظورت خالق است، او بخشنده است، چه عطا كند و چه نكند؛ زيرا اگر به بنده اى عطا كند، به او چيزى داده است كه از آنِ او نيست و اگر عطا نكند، چيزى از او دريغ داشته است كه از آنِ او نيست.»

امیرمومنان (ع) درباره برترین بخشندگی می فرمایند: «كاملترين بخشندگى، كسب مكارم اخلاق و به عهده گرفتن خسارت ها و تاوان هاست.»
 
پی نوشت ها:
غررالحکم
نهج البلاغه
میزان الحکمه
منبع:قدس
انتهای پیام/