به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در تاریخ ادبیات ایران به نامی برمی‌خوریم که می‌تواند شعر به زبان فارسی و عربی بسراید. این شاعر در زمانه‌ای نه چندان دور از ما زندگی می‌کرد، امیر فیروزکوهی همان کسی که شاید بارها و بارها شعر وی را زمزمه کرده و با آن‌ خاطره‌ها داشته باشیم.

امیری فیروزکوهی به سبک هندی شعر می‌سرود؛ یعنی همان سبکی که بزرگترین‌ پیرو آن یعنی صائب معتقد است «یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت/ در بند آن مباش که مضمون نمانده است». امیری فیروزکوهی از این روش پیروی می‌کند اما از شاعرانی نیست که سبک هندی را به بیراهه بکشاند.

پیروی امیری فیروزکوهی از سبک هندی را شاید بتوان به دلیل شرایط اجتماعی خاص آن دوران دانست. وی در زمان حکومت پهلوی به سرودن شعر می‌پرداخت. برخی شاعران در آن زمان برای بیان مقاصد خود به نماد پناه بردند و برخی نیز مانند امیری فیروزکوهی به دنبال سبکی بودند تا به وسیله آن آزادانه مطالب خود را بیان کند. این مسئله به دلیل خفقان حاکم بر دوران پهلوی ایجاد شده بود. مسئله استفاده از نماد را می‌توان در شاعران پیرو سبک «نیما» نیز در آن دوران مشاهده کرد. اما امیری فیروزکوهی تنها به سرودن شعر نمی‌پردازد بلکه در زمینه تحقیق و تفحص پیرامون ادبیات نیز قلم می‌زند. از جمله آثار وی در این زمینه مقدمه‌ای است که بر دیوان صائب تبریزی می‌نگارد اما تمام دانش امیری فیروزکوهی به همین کتاب خلاصه نمی‌شود و نمونه‌های دانش وی را می‌توان در حواشی و تعلیقات بسیار او بر کتب کلامی و فلسفی متون رجال و ادبی نیز مشاهده کرد.

امیری فیروزکوهی بیش از آنکه به عنوان یک شاعر شناخته شود، نامش به عنوان محقق به گوش می‌رسد و به جز اهالی ادب، کمتر کسی با نام این شاعر آشناست. دلیل آن شاید این مسئله باشد که مردم روزگار ما کمتر سراغ مطالعه شعر می‌روند. شاید هم دلیل آن کم کاری اهل ادب بوده است که شاعران معاصر خود را به مردم معرفی نکرده‌اند.

در این میان دلیل ناشناخته بودن امیری فیروزکوهی برای مردم هر چه باشد این مسئله درباره وی صدق می‌کند که تحقیقات امیری فیروزکوهی در زمینه ادبیات توانسته راهگشای محققین باشد. هر چند شعرهای امیری فیروزکوهی چندان در بین مردم زمزمه نشود و بر اذهان نقش نبسته باشد.

انتهای پیام/