نسرین امیری روان‌شناس در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه بهداشت و درمان  گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان در خصوص گریه گفت: گریه یک روش برای بروز احساس غمگین بودن در فرد است و اگر فرد بتواند هر یک از احساسات خود را به شیوه‌ی صحیح بروز دهد، می‌تواند از فشار روحی – روانی خود بکاهد. بنابراین توصیه می‌شود که جلوی گریه کردن خود را نگیرید.

وی افزود: روان‌شناسان گریه را به عنوان فاکتوری برای بروز احساسات و جلوگیری از تجمع احساسات منفی که می‌تواند منجر به بیماری‌های روحی – روانی مانند افسردگی مزمن شود، است، می دانند. گریه کردن در کودکان روشی برای بیان شرایط نامطلوب و کمک گرفتن از دیگران است که این روش فقط در همان سال‌های نخست زندگی کاربرد دارد و اگر در فرد ثابت شود و به عنوان یک عادت در فرد تبدیل گردد یعنی فرد برای به دست آوردن خواسته‌های خود و یا اعتراض به شرایط نامطلوب از ابزار گریه کردن استفاده کند، در این صورت این افراد نیاز به کمک روان‌شناس خواهند داشت.

وی در ادامه در خصوص افرادی که نمی‌توانند گریه کنند، عنوان کرد: باید از کودکی به فرزندان بروز احساس را یاد بدهیم. وقتی خانواده نتواند با احساسات منفی فرزندان روبرو شود و اصطلاحاً از جملاتی مثل پسر که گریه نمی‌کند و یا سعی برای سرگرم کردن کودک و ممانعت از ابراز احساسات او دارند، این ناشی از سطح پایین تحمل آن‌ها است چرا که این یک احساس طبیعی در فرد است و باید بروز بدهد. پس فرد نمی‌تواند راه تخلیه احساسات خود را پیدا کند و این موجب بروز مشکلات روانی در فرد خواهد شد که در این زمان فرد در مراجعه به روان‌شناس به یافتن راهی جانبی برای روز احساسات خود راهنمایی می‌شود که یکی از این راه‌ها می‌تواند نقاشی کردن باشد.

انتهای پیام/