گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان- عنایت‌الله آتشی- امروز بسکتبال روی دیگر خود را به تیم قدرتمند ایران نشان داد. شکست برابر تیم فیلیپین، هرچند تلخ و دور از ذهن بود اما اگر نگاهی منطقی به این باخت داشته باشیم، به یقین از وقوع آن در چنین مرحله‌ای نباید افسرده و دل‌چرکین باشیم. زندگی یعنی همین. یعنی پیروزی و شکست و البته چه بهتر شکست زمانی اتفاق بیفتد که تلنگر به جایی برای یک تیم باشد. تیم ملی بسکتبال ایران بدون شک ابزار لازم برای برون‌رفت از شوک حاصل از این نتیجه را دارد و به مدد بازیکنان بزرگ و حرفه‌ای خود و تفکرات کادرفنی ارزشمند خود از فردا چهره همان تیم سرسخت و مدعی اصلی قهرمانی را به خود می‌گیرد. 

خاطرات زیادی از رویارویی با فیلیپینی‌ها دارم. از سال 1353 و بازی‌های آسیایی تهران که تالار نوساز بسکتبال آزادی لبریز از جمعیتی شده بود که با خرید بلیت 5 تومانی تیم ملی را مقابل فیلیپین تنها نگذاشتند و مجبور شدیم در سالن را ببندیم. دیداری که درعین شایستگی 93 بر 91 نتیجه آن را واگذار کردیم. یا از حضور تیم ملی این کشور پس از آن بازی‌ها در تهران که من هم با پیراهن تیم تاج سابق و در کنار مجید توفیق، عبدالله کریم‌زاده، احمدرضا محمدپور و محسن خلخالی فیلیپینی‌ها را مات و مبهوت کردیم تا با یک پرتاب آزاد و یک امتیاز برتری ما را شکست دهند. یا حتی از همین دوره قبل بازی‌های جام ملت‌ها و پیروزی شیرین ایران در خاک فیلیپین و مقابل چشم 20 هزار تماشاگر مشتاق این تیم که سومین جام قهرمانی را برای ما به ارمغان آورد. 

گفتنی درباره این رویارویی‌ها زیاد است اما فکر می‌کنم، امشب تیم ملی و جامعه بسکتبال ما به چیز دیگری احتیاج دارند. شاید در این برهه حساس بد نباشد نگاهی به گذشته بیاندازیم. به سال 2007. توکوشیمای ژاپن. آغاز سلطه ایران بر بسکتبال قاره کهن. تیم ایران با ترکیبی قدرتمند وارد سرزمین آفتاب تابان شد و نکته جالب این‌که نیمی از بازیکنان حاضر در تیم ملی 2015 در آن تیم هم حضور داشتند. صمد نکیخواه بهرامی، مهدی کامرانی، حامد حدادی، جواد داوری، حامد آفاق و اوشین ساهاکیان. آنها خیلی خوب به خاطر دارند چه اتفاقی در ژاپن افتاد. تیم ایران در گروه A مسابقات با تیم‌های قدرتمندی ماند اردن، فیلیپین و چین همگروه بود و با نمایشی خیره‌کننده 75 بر 69 فیلیپین را مغلوب کرد. شاگردان ترومن اردن را هم 60 بر 54 از پیش رو برداشتند و چین  هم نتوانست حریف ایران شود و با امتیاز 77 بر 68 مغلوب آسمانخراش‌های وطنی شد. 

ایران مقتدرانه به مرحله دوم صعود کرد. تیم کشورمان در این مرحله ابتدا 95 بر 87 قطر را شکست داد، سپس برابر چین تایپه را 76 بر 64 از پیش رو برداشت و آماده بازی با لبنان مدعی قهرمانی شد. دیداری که برای ایران بسیار حساس بود. خاطرم هست روز بازی بچه‌ها وضعیتی مشابه دیدار امروز با فیلیپین پیدا کرده بودند و هرچند نبرد جانانه‌ای با بازیکنان حرفه‌ای لبنان مانند چارلز تابت، نادین، ابراهیم احمد و ژوزف داشتند اما در نهایت با حساب 82 بر 60 مغلوب این تیم شدند. این باخت اما خللی در اراده پولادین بازیکنان ایران ایجاد نکرد که هیچ، به آنها انگیزه مضاعفی داد تا این شکست را برابر لبنان تلافی کنند. بازیکنان ایران پس از آن باخت که انگار لازم بود آن را در توکوشیما تجربه کنند مصمم‌تر و راسخ‌تر در مسیر خود به سوی فینال گام برداشتند. زمانی که ایران در نیمه نهایی قزاقستان را 75 بر 62 شکست داد شاید لبنانی‌هایی که با شکست کره‌جنوبی و حضور در آسیا خود را از پیش قهرمان می‌دانستند، انتظار نداشتند، بازیکنان ایران در فینال 2007 جهنمی برایشان درتوکوشیما برپا کنند. 

روز فینال، انگار بچه‌های ما حتی لحظه‌ای هم به شکست و نایب قهرمانی فکر نکردند و البته بازیکن فقید و پسر دوست داشتنی بسکتبال ایران، مرحوم آیدین نیکخواه بهرامی که در نمایشی استثنایی 8 پرتاب سه امتیازی‌اش را در دیدار مقابل قطر درون سبد این تیم جا داده بود و شیرازه این تیم را از هم بپاشد، باعث حضور ایران در فینال شد. بدون شک صمد، حامد حدادی، مهدی کامرانی، اوشین و جواد داوری خاطره آن بازی‌ها و درخشش آیدین را به خاطر دارند. ایران در نهایت با قوت اراده خود در فبنال هم کاری کرد کارستان و لبنان را 74 بر 69 شکست داد تا علاوه بر گرفتن انتقام بازی اول، برای نخستین بار جام قهرمانی آسیا را به کشورمان بیاورد. 

حالا هشت سال از آن روز می‌گذرد اما مگر می‌شود آن بازی را فراموش کرد؟ به یقین امشب بچه‌های تیم ملی که در آن بازی حضور داشتند، نخستین قهرمانی خود را مرور می‌کنند تا بتوانند یک بار دیگر خاطرات خوب 2007 را تکرار کنند. کاری که بدون شک تیم ایران بازهم توانایی تکرار آن را دارد. این اتفاقات و این شکست‌ها برای بزرگترین تیم‌های بسکتبال هم طبیعی به نظر می‌رسد اما مهم، بازگشت دوباره به مسیر قهرمانی است. 

تردید ندارم تیم ملی کشورمان در ادامه رقابت‌های جام بیست و هشتم، همان تیم قدرتمند همیشگی خواهد بود. مطمئنم خاطرات 2007 ژاپن، این بار در چین تکرار می‌شود. درست است که این بار آیدین عزیزم کنار ما نیست اما مطمئنم او هم حالا حواسش به تیم ایران است و از آن بالاها برادرش صمد و دیگر بچه‌ها را تشویق می‌کند. یاد و خاطره‌اش همیشه جاویدان. 

انتهای پیام/