وی در خصوص هدف و شکل‌گیری این فستیوال تصریح کرد: این نمایشگاه اتفاقی است که در حوزه گروه هنری رخ داده است و از سال 90 به دبیری و با ایده اینجانب برگزار شده؛ هدف کلی ما به نوعی محدود کردن فرم و تمرکز بیشتر بر روی چهره بوده است، تا با این عمل بتوانیم میزان خلاقیت را در حوزه اثر افزایش دهیم.
رمضانی افزود: قالب کارها در این مجموعه بین عکاسی و نقاشی است ولی در اصل همه آن‌ها عکس بنیاد هستند؛ همچنین اهداف اقتصادی فستیوال را محدود کرده‌ایم چرا که در غیر این صورت به بازار هنر لطمه وارد می‌شود، زیرا این احتمال وجود دارد که آثار به صورت سفارشی تولید و یا این که عکس از حالت صرف آن خارج شود.
وی با اشاره به سبک کارهای موجود اظهار داشت: این اتفاق به هنر ایرانی و اصیل ما بسیار نزدیک است چرا که در آن به گونه‌ای خیال‌پردازی و نوعی احساس وجود دارد که سبب همراهی و جذب نظر مخاطب به زیبایی‌شناسی و تفکر مورد نظر در هنر می‌شود.
دبیر این فستیوال راجع به انتخاب هنرمندان بیان کرد: در 3 سال گذشته ما فراخوانی را به همه نقاط کشور ارسال کردیم تا جوانان علاقه‌مند بتوانند در انتهای پیام شرکت کنند؛ همچنین پیشکسوتانی که در دوره قبلی این فستیوال شرکت کرده بودند را نیز دعوت کردیم و از میان آن‌ها حدود 15 نفر با آثار خود حضور یافتند.
رمضانی ادامه داد: این نمایشگاه شامل حدود 50 اثر است که با یک چیدمان در قالب تکه دوزی همراه است و در دو طبقه مجزا بین تازه‌کاران و قدیمی‌ها تشکیل شده؛ لازم به ذکر است که چیدمان برگرفته از سنت دیرینه و قدیمی گل‌دوزی بر روی لوازم منزل در جهیزیه گذشتگان است.
وی درباره تم و موضوع پرتره‌ها گفت: همه هنرمندان سعی‌شان بر این بوده که آثار را به خود‌شناسی نزدیک کنند و کارها به نوعی چالش‌های زندگی شخصی هنرمند را بدون در نظر گرفتن نیاز‌های تجسمی و نگاه به هنر غرب و شرق به تصویر می‌کشد.
این هنرمند اشاره‌ای به نشست‌های موجود در فستیوال داشت و افزود: شأن یک فستیوال به نشست‌ها و ارتباطات آن است زیرا در صورت نبود این اتفاق ارزش آن کاسته و به جشنواره تبدیل می‌شود، به همین جهت ما نیز نشست‌هایی را با هدف ایجاد ارتباط بین اساتید و جوان‌تر‌ها برگزار کرده‌ایم که در آن تجارب قدیمی‌ها مانند یک آکادمی به دیگران منتقل می‌شود.
در قسمتی از این گفتگو، رمضانی در مورد مفهوم پرتره‌سازی اذعان داشت: با شنیدن این عنوان یک تناقض ایجاد می‌شود، زیرا عکاسی یعنی گرفتن عکس و منعکس کردن تصویری که می‌بینیم اما وقتی واژه «ساز» می‌آید، معنی نما و مفهومی در همان اثری که پایه آن عکس است نشان داده می‌شود؛ در واقع منظور همان ساختن، توجه و به تصویر کشیدن عناصر جانبی تصویر و زیبایی‌شناسی است.
به عنوان مثال کسی ممکن است نشانه‌سناسی را در پرتره بررسی کند، مانند کسی که در آن یک عروسک و دختر‌بچه وجود دارد و همان‌طور که چشم دخترک نابینا است یک چشم عروسک هم نابینا است؛ یا در تصویر دیگری که در این نمایشگاه است روی پرتره هنرمند، قطعات کاغذ‌های رنگی تجسمی چسبانده شده و این در واقع به دو دنیای مختلف، یعنی دیجیتال بی‌رنگ و احساس رنگارنگ اشاره دارد، برای همین ما با این اتفاق می‌خواهیم بگوییم که پرتره تنها عکس یک صورت برای کارت شناسایی و یا یادگاری نیست بلکه بسیار وسیع‌تر از این تعابیر ساده است.
دبیر این فستیوال در پایان ضمن امیدواری از برگزاری هر ساله این اتفاق خاطرنشان کرد: فستیوال پرتره‌سازی، از لحاظ همان محدودیت بابت مسائل اقتصادی، به نوعی به هنر مفهومی کمک می‌کند، زیرا این هنر هم جنبشی در مقابله و فروش آثار و ارزش نهادن به هنر بود؛ همچنین عکاسی مستند و خبری در جهان امروز دیگر قدرت سابق خود را ندارد و هنر عکاسی معاصر به یک دست آویز زیبایی نیاز دارد؛ این اتفاق به عکاسی صرف و حتی فیلم‌سازی نیز کمک می‌کند، زیرا پرتره به عنوان تکنیک پایه در آثار مختلف مورد استفاده است و در صورت خلاقیت می‌تواند تأثیر‌گذاری بالایی داشته باشد، مثل عکسی که یک عکاسی مطبوعات به جای ثبت تصاویر کشته‌شدگان در بمباران، عکس‌هایی از لباس‌های آن‌ها که خونین و آسیب دیده بودند را منتشر کرد و باعث ایجاد یک ناراحتی عمیق در مخاطب خود شد، حسی که شاید با دیدن تصاویر کشته‌شدگان به این خوبی منتقل نمی‌شد.
گفتنی است؛ این نمایشگاه تا 23 شهریور در نگارخانه شیرین برقرار است و هنرمندانی چون صادق تیر‌افکن، نیوشا توکلیان، هومن نوبخت، پیمان هوشمند‌زاده، آزاده اخلاقی، گوهر دشتی و تعداد دیگری با آثار خود در آن حضور دارند.
انتهای پیام/
جاوید رمضانی دبیر فستیوال پرتره‌سازی در گفتگو با خبرنگار 
