به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان؛ لمس اساس ارتباط نوزاد با دنیایی است که به آن گام نهاده است. حواس پنج‌گانه از ابتدایی‌ترین ابزارهای ارتباطی و غیرکلامی نوزاد با دنیای بیرون می‌باشد که در این میان حس لامسه فواید و کاربردهای فراوانی دارد. این اهمیت تا جایی است که در صورت محروم بودن افراد از این رفتار، در بزرگسالی قادر نخواهند بود که عواطف خود را نشان دهند و در نظر دیگران افرادی سرد و بی‌روح جلوه می‌کنند. برخی با تصور غلط از این‌که نوزادشان به بغلی شدن عادت می‌کند، سعی دارند کمتر او را در آغوش بگیرند که این باعث می‌شود تا کودک از رشد روحی، عاطفی و شناختی محروم شده و نتواند نیاز غریزی خود را برطرف سازد.

گفتنی است ارتباط جسمانی و عاطفی مادر و جنین پس از تولد کودک را تا مدت‌ها نسبت به بیماری‌هایی که مادر نسبت به آن ایمن است، مصون می‌دارد، چرا که آنتی‌بادی‌های انتقال یافته از مادر همچنان در بدن جنین وجود دارد. از طرفی این ارتباط موجب افزایش اشتهای نوزاد شده و مقاومت او را در برابر عوامل عفونی تقویت می‌کند.

دکتر قربان‌ علی‌نژاد، روانشناس کودک در گفت‌وگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران اظهار کرد: لمس کردن یکی از کاربردی‌ترین روش‌هایی است که برای کودکان و نوجوانان وجود دارد. حسگرهای پوستی انسان که حامل پیام به مغز هستند در صورت لمس شدن هورمون‌هایی تولید می‌‌کند که در خون جریان یافته و موجب اعتماد به نفس و آرامش نوزاد می‌گردد.

وی ادامه داد: یکی از اثرات مثبتی که آغوش‌درمانی بر روی جوانان و کودکان دارد احساس خوشایند و مطلوب بودنی است که در آن‌ها به وجود می‌آید.

این روانشناس افزود: لمس کردن بدن نوزاد محرک قوی می‌باشد که احساساتی شگرف را به وی منتقل کرده و همانند خواندن کتاب برای او باعث می‌شود که یادگیری او رشد چشمگیری یابد.

علی‌نژاد با اشاره به تاثیرات آغوش درمانی عنوان کرد: بر اساس تحقیقات جدید هر پدیده‌ای در کودک هزاران برابر تاثیرگذار است و او قادر است آن را به اطرافش انتقال دهد. حال هر رفتاری که با کودک خود داشته باشید خواه خشونت و خواه محبت، در آینده آن را دریافت خواهید کرد.

وی افزود: مسلماً زمانی که نیازهای فرد در کودکی، نوزادی و جوانی فراهم شود، در آینده رفتارهای کامل‌تر، بالغ‌تر و مسئولیت‌پذیری را از خود نشان خواهد داد. محبت کردن به روش‌های مختلف به نوزاد ایجاد عشق درونی می‌کند که در آینده پیرامون او را می‌سازد. این باعث می‌شود تا در آینده به فردی خوشبخت، آرام و انسانی سازنده تبدیل شود که بالطبع پیرامونی سازنده و کامل‌تری را بسازد.

این روانشناس خاطرنشان کرد: مبنای محبت کردن چه کلامی، رفتاری و یا لمسی یادگیری است. وجود نیاز محبت دیدن و انتقال آن به دیگران در کودکان امری طبیعی است که نیاز به یادگیری و پرورش دارد. بهتر است والدین با رفتارهایی درست و سازنده آن را به کودک آموزش دهند. باید گفت آن دسته افرادی که در بزرگسالی قادر به بروز احساسات و محبت خود نیستند در دوران نوزادی و کودکی از محبت اطرافیان محروم بوده‌اند.

وی به مادران توصیه داشت: لازم است مادران بیشتر در کنار نوزاد خود حضور داشته باشند و بیش از بی‌تابی‌های مکرر او نیازش را پاسخ دهند، چرا که نوزاد به شدت این احساس را درک کرده و در این محیط احساس امنیت خواهد کرد و در نهایت رشد هوشی و عاطفی مناسبی را در آینده خواهد داشت.

گزارش الهام رضایی

انتهای پیام/