ضرغامی؛
من و تلویزیون!
دیدن تلوزیون برای همه ما همیشه جذابیت خاص خود را داشته است و حتما خیلی از زبان پدرها و مادر های خود که درباره نبود تلوزیون و آرزوی داشتن آن شنیده اید.
به گزارش خبرنگار اخبارداغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شاید قصه تکراری تلوزیون نداشتن برای هم سن و سالان پدران ما یکی از داستان های همیشگی باشد رییس سابق سازمان صدا و سیما آخرین پست اینیستاگرام خود را در همین زمینه مطلبی منتشر کرده است.
وی در این پست خود نوشت: از کودکی به شدت به تلويزيون علاقمند بودم. هیچگاه پدرم نخرید؛ خدا رحمتش کند. کار خوبی کرد!
برای دیدن فوتبال و سریال سرکار استوار به خانه همسایه ها می رفتیم؛ خدا رحمت شان کند. زهرا خانم روبرویی، فاطمه خانم ته کوچه ای و فاطمه خانم سر کوچه ای!
بعضی مواقع هم از پشت شیشه قهوه خانه ى محل، مشکل را حل می کردیم!
بعد از انقلاب یک تلویزیون ١٤ اینچ سیاه و سفید مشترکاً توسط خواهر و برادر بزرگترم به من هدیه شد.
*** پاورقی ******
موضوع مربوط به ٥٠-٤٠ سال پیش است.
زمان پخش مسابقه فوتبال از تلويزيون، قهوه خانه شلوغ می شد. قیمت هر چای قند پهلو هم ٢ ریال بود. نه پولش را داشتیم و نه اجازه از والدین برای رفتن به قهوه خانه! از پشت شیشه، بازی را تعقیب می کردیم. هر از گاهى هم شاگرد قهوه چی بیرون می آمد و ما را متفرق می کرد!
وقتی هوا سرد بود شیشه بخار می کرد. بازی که به صحنه های حساس می رسید، صداى بلند هيجان از داخل قهوه خانه، حالمان را خیلی بد می كرد!
بعضی وقت ها هم یک لوطى بلند می شد و دستمالی به شیشه می کشید تا ما هم ببینیم چه خبر است! ان شاء الله برود بهشت! چون دل ما بچه ها را خيلى شاد می کرد.
معمولاً شاد کردن دل ها هزینه اى ندارد؛ امتحان کنیم.
