گزارشی متخصص داخلی در گفتگو با خبرنگار حوزه بهداشت و درمان  گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران با اشاره به حقایق شگفت‌انگیز حس لامسه اظهار کرد: بخشی از مغز انسان که وظیفه پردازش اطلاعات را بر عهده دارد دارای یک نقشه از سطح بدن است اما این نقشه بسیار پیچیده است، برخی از قسمت‌ها مثل صورت، لب‌ها ، زبان و انگشتان دارای گیرنده‌های لمسی بسیاری هستند و بخش‌هایی مانند قسمت کوچکی از پشت، سینه و ران‌ها گیرنده‌های لمسی کمتری دارند.

وی افزود: این گیرنده‌ها چهار‌نوع هستند؛ گیرنده‌ای برای احساس لرزش، گیرنده‌ای برای مقادیر ناچیز از لغزش، گیرنده‌ای برای کشش پوست و گیرنده‌ای برای احساس بهترین نوع بافت‌ها.آثار افزایش سن بر حس لامسه یکی از نکات جالب توجه است. با افزایش سن به تدریج انسان گیرنده‌های لمسی خود را از دست می‌دهد، البته این مسائل ناگهانی رخ نمی‌دهد و ما این گیرنده‌ها که در 16 یا 18 سالگی به اوج خود می‌رسند را بسیار آرام از دست می‌دهیم.

گزارشی معتقد است: گیرنده‌های درد و دما نیز با افزایش سن رو به افول می‌روند. ما واژه‌ی مناسبی برای فقدان حس لامسه نداریم اما لمس‌کوری بسیار واقعی است. افرادی که به یک اختلال به نام " نوروپاتی حس اولیه " دچار هستند، حسگر‌های لمس مکانیکی خود را از دست می‌دهند، طبق ادعای این افراد، آنها نمی‌توانند هیچ چیزی را حس کنند آنها نمی‌توانند خط بریل را بخوانند و یا اگر دست خود را درون جیب‌هایشان وارد‌ کنند نمی‌توانند فرق بین سکه‌ها را متوجه شوند.

این متخصص داخلی تصریح کرد: دو سیستم لمسی وجود دارند، یکی از آنها "حقایق" - موقعیت مکانی، حرکت، نیرو‌ی یک لمس - را ارائه می‌کند و آن را لمس افتراقی می‌نامیم اما سیستم لمس عاطفی نیز وجود دارد. حسگر‌های ویژه به نام "الیاف لامسه‌ای" به‌عنوان واسطه در این سیستم عمل می‌کنند و اطلاعات را بسیار آهسته‌تر انتقال می‌دهد. این سیستم اطلاعات را به بخشی از مغز ارسال می‌کند که برای تماس و لمس اجتماعی بسیار مهم است این سیستم شامل مواردی مثل آغوش‌گرفتن یک دوست، نوازش فرزند است.

وی در پایان خاطرنشان کرد: در مدار درد یک مجموعه از حسگر‌ها وجود دارد که به شما می‌گوید درد دقیقا در کدام قسمت وجود دارد و قدرت آن چه میزان است همچنین سیستم دیگری وجود دارد که تنها جنبه‌ی احساسی منفی درد را منتقل می‌کند. 

انتهای پیام/