به گزارش
خبرنگار دولت گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران، حجت‌السلام والمسلمین حسن روحانی در ماه مبارک رمضان امسال میزبان ضیافت افطاری نمایندگان و سرآمدان برخی از طبقات جامعه از صنف سیاسیون تا اهالی فرهنگ و هنر بوده و همواره در این ضیافت به مباحث مهم و کلیدی کشور پرداخته است.
به نظر می‌رسد روحانی در بحبوحه بحث‌های داغ مربوط به استیضاح، مذاکرات هستهای و تنظیم بازار، ماه رمضان را به عنوان فرصتی برای گفت و شنود و تبادل نقد و نظر با فعالان فرهنگی و سیاسی قرار داد.
البته باید گفت بازار ضيافت‌های افطار در ميان سياسيون و اهالی فرهنگ محدود به مراسم رئيس جمهور نبود و هر روز از ماه مبارک خبر جمع شدن اهالی سياست به بهانه صرف افطار به گوش می‌رسید، در بعضی مواقع نیز انتخابات دهمين دوره مجلس بحث اصلی اين ضيافت‌ها بود، اصلاح طلبان و همفكرانشان از يك سو، اصولگرايان هم در سوی ديگر ميدان خود را برای بزرگترين رقابت سياسی بعد از انتخابات رياست جمهوری آماده می‌كنند.
اولین میهمانی رئیس جمهوری که به نمایندگان احزاب اصولگرا و اصلاح طلب اختصاص داشت به یک تریبون آزاد برای طرح مواضع دو جریان تبدیل شد و این تجربه کمابیش در دیدارهای بعدی او با طیف روحانیون و فعالان فرهنگی و مبلغان جامعه تکرار شد.
اما دعوت رئيس جمهور از چهره های شاخص اصلاح طلب و اصولگرا در كنار هم برای افطار را می‌توان آغاز فصلی تازه در سياست داخلی ايران قلمداد كرد،"وحدت"، "توافق ملي" و "كنار گذاشتن كدورت ها" را می توان واژگان كليدی ضيافت افطار رئیس جمهور دانست كه نمايندگان جناح ها و گروه های سياسی كشور بر سر آن، حداقل در كلام تفاهم كامل داشتند.
در شرايطی كه كشور در پيچ حساس مذاكرات هستهای قرار داشت و البته همين پرونده هستهای در ميان اصلاح طلبان و اصولگرايان محل اختلاف نظرهای فراوان است شايد مطرح شدن مذاكره ملی و تاييد آن از سوی هر دو جناح نويد دهنده روزهای بهتری برای كشور باشد.
وقتی در عرصه بين‌المللی شش قدرت جهانی در يك سو و ايران در طرف ديگر مذاكرات هستهای قرار گرفتند و درهای مذاكره و رسيدن به يك فهم مشترك را حتی با دشمنان ديرينه كشور باز شد پس در داخل هم می‌توان ايدئولوژی‌های مختلف را در كنار هم قرار داد و به توافق ملی رسيد.
توافق ملی و اقتدار ملی دو روی يك سكه‌اند و تنها راهی كه اين دو را به هم وصل می‌كند همان "همدلی و همزبانی" مورد تاكيد مقام معظم رهبری در شعار امسال است كه جای خالی آن سال هاست در عرصه سياست داخلی احساس می‌شود.
در واقع میزهای افطار بزرگان سیاست به محلی برای رایزنی در جهت شکل‌گیری ائتلاف‌های انتخاباتی تبدیل بود، نشست‌هایی که اگر خروجی آن نشاط و رقابت سالم در فضای سیاسی جامعه باشد ارزشمند است.
آنچه در این میان مهم است محتوا و مباحث مطرح شده در این ضیافت‌هاست که آن را از حالت یک رسم و سنت مرسوم معنوی به اتفاقی اثر گذار در فضای سیاسی و فرهنگی تبدیل می‌کند.
با رصد این ضیافت‌ها می‌توان دریافت که اینگونه میهمانی‌ها در راستای مطالبات گروه‌های مختلف جامعه از نهاد دولت و شخص رئیس جمهوری صورت گرفته است، در واقع نیروها و فعالان جامعه بارها ضرورت و نیاز به چنین گفتگوهای بی واسطه با دولت را به زبان آورده‌اند.
در این میان منتقدان دولت همواره خواستار این هستند که این نهاد نقدها و پیشنهادهای آن را به صورت مستقیم بشنود، همچنین جناح حامیان دولت نیز نگران غوطه ور شدن دولت در امور روزمره و کمرنگ شدن ارتباط دولت با بدنه و پایگاه اجتماعی آن بوده‌اند.
در مجموع اغلب اقشار جامعه این ضیافت‌ها را به عنوان روزنه‌هایی برای کاستن از خصومت و تعارض میان نیروهای صحنه سیاست میبینند در طی این دو سال، آحاد جامعه اثرات زیانبار این تضاد و تعارض را با تمام وجود لمس کردند، بسته بودن باب تعامل و گفتگو میان جریان‌های قدرت در ایران، واقعیتی است که راه بسیاری از اصلاح و تغییرات در عرصه‌های مختلف را مسدود ساخته و ضیافت افطاری بهانه‌ای برای بازگشایی این باب است تا تعاملات بار دیگر بین جریان‌های قدرت کشور شکل بگیرد.
در واقع نظام دموکراسی برای خروج از گرداب این بدبینی‌ها و تعارض‌ها، راهی جز تکیه بر اصل گفتگو و مدارا پیش رو نمی‌نهد و این چیزی است که به نظر می‌آید روحانی به عنوان یک هدف مشترک برای دیدارها و نشست‌های مستقیم با نمایندگان طبقات مختلف اندیشیده است، با توجه به حاشیه‌هایی که در برخی از این دیدارها رخ داد مشخص شد که عرصه سیاست کشور در امور حساسی مثل مذاکره هسته ای و انتخابات با سوء تفاهم ها و بدبینی عمیق روبه رو است.
به نظر می‌رسد که دیگر زمان سهم خواهی‌ها از دولت‌هایی كه با آرای مردم به قدرت می رسند به پايان رسيده و وقت آن است با رسيدن به بلوغ ايدئولوژيكی، هر طيف و گروه سياسی به دنبال سهم ملت از آرامش، امنيت، رشد و توسعه ايران و سهم همه ايرانيان از ايجاد وفاق ميان سران كشور، قوای حاكميت، جامعه ،دولت و نسل قديم و جديد باشد.
یادداشت از سمانه حسن خانی
انتهای پیام/
