به گزارش سرویس بین الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از پایگاه اینترنتی موسسه کارنگی، سیزدهم می آنچه شاید بتوان بزرگترین گردهمایی گروههای مخالف دولت سوریه لقب داد بیانیه مشترکی منتشر کردند. بیانیه در قالب نامه ای سرگشاده خطاب به استفان دمیستورا فرستاده ویژه سازمان ملل متحد بود. دمیستورا پیش تر تلاش کرد آتش بسی موضعی در حلب ایجاد کند، ‌اما وقتی تلاش او، عمدتاً به سبب امتناع گروههای مخالف دولت،‌بی نتیجه ماند، دبیرکل سازمان ملل او را موظف به برگزاری گفتگوهای صلح کرد. در آوریل، دمیستورا از طیف گسترده ای از گروههای مختلف سوری و کشورهای خارجی برای شرکت در گفتگوهای مقدماتی صلح دعوت کرد. گفتگوهایی که بنا بود به کنفرانس صلحی موسوم به ژنو3 منجر شود. دمیستورا ابراز امیدواری کرد:«تا پایان ژوئن در موقعیتی خواهیم بود که بتوانیم ارزیابی کنیم همگرایی در موضوعاتی اصلی بدست آمده است یا نه.»
اما اکنون گروههای مخالف سوری یکجا گفتگوهای مقدماتی را تحریم کرده اند و کل فرآیند را به مخاطره انداخته اند. فهرست امضا کنندگان نامه تقریباً همه گروههای سوری مخالف دولت را که می توانند بخش از فرایندی سیاسی باشد در بر می گیرد: جناح های مختلف ارتش آزاد سوریه؛ گروههای اسلامی اصلی ازجمله گردان های ترکمانان، اجناد الشام و لواء الشام و در نهایت گروههای تندروتر اسلامی چون احرار الاسلام. گروههای مسلحی که از جریان اصلی مخالفان دمشق دور یا با آنها دشمن هستند، مثل واحدهای محافظتی خلق کرد یا گروههای جهادی چون جبهه النصره، گروه مستقل جهادی جندالاقصی و گروه موسوم به دولت اسلامی در فهرست امضا کنندگان قرار ندارند.
در این نامه به شدت از دمیستورا انتقاد و او متهم به جانبداری از بشار اسد شده است. البته در این نامه استعفای دمیستورا مطالبه نشده است. امضا کنندگان ضمن ابراز علاقه به شرکت در فرایندی سیاسی تاکید کرده اند گفتگوهای آتی ژنو3 را تحریم خواهند کرد. امضا کنندگان از مرجع قرار دادن اعلامیه ژنو1 در کلیه مذاکراتی که تاکنون درباره سوریه انجام شده است ناراضی هستند. در اعلامیه ژنو بر ایجاد دولتی انتقالی با «کلیه اختیارات اجرایی» ‌تاکید شده است اما به مسئله سرنوشت بشار اسد اشاره ای نمی شود. دیگر موضوع مورد اختلاف دعوت دمیستورا از ایران در گفتگوهای صلح است. واقعیتی که سی و هفت گروه مختلف از مخالفان دمشق توانسته اند در یک مسئله موضعی واحد اتخاذ کنند بدون شک گامی رو به جلو محسوب می شود. ناتوانی مخالفان سوری در بیان هدفی واحد به جز سرنگونی بشار اسد همواره از موانع اصلی در مسیر دستیابی به راه حلی سیاسی در مساله سوریه است.

صبحی الرفاعی از سران مخالفان دولت سوریه است. او نوامبر 2014 به سمت رئیس اجرایی شورای فرماندهی انقلابی (RCC) انتخاب شد. این شورا بزرگترین ائتلاف مخالفان سوریه است. او که شخصاً در نگارش نامه تحریم گفتگوهای ژنو نقش داشته است در این باره به آرون لوند از بنیاد کارنگی گفت، دمیستورا بی طرف نیست و به دمشق و ایران نزدیک است، چون دستوراتی که به او داده می شود این گونه است. به گفته الرفاعی غرب در ازای کوتاه آمدن ایران در مسئله هسته ای حاضر به امتیازدهی در مسئله سوریه است و همین امر سبب شده است مخالفان سوری و مردم سوریه دید مثبتی به دمیستورا نداشته باشند. الرفاعی سومین دلیل نگارش نامه را بی تفاوتی جامعه بین المللی به سوریه و دنباله روی صرف آنها از منافعشان توصیف کرد.
الرفاعی دمیستورا را متهم کرد صرفاً در پی منافع شخصی خود و کمک به برآورده شدن منافع آمریکایی ها و اروپایی ها در سوریه است. او همچنین مدعی شد دمیستورا با برگزاری دیدارهای مقدماتی با گروههای مختلف عضو ائتلاف شورای فرماندهی انقلابی قصد تفرقه افکنی داشته است.
رئیس اجرای شورای فرماندهی انقلابی درباره دلیل مخالفت امضا کنندگان نامه با اعلامیه ژنو1 در مقام پایه هر گفتگویی درباره سوریه گفت، اعلامیه ژنو1 با توجه به شرایط سه سال پیش تهیه شد و در تنظیم آن از مردم سوریه دعوت نشد و نتیجه مذاکره دولت ها با یکدیگر بود. از همه مهم تر درباره سرنوشت بشار اسد در این بیانیه چیزی گفته نشده است.
الرفاعی در ادامه ایران را دشمن تاریخی اعراب توصیف و به تلاش برای تسلط بر خاورمیانه متهم کرد.
الرفاعی تاکید کرد مخالفان دمشق تنها خواستار خروج ایران از سوریه هستند و با تهران مذاکره نمی کنند.