به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران به نقل از برترینها ،«فابریس فویله» عکاس فرانسوی ساکن پاریس، در پی خلق اثری در مورد سمبلیسم و خود برتر پنداری بود، اما نمی‌توانست نقطه شروعش را پیدا کند. تا اینکه به عکسی از سندای دایکانون، یکی از بلندترین مجسمه‌های دنیا، برخورد؛ مجسمه‌ای با 100 متر ارتفاع.

فویله می‌گوید: "این مجسمه (که یک مجسمه ژاپنی و در ستایش بوداسف کانون بودائی است) درست در مرکز شهر قرارگرفته است. به نظر غول‌آسا، بسیار تأثیرگذار و بسیار فراتر از واقعیت می‌آمد. من ابتدا فکر کردم که عکس مونتاژ شده است اما نه، واقعی بود. نقطه شروع ام را پیدا کردم. من کاملاً مجذوبش شده بودم و باید می‌فهمیدم که آیا بازهم مجسمه‌هایی ازاین‌دست در دنیا، وجود دارند یا نه.”

سپس وی چندین مجسمه‌ی دیگر در دنیا پیدا کرد؛ در لهستان با مجسمه‌ای 36 متری از مسیح برخورد کرد که در شهر کوچکی به نام شوویبودزن قرار داشت و در چین با مجسمه گوآن یو در شهر یانچنگ. وی می‌افزاید: "ابتدا بر اساس اندازه، این مجسمه‌ها را انتخاب می‌کردم. من مجسمه‌هایی بلندتر از صد متر می‌خواستم. سپس شیوه انتخابم را عوض کردم و مجسمه‌هایی را بر اساس طراحی آن‌ها انتخاب کردم. این‌گونه بهتر می‌توانستم میزان بت کردن یک شخص را بسنجم. به‌عنوان‌مثال، نمی‌توان تأثیر طراحی استالینیستی را بر روی بنایی چون بنای رنسانس آفریقایی در داکار پایتخت سنگال، نادیده گرفت.”

فوله، برای یافتن تعادل مناسب بین مجسمه‌های مذهبی و آن‌هایی که شخصیتی سیاسی و یا ملی را تصویر می‌کنند، تلاش بسیاری کرد. همان‌طور که خود می‌گوید، او فریفته نیاز انسان به "ساخت معابدی بی‌اندازه بزرگ به‌عنوان نمادی از قدرت” بود. "درست است که این مجسمه‌ها نماد هستند، اما درعین‌حال کارکردی آموزشی دارند و به مخاطب خود، حس قابل تقلید بودن را القا می‌کنند.”