شهریار سیروس نقاش و هنرمند در گفتگو با خبرنگار میراث فرهنگی باشگاه خبرنگاران در خصوص هنر و معماری امروز گفت: از دیرباز این بحث وجود داشته که معماری جزء هفت هنر محسوب می‌شود یا نه؟ بعد از جنگ جهانی دوم، تقسیم‌بندی جدیدی برای هنر مطرح شد و هنر در چهار گروه هنرهای تجسمی، نمایش، موسیقی و ادبیات دسته‌بندی شد. همچنین با رشد امکانات و تکنولوژی، مرزهای بین نقاشی و مجسمه‌سازی برداشته شد، برای نمونه ترسیم نقاشی‌های سه بعدی روی سنگ تلفیقی از نقاشی و مجسمه‌سازی بود همچنین مجسمه‌هایی ساخته شدند که با وجود کارکرد به عنوان مجسمه، دارای فونداسیون بوده و به نحوی تلفیقی با معماری و سازه داشته است. 

وی ادامه داد: معماری امروز ترازوی با دو کفه‌ی علم و هنر است هر چه کفه‌ی علمی معماری سنگین‌تر باشد معماری به سمت کاربردی‌تر می‌رود و هر چه کفه ی هنر معماری سنگین‌تر باشد به سمت زیباشناسی می‌رود. هنر معمار در طراحی باید تعادل برقرار کردن بین بعد علمی و هنری باشد تا نتیجه کار در عین زیبایی برای کاربری مورد نظر مطلوب باشد، ایرادی که گاها باعث طراحی‌های نامطلوب می‌شود غرق شدن در یکی از حوزه‌های علم و هنر است. 

سیروس در مورد خلاقیت و معماری گفت: هر چقدر محدودیت‌های یک هنرمند کمتر باشد، خلاقیت بیشتر بروز می‌کند، در معماری هم کم و زیاد بودن محدودیت‌ها در بروز خلاقیت تأثیر دارد. برای نمونه در طراحی آپارتمان‌ها با محدودیت‌هایی مثل ابعاد و اندازه‌ها، استانداردها، سلیقه کارفرما و ... روبرو هستیم و باید هنر را در کنار این محدودیت‌ها برای ایجاد کاربری مطلوب به کار بریم. 

وی تصریح کرد: تمام آثار هنری به دو دسته متعلق هستند هنرهای رایج، سرگرم‌کننده و هنرهای موزه‌ای یا دکوراتیو (نمایشی) در حوزه معماری و دانشگاه‌های معماری هم دو رویکرد وجود دارد، برخی دانشگاه‌ها مثل بوزارت رویکرد هنری دارد، اما برخی دیگر از دانشگاه‌ها صرفا کاربردی است. در نهایت تمایز قائل شدن بین ابعاد هنری و علمی معماری نادرست است و همواره به هر دو بعد آن نیازمندیم و کاربری اثر سنگینی کفه‌های ترازو را تعیین می‌کند. 

پژوهشگر هنر و معماری در پایان گفت: برای رشد و همنوایی هنر و علم در معماری باید همه‌ی نهادها در حیطه‌ی خود مسئولیت‌پذیر باشند. به طور مثال در دانشگاه‌ها باید بیشتر روی مسائل زیباشناسی فعالیت کنند و خلاقیت دانشجویان را در راستای هنر پرورش دهند، همچنین شهرداری‌ها و نهادهای قانونگذار، قوانین را بر اساس بافت، فرهنگ، سنت و هویت منطقه وضع کنند و معمار نیز به عنوان هنرمند تغییرات را در راستای بهبود شهرسازی و آرامش از خود شروع کنند، همچنین صدا و سیما به عنوان یک نهاد همه‌گیر در ترویج فرهنگ کمک کند.

انتهای پیام/