وانگ ژانگ و همکارانش طراحی‌های مختلفی از این نانوموتور را به همراه سیستم‌های سوختی مختلف برای حرکت روی آب، خون و دیگرسیالات بدن مورد آزمایش قرار دادند. این اولین باری است که این موتورها درون بدن موش رهاسازی می‌شود. وانگ در این خصوص گفت: پس از انجام آزمایش‌های اولیه به این فکر افتادیم که این میکروموتورها را برای شنا کردن درون اسید معده آزمایش کنیم.

بر اساس اعلام ستاد نانو؛ محققان این پروژه سطح موتور را با نانوذرات طلا پوشش دادند و دریافتند که این کار موجب افزایش تعداد موتورهایی می‌شود که با موفقیت خود را به معده می‌رسانند. این موتورها می‌توانند 168 نانوگرم نانوذرات طلا را به هر گرم از بافت معده برسانند در حالی که در روش‌های معمول این رقم 53.6 نانوگرم است.

اسید معده با فلز روی (Zn) موجود در بدنه این موتور واکنش داده و هیدروژن آزاد می‌کند که این حباب‌ها نیروی محرکه لازم را برای به حرکت درآوردن موتور تأمین می‌کند. این گروه تحقیقاتی این موتورها را درون معده موش وارد کردند، با حل شدن روی در اسید معده به مرور این موتورها در معده حل شده و بدون این که اثر سمی به جای گذارند، از بین می‌روند.

در این پژوهش، موش‌ها قطراتی از محلول حاوی صدها میکروموتور را نوشیدند. این موتورها با رسیدن به اسید معده به حرکت در می‌آیند و با سرعت 60 میکرومتر در ثانیه به حرکت خود ادامه می‌دهند. حرکت پروانه‌ مانند این موتورها تا 10 دقیقه ادامه می‌یابد.

نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای با عنوان Artificial Micromotors in the Mouse's Stomach: A Step toward in Vivo Use of Synthetic Motors در نشریه ACS Nano به چاپ رسیده است