به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،به نقل از جام جم، بدن این موجود به رنگ صورتی متمایل به خاکستری و سر آن کمی غیرعادی و کج است. در حقیقت این طور به نظر می رسد که سر این انگل از بدنش جداست. کرم های قلابدار دهان بزرگی دارند که بزرگی آن تقریبا به اندازه سرشان است. این دهان بزرگ به دو جفت دندان فوق العاده تیز مجهز شده است. دندان های این کرم کوچک یک سانتی متری، شباهت ظاهری مضحکی با آرواره های کوسه سفید بزرگ دارد. اما جالب اینجاست که این آرواره های ترسناک کوچک وفقط به نوعی انگل تعلق دارند.

 

کرم های قلابدار در روده موجودات بزرگ تر مثل تعداد زیادی از انسان ها زندگی می کنند. دندان های آنها ابزاری کارآمد برای چفت شدن یا اتصال به دیواره روده است. انگل از این طریق خون میزبان خود را می مکد. این شیوه یکی از موثرترین راه هایی است که انگل از میزبان خود بهره کشی می کند. کرم های قلابدار درست همانند همه انگل ها فقط گیرنده هستند و در مقابل نه تنها سودی برای میزبان ندارند، بلکه در سیستم طبیعی حیات آن نیز اختلال ایجاد می کنند.

 

از دید کلی انگل هایی مثل کرم قلابدار بیشتر شبیه چاه هایی هستند که انرژی و سرمایه زیادی را از میزبان به زور طلب می کنند و در مقابل نه تنها سودی ندارند بلکه ضرر زیادی را هم تحمیل می کنند. بیایید برای یک لحظه فرض کنیم که همه انگل های دنیا از جمله کرم های قلابدار طی یک شبانه روز برای همیشه ناپدید شوند... آیا از این به بعد ما و دیگر موجودات سالم تر زندگی می کردیم؟ تحقیقات نشان می دهد که در این شرایط نه تنها بیماری و درد وجود خواهد داشت، بلکه حتی بسیاری از زیبایی های طبیعی که اکنون شاهد آنها هستیم، در عمل برای همیشه از دست می رفت.

 

زندگی انگلی چیست؟

در جهان میلیون ها انگل مختلف وجود دارد. واژه پارازیت یا انگل برگرفته از یک لغت یونانی به نام «پارازیتوس» است. پارازیتوس در زبان یونانی به کسی گفته می شود که در پشت میز شخص دیگری غذا می خورد. اما از نظر علمی واژه پارازیت به موجوداتی اطلاق می شود که به واسطه بقای خود و به منظور تامین مواد مغذی و دیگر احتیاجاتشان، حیات دیگر موجودات و گونه ها را تحت تاثیر قرار می دهند. فقط کرم ها نیستند که زندگی انگلی دارند، گروه زیادی از موجودات زنده هستند که اعضایشان به نوعی در رده انگل ها جای می گیرند.

 

برای مثال تعداد زیادی از قارچ ها، انگل هستند که از آن جمله می توان به بزرگ ترین موجود زنده روی زمین موسوم به «قارچ عسلی» اشاره کرد. وسعت پراکنش این قارچ در کوهستان آبی ایالت اورگن آمریکا به حدود 8.8 کیلومترمربع رسیده و محققان طول عمر آن را بالغ بر هزاران سال تخمین زده اند. کره زمین غیر از کک ها، شپش ها، ویروس ها و باکتری ها شاهد حضور گیاهان انگلی مثل گیاهی موسوم به میستله توئه نیز هست. این گیاه که بومی بریتانیا و برخی دیگر از نقاط قاره اروپاست، با چسبیدن به شاخه درختان و حتی بوته ها از آب و مواد غذایی که آنها جذب می کنند، استفاده می کند.

 

جوجه ای با یک سر و گردن بزرگ تر از والدین

دنیای شگفت انگیز ما حتی پرندگان انگل را نیز شامل می شود. کوکو یک مثال ملموس از انگل هایی است که از رفتار طبیعی میزبانشان سود می برند و به آنها انگل های اجتماعی گفته می شود. کوکوی نر و ماده علاقه ای به نگهداری از جوجه هایشان ندارند و این وظیفه را براحتی بر دوش دیگران می گذارند. کوکوی ماده هر سال حدود 12 تخم را در 12 لانه جداگانه می گذارد. مشخص نیست کوکوی ماده چگونه لانه میزبان خود را پیدا می کند، اما ظاهرا حس بازگشت به محل تولد در این میان بی تاثیر نیست.

 

کوکوها مدت ها وقت صرف پیدا کردن لانه های موردنظر می کنند سپس منتظر می شوند تا میزبان از همه جا بی خبر لانه اش را ترک کند. در این زمان کوکوی نر خود را به یک بلندی می رساند تا محیط را زیرنظر بگیرد و کوکوی ماده هم به سرعت وارد لانه میزبان شده و یکی از تخم های میزبان را به بیرون پرت کرده و به جای آن تخم خود را می گذارد. جوجه کوکوی تازه متولد شده هم معمولا بسرعت خواهر و برادرهای ناتنی خود را از لانه به بیرون پرت کرده و مدت 20 روز توسط والدینی تغذیه می شود که نه تنها والدین واقعی اش نیستند، بلکه از نظر جثه نیز از جوجه شان بسیار کوچک تر هستند!

 

سیستم ایمنی از مدار خارج می شود

دکتر آندرس گومز، متخصص انگل شناسی از مرکز آی. سی. اف واشنگتن درباره اهمیت انگل ها می گوید: «دنیای ما برای انگل ها دنیای وسیعی است. انگل ها فراوان، حاضر در همه جا، متنوع و مهم هستند. واضح است اگر از شر همه انگل ها خلاص شویم، جهان بسیار متفاوت خواهد بود. اما توجه داشته باشید که این تفاوت درست از روز نخست آن هم به بدترین شکل ممکن خود را نشان خواهد داد.» جَپ دِ رود از دپارتمان بیولوژی دانشگاه اِموری در این باره گفت: «عواقب غیرقابل پیش بینی این مساله می تواند یک بحران تمام عیار باشد. برای مثال سیستم ایمنی بدن ما طوری تکامل پیدا کرده که در برابر برخی عفونت های خاص از خود واکنش نشان دهد. در نتیجه اگر ما در زمانی که جوان تر هستیم، به هر شکل در معرض یکسری انگل ها و بیماری ها قرار نگیریم، آنگاه سیستم ایمنی بدنمان آن طور که باید و برایش تعریف شده، تکامل پیدا نمی کند و این می تواند سرآغازی باشد برای آن که سیستم ایمنی ما با بدن خودمان به تقابل برخیزد. توضیح بهتر این مساله را در مورد افرادی شاهد هستیم که در محیط های سالم و پاک زندگی می کنند. آیا آنها کمتر به بیماری مبتلا می شوند؟ خیر. متاسفانه احتمال ابتلا به آلرژی و حتی میزان ابتلا به برخی از بیماری های موسوم به خود ایمنی در این گونه افراد نسبت به دیگران بیشتر هم هست.»