به گزارش خبرنگار حوادث باشگاه خبرنگاران، 21 اردیبهشت سال 91 زن و مردی با مراجعه به پلیس از ناپدید شدن پسرشان خبر دادند. آنها به ماموران گفتند: پسرمان چند روزی است كه از خانه خارج شده و دیگر بازنگشته است. او آخرین بار به خانه پسردایی اش رفت و بعد از آن دیگر از او خبری نشد.

 
با این اظهارات ماموران به سراغ پسر دایی این پسر رفتند و او را تحت بازجویی قرار دادند. این پسر در نهایت به قتل پسر عمه اش اعتراف كرد و به ماموران گفت: آن روز محسن به خانه ما آمد. او یك مجسمه طلا داشت كه می خواست آن را بفروشد. سر این مجسمه با او درگیر شدم و نفهمیدم چه شد كه او را كشتم. بعد از آن جسد را مثله كردم و داخل جوی آب انداختم تا كسی متوجه نشود.
 
با اعترافات این پسر پرونده وی پس از صدور كیفرخواست در حالی به شعبه 74 دادگاه كیفری استان تهران ارجاع شد كه جسد مقتول پیدا نشد. این پسر جوان در این شعبه محاكمه شد ولی تمام اتهامات خود را انكار كرد. او به قضات گفت: روز حادثه محسن به همراه یك دختر به خانه ما آمد. او بعد از مدتی به همراه همان دختر برای فروش مجسمه از خانه خارج شد و دیگر از او خبری ندارم.
 
با وجود انكار متهم و اظهارات جدیدش هیات قضایی دادگاه كیفری او را به قصاص محكوم كردند. با اعتراض متهم پرونده در دیوان عالی كشور بررسی و این حكم نقض شد. بنابراین پرونده بار دیگر به شعبه 71 دادگاه كیفری استان تهران ارجاع شد.  
 
متهم در این شعبه محاكمه شد و اینبار باز هم اظهارات جدیدی را پیش روی قضات قرار داد. وی گفت: آن پسرعمه ام به خانه ما آمد. من یك اسلحه داشتم كه او اسلحه را برداشت. محسن داشت با اسلحه بازی می كرد كه تیر شلیك شد و به صورتش خورد. من هم كه ترسیده بودم جنازه اش را مثله كردم و به بیرون بردم. چون می دانستم هیچ كس حرفم را باور نمی كند كه محسن خودش به خودش شلیك كرده است.
 
در پایان این جلسه قضات برای بار دوم متهم را به قصاص محكوم كردند.

 
انتهای پیام/