سال 200 هجری قمری بود که امام در سفر به مرو در مسجدی در منطقه نوغان نماز گذاردند.

همه حماسه زنان نوغان از شهادت امام رضا (ع) شروع شد.

در آن رویداد جانسوز زنان نوغان اولین کسانی بودند که مویه‌کنان در جوار پیکر پاک فرزند فاطمه(س) حاضر شدند و پرپر شدن لاله باغ مصطفی(ص) را به مادرش زهرا(س) تسلیت گفتند.

مسئول کانون فرهنگی سوگواره زنان نوغان در مورد این واقعه اظهار می کند: هنگامی که اهالی نوغان در جریان شهادت امام قرار گرفتند، این مسئله که امام این باغ را خریده و وصیت کرده که در این مکان دفن شود در شهر پیچید، این موضوعی بود که همه می دانستند، مامون سعی کرد با یک حکومت نظامی کاری بکند که مردم دخالت نکنند، او با تهدید روستائیان به اینکه روستاهایشان را به آتش می کشد و زنان و بچه ها را از بین می برد، مردان نوغان را وادار به عقب نشینی کرد.

وی ادامه می دهد: در این زمان زنان قیام کردند و حرفشان این بود که امام رضا (ع) فرموده بودند که من غریبم و در سرزمین غربت به شهادت می رسم، ما در جریان شهادتشان نتوانستیم کاری بکنیم ولی امروز می توانیم در حمایت از ولایت برای غربت ایشان گریه کنیم.

بخشیدن مهریه ها حرکتی در مدار ولایت

حکایت زنان نوغان ، حماسه حمایت از ولایت است و تا ابد این حماسه جاریست.

نماینده سابق مردم مشهد در مجلس شورای اسلامی می گوید: زنان نوغان با حضور در تشییع پیکر مطهرامام هشتم (ع) ولایت مداری خودشان را ثابت کردند.

عفت شریعتی گفت: این زنان بزرگ از خودشان میراثی برجای گذاشتند که تا ابد باقی و پایدار خواهد ماند.

حماسه زنان نوغان سال ها سینه به سینه نقل شد تا به ما رسید.

محمود ممتاز، معاون اماكن متبركه و امور زائرين آستان قدس رضوي در این باره می گوید: به پیروی از حرکت زیبایی که زنان نوغان در شهادت حضرت امام رضا (ع) انجام دادند، خواهران مشهدی همه ساله از مسجد امام رضا در محله نوغان به سمت حرم مطهر حرکت می کنند.

از آن روز به بعد نوغان با نام امام رضا(ع) قوام و دوام گرفت. مادران، نام شهید خفته در توس را بر فرزندانشان نهادند و همه شدند رضا و یا غلامرضا. زنان نوغان، مردانشان را به ساختن فضایی محصور برای قبر فرزند موسی بن جعفر(ع) تشویق کردند و سال‌های سال مریدانش در همین محله در کسوت خادمی، زائران اندک آقا را میزبانی کردند.

مسئول هیئت های مذهبی بانوان خراسان رضوی نیز می گوید: زنان نوغان معتقد به امر ولایت و امامت بودند، آنها به حضرت زینب (س) که با وجود داشتن آلام جانسوز در واقعه عظیم کربلا برای دفاع از ولی امر زمانش در مقابل دشمنان اسلام خطبه خواند تاسی کردند.

در نوغان مشهد که گام‌برداری، به راحتی مساجدی را می‌بینی که سیاه‌پوش ابدی آقاست؛ مساجدی به‌نام امام رضا(ع) و هیئت‌های آل‌طه و مرتضوی وجود دارد .
بیش از هزار سال بعد از آن غروب حزن‌انگیز که فرزند پاک رسول خدا به زهر مامون عباسی، تا عرش خدا عروج کرد، نوغان همواره نوحه‌خوان حزن این شهادت غریبانه بود.

شام غریبان امام رضا‌(ع) در غروب سی‌ام صفر، حزن سنگین مشهد را رقم می‌زند و زنان نوغان در دسته‌های مختلف به سنت ۱۲ قرن عزاداری، پای در حریم عشق می‌گذارند.

زنان نوغان روزهای آخر صفر، سفره‌های نذری خود را پهن می‌کنند و کوچه‌های قدیمی و تو در توی این محله قدیمی را با کتیبه‌های سیاه می‌پوشانند. بوی گلاب و سپند، خرما و حلوا و آش نذری در فضا می‌پیچد؛ عزاداری پرشور و هق‌هق‌زنان نوغان، جلوه‌ای از ارادت ناب بانوان مومن ایران زمین به ساحت قدسی خاندان عصمت و طهارت است که در سالروز شهادت ثامن الائمه(ع) در جوار بارگاه ملکوتی آن امام همام تبلور می‌یابد.

مراسم ویژه عزاداری زنان نوغان، رسم دلنشینی است که به دل‌های بی‌قرار آتش می‌زند و بی‌اختیار اشک‌ها را جاری و قلب‌های محزونان را آماده مرثیه‌سرایی عارفانه می‌کند؛ اما آنچه هست، زخمي قدیمی است که هر صفر سر باز می‌کند و بال کبوترهای حرم را در فراق آقا و مولایشان می‌سوزاند.

زنان نوغان دیروز، زنان مشهدی امروز

و امروز زنان نوغان در رثای مظلومیت امام هشتم(ع) شیون می‌کنند، اشک می‌ریزند، خون می‌گریند.

امسال نیز حرکت همچون 1200 سال قبل از نوغان شروع می شود.

صدای سوگواری 200 زن نوغان دیروز در صدای سوگواری هزاران زن مشهدی امروز طنین انداز خواهد شد، تا باز هم مشهد عزادار از دست دادن دردانه خراسان باشد.

انتهای پیام/ب