‏ بنده در طی این دوسفری که در ایام اربعین داشتم با مصادیق زیادی از این موارد ‏روبه رو شدم اما آخرین مورد برای من خیلی عجیب بود و آنچه که آنها مد نظر دارند ‏این است که اگر روزی زائر کمتری به موکب ایشان بیاید شاید مورد لطف و کرم ‏حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) قرار نگرفته‌اند.‏

برای همین هر موکب داری سعی دارد بیشترین خدمت را به هر نحو ممکن برای ‏زائرین انجام دهد؛ در زیر دو روایت که اولی را با عینه دیده‌ام و دومی هم شنیده‌ای ‏است که از یکی از خطبا در مجلسی شنیدم و برای آنکه خوانده شود و ثبت شود در ‏اینجا نقل می‌کنم‎ :‎

هنگام خروج از کشور عراق در مسیر نجف به شهر مرزی مهران در آن جاده خلوت ‏سوار بر یک ون بودیم که راننده آن با سرعت حدود 130 کیلومتر بر ساعت در حال ‏حرکت بود، ناگاه همگی سیاهی را بر کف جاده در چند صد متری مشاهده کردیم، ‏کمی که نزدیک شدیم دیدیم انسانی کف جاده دراز کشیده و راننده با سرعت پا بر ‏روی ترمز گذاشت و خودرو کمی منحرف شد.‏

مرد عرب از کف جاده بلند شد و به سمت راننده آمد و با زبان عربی از راننده خواهش ‏کرد که مسافرینش را برای صرف نهار پیاده کند تا موکبش افتخار پذیرایی ما را داشته ‏باشد، اما غافل از اینکه راننده چند کیلومتر قبلتر برای صرف نهار ایستاده بود، مرد ‏عرب چشمانش خیس اشک شد اما راننده رویش را بوسید و به راهش ادامه داد.‏

در ایام محرم امسال در یکی از مجالس روضه روحانی اهل قم مشغول سخنرانی بود و ‏روایتی را از اربعین سال قبل در کربلا تعریف کرد که به این شرح است: بعد از ساعت‌ها ‏پیاده روی شب را تصمیم گرفتیم در یک موکب استراحت کنیم و حدود یکی دو ‏ساعتی از خواب ما گذشته بود که دیدیم صدای شلیک گلوله به گوش می‌رسد ؛ خود را ‏سریع به بیرون از موکب رساندیم که مشاهده کردیم که خادمین موکب کناری در ‏حال جر و بحث و مرافعه با خادمین موکب ما هستند که هر دو از دو عشیره ی مختلف ‏بودند.‏

‏ بنده چون روحانی بودم به وسط دعوا رفتم و دلیل را جویا شدم که بزرگ خادمین ‏موکب کناری جلو آمد و با حالت بغض عرض کرد که عشیره‌ای که شما هم اکنون در ‏موکب آنها به استراحت می‌پردازید سال قبل جوانی از عشیره ما را به قتل رسانده است ‏و ما هیچ شکایتی نکرده‌ایم اما امشب زائری در موکب ما نیست و آمده‌ایم اینجا و از ‏آنها خواهش کرده‌ایم که ما از خون جوانمان گذشتیم و هیچ شکایتی نداریم اما ‏اگر می‌شود تعدادی از زائرینتان را به ما بدهید تا در موکب ما شب را به صبح ‏سپری کنند.‏

بی‌شک دیده‌ها و شنیده‌ها از این رویداد بزرگ به حدی است که قلم و زبان از نوشتن ‏و گفتن آن عاجز است.‏