به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران، در عهد باستان مردم بر این عقیده بودند که زمین در مرکز جهان جای دارد و خورشید، ماه، سیارات و ستارگان به گرد آن می‌چرخند.

اگر چه بسیاری به مسطح بودن زمین اعتقاد داشتند، اما تصور کرویت زمین اولین بار در اندیشه‌های فلسفی یونانیان باستان شکل گرفت. فیلسوف بزرگ یونانی، فیثاغورث نخستین کسی بود که در حدود سال ۵۲۵ قبل از میلاد عقیده داشت زمین یک کره است.

پس از آن در حدود سال ۳۵۰ پیش از میلاد ارسطو، دلیل قاطعی بر گرد بودن زمین ارائه کرد.

موثر‌ترین دلیل وی این بود که اگر کسی به طرف شمال یا به طرف جنوب مسافرت کند، در افق روبروی او ستارگان جدیدی ظاهر می‌شوند و در افق پشت سر او ستارگانی که قبلا دیده می‌شدند، ناپدید می‌شوند. ارسطو همچنین دلیل می‌آورد که کشتی‌ها در هر جهت که از ساحل دور شوند، ابتدا دکل آن‌ها ناپدید می‌شود.

یونانیان بسیاری فکر می‌کردند ستارگان و سیارات در حال گردش به دور زمین هستند، از دیگر اعتقادات یونانیان این بود که آن‌ها تصور می‌کردند که هر یک از اجرام آسمانی و ستارگان، کره‌های بلورینی هستند که ما را احاطه کرده‌اند.

سپس در قرن سوم پیش از میلاد، آریستارخوس ساموسی یک سامانه خورشید مرکزی پیشنهاد نمود که مطابق آن، زمین و سایر سیارات به دور خورشید می‌ چرخیدند، وی به کمک هندسه از روی اندازه سایه زمین، ماه و خورشید در خلال خسوف و کسوف، اندازه نسبی آن‌ها را محاسبه کرد.

به طور کلی در تعریف سیاره (Planet) باید گفت: جرمی آسمانی است که در حرکتی مداری به دور یک ستاره و یا بقایای ستاره‌ای (کوتوله‌های سفید و سیاه، ستاره نوترونی، سیاهچاله) می‌ چرخد، جرم آن به اندازه‌ای هست که تحت تأثیر نیروی گرانش خود گرد شود.


انتهای پیام/