جشنواره هشتم سینما حقیقت در حالی رو به پایان است که همزمان با روزهای پایانی جشنواره از نام هیئت انتخاب بخش بین الملل جشنواره رونمایی شد و نام مسعود بخشی کارگردان موهن به نظام در کاتالوگ جشنواره دیده شد.  با این رونمایی این سوال  در ذهن هر مخاطب آگاهی شکل می‌گیرد که اولویت وزارت ارشاد کجاست؟ چه تدبیری باعث می شود که نام مسعود بخشی _ که همگان با نگاهی به کارنامه کاری او متوجه طرز تفکر و اندیشه این فرد خواهند شد _ در جایگاه هیئت انتخاب بخش بین الملل قرار می‌گیرد؟ آیا حضور چنین شخصی در میان هیات انتخاب جشنواره ای که با جایزه بزرگ آوینی ادغام شده است به معنای دهن کجی به آرمان‌ها و ارزش‌ها نیست؟

در ادامه این نگاه که مسعود بخشی را برای حضور در هیات انتخاب برمی‌گزیند، فیلمی از هادی آفریده با نام «چنارستان» را در بهترین سانس سینماهای جشنواره به نمایش درمی آید. این فیلم در تقدیس جایگاه پهلوی اول ساخته شده است. گویا اگر بگوییم آفریده کارگردانی است که ماموریت ساخت فیلم در تقدیس دوران پهلوی ها را دارد پر بیراه نگفتیم. «چنارستان» در ادامه کار قبلی این کارگردان (نی آوران) ساخته شده در این فیلم کارگردان خیابان ولیعصر را به گونه ای به مخاطب معرفی می کند که چنارهای سربه فلک کشیده آن پس از انقلاب از بین رفته و از 60000 هزار چنار تنها 8000 درخت باقی مانده است او به گونه‌ای با گفتار متن و نوع انتخاب و ارایه تصاویر به مخاطب القاء می کند که پس از پیروزی انقلاب اسلامی همه چیز ویران شد و در گذشته همه آبادانی، سرزندگی و خوشی به وفور دیده می شد.  آفریده در ابتدای فیلم به گونه‌ای از دوران پهلوی سخن می گوید که گویی تماشاگر در خارج از مرزهای ایران به تماشای مستند پرتره از تقدیس رضا شاه نشسته است.

ساختمان‌ها، اوضاع شهر و خیابان‌ها در شهر به گونه‌ای ترسیم شده که ناخودآگاه (و البته با تمهید کارگردان) هر مخاطبی را به آبادانی و زیبایی خیابان ولیعصر در زمان قبل از انقلاب سوق می دهد. مستندساز اشاره‌ای کوتاه و گذرا به فتنه 88 داشته و منویات خود را به نمایش می‌گذارد. این فیلم در 5 رشته کاندیدا شده است و نامش در کاندیدای  بهترین فیلم های جشنواره هم دیده می شود . البته وقتی در میان هیات داوران بخش مسابقه ملی محمد شیروانی و در بخش هیات انتخاب فیلم های بین الملل مسعود بخشی حضور داشته باشد بعید نیست که این فیلم بتواند جوایز جشنواره را در بخش‌های مهم درو کند. محمد شیروانی یکی از مستندسازانی است که سابقه طولانی در ساخت فیلم‌های توقیفی دارد و با نگاهی گذرا به  کارنامه‌‌ فیلمسازی‌اش _ «ناف» ، «هفت فیلمساز زن نابینا» (به ویژه اپیزود هفتم این مستند) و... به تفکرات و اندیشه‌های او به وضوح می‌توان پی برد. کارگردانی که در ایران فیلم می‌سازد ولی به هیچ قاعده و قانونی در ساخت فیلم هایش پایبند نیست. کارگردانی که بیش از 10 فیلم توقیف شده دارد!

این چنین است که صدای پای افرادی از طیف قدیمی مرکز گسترش که سال‌ها قبل یک نگاه کاملا ضدانقلابی و ضد دینی را دنبال می‌کرده اند این روزها و به برکت برگزاری جشنواره «سینما حقیقت» باز هم به گوش می‌رسد.

جشنواره هشتم سینما حقیقت در حالی رو به پایان است که همزمان با روزهای پایانی جشنواره از نام هیئت انتخاب بخش بین الملل جشنواره رونمایی شد و نام مسعود بخشی کارگردان موهن به نظام در کاتالوگ جشنواره دیده شد.  با این رونمایی این سوال  در ذهن هر مخاطب آگاهی شکل می‌گیرد که اولویت وزارت ارشاد کجاست؟ چه تدبیری باعث می شود که نام مسعود بخشی _ که همگان با نگاهی به کارنامه کاری او متوجه طرز تفکر و اندیشه این فرد خواهند شد _ در جایگاه هیئت انتخاب بخش بین الملل قرار می‌گیرد؟ آیا حضور چنین شخصی در میان هیات انتخاب جشنواره ای که با جایزه بزرگ آوینی ادغام شده است به معنای دهن کجی به آرمان‌ها و ارزش‌ها نیست؟

در ادامه این نگاه که مسعود بخشی را برای حضور در هیات انتخاب برمی‌گزیند، فیلمی از هادی آفریده با نام «چنارستان» را در بهترین سانس سینماهای جشنواره به نمایش درمی آید. این فیلم در تقدیس جایگاه پهلوی اول ساخته شده است. گویا اگر بگوییم آفریده کارگردانی است که ماموریت ساخت فیلم در تقدیس دوران پهلوی ها را دارد پر بیراه نگفتیم. «چنارستان» در ادامه کار قبلی این کارگردان (نی آوران) ساخته شده در این فیلم کارگردان خیابان ولیعصر را به گونه ای به مخاطب معرفی می کند که چنارهای سربه فلک کشیده آن پس از انقلاب از بین رفته و از 60000 هزار چنار تنها 8000 درخت باقی مانده است او به گونه‌ای با گفتار متن و نوع انتخاب و ارایه تصاویر به مخاطب القاء می کند که پس از پیروزی انقلاب اسلامی همه چیز ویران شد و در گذشته همه آبادانی، سرزندگی و خوشی به وفور دیده می شد.  آفریده در ابتدای فیلم به گونه‌ای از دوران پهلوی سخن می گوید که گویی تماشاگر در خارج از مرزهای ایران به تماشای مستند پرتره از تقدیس رضا شاه نشسته است.

ساختمان‌ها، اوضاع شهر و خیابان‌ها در شهر به گونه‌ای ترسیم شده که ناخودآگاه (و البته با تمهید کارگردان) هر مخاطبی را به آبادانی و زیبایی خیابان ولیعصر در زمان قبل از انقلاب سوق می دهد. مستندساز اشاره‌ای کوتاه و گذرا به فتنه 88 داشته و منویات خود را به نمایش می‌گذارد. این فیلم در 5 رشته کاندیدا شده است و نامش در کاندیدای  بهترین فیلم های جشنواره هم دیده می شود . البته وقتی در میان هیات داوران بخش مسابقه ملی محمد شیروانی و در بخش هیات انتخاب فیلم های بین الملل مسعود بخشی حضور داشته باشد بعید نیست که این فیلم بتواند جوایز جشنواره را در بخش‌های مهم درو کند. محمد شیروانی یکی از مستندسازانی است که سابقه طولانی در ساخت فیلم‌های توقیفی دارد و با نگاهی گذرا به  کارنامه‌‌ فیلمسازی‌اش _ «ناف» ، «هفت فیلمساز زن نابینا» (به ویژه اپیزود هفتم این مستند) و... به تفکرات و اندیشه‌های او به وضوح می‌توان پی برد. کارگردانی که در ایران فیلم می‌سازد ولی به هیچ قاعده و قانونی در ساخت فیلم هایش پایبند نیست. کارگردانی که بیش از 10 فیلم توقیف شده دارد!

این چنین است که صدای پای افرادی از طیف قدیمی مرکز گسترش که سال‌ها قبل یک نگاه کاملا ضدانقلابی و ضد دینی را دنبال می‌کرده اند این روزها و به برکت برگزاری جشنواره «سینما حقیقت» باز هم به گوش می‌رسد.

جشنواره هشتم سینما حقیقت در حالی رو به پایان است که همزمان با روزهای پایانی جشنواره از نام هیئت انتخاب بخش بین الملل جشنواره رونمایی شد و نام مسعود بخشی کارگردان موهن به نظام در کاتالوگ جشنواره دیده شد.  با این رونمایی این سوال  در ذهن هر مخاطب آگاهی شکل می‌گیرد که اولویت وزارت ارشاد کجاست؟ چه تدبیری باعث می شود که نام مسعود بخشی _ که همگان با نگاهی به کارنامه کاری او متوجه طرز تفکر و اندیشه این فرد خواهند شد _ در جایگاه هیئت انتخاب بخش بین الملل قرار می‌گیرد؟ آیا حضور چنین شخصی در میان هیات انتخاب جشنواره ای که با جایزه بزرگ آوینی ادغام شده است به معنای دهن کجی به آرمان‌ها و ارزش‌ها نیست؟

در ادامه این نگاه که مسعود بخشی را برای حضور در هیات انتخاب برمی‌گزیند، فیلمی از هادی آفریده با نام «چنارستان» را در بهترین سانس سینماهای جشنواره به نمایش درمی آید. این فیلم در تقدیس جایگاه پهلوی اول ساخته شده است. گویا اگر بگوییم آفریده کارگردانی است که ماموریت ساخت فیلم در تقدیس دوران پهلوی ها را دارد پر بیراه نگفتیم. «چنارستان» در ادامه کار قبلی این کارگردان (نی آوران) ساخته شده در این فیلم کارگردان خیابان ولیعصر را به گونه ای به مخاطب معرفی می کند که چنارهای سربه فلک کشیده آن پس از انقلاب از بین رفته و از 60000 هزار چنار تنها 8000 درخت باقی مانده است او به گونه‌ای با گفتار متن و نوع انتخاب و ارایه تصاویر به مخاطب القاء می کند که پس از پیروزی انقلاب اسلامی همه چیز ویران شد و در گذشته همه آبادانی، سرزندگی و خوشی به وفور دیده می شد.  آفریده در ابتدای فیلم به گونه‌ای از دوران پهلوی سخن می گوید که گویی تماشاگر در خارج از مرزهای ایران به تماشای مستند پرتره از تقدیس رضا شاه نشسته است.

ساختمان‌ها، اوضاع شهر و خیابان‌ها در شهر به گونه‌ای ترسیم شده که ناخودآگاه (و البته با تمهید کارگردان) هر مخاطبی را به آبادانی و زیبایی خیابان ولیعصر در زمان قبل از انقلاب سوق می دهد. مستندساز اشاره‌ای کوتاه و گذرا به فتنه 88 داشته و منویات خود را به نمایش می‌گذارد. این فیلم در 5 رشته کاندیدا شده است و نامش در کاندیدای  بهترین فیلم های جشنواره هم دیده می شود . البته وقتی در میان هیات داوران بخش مسابقه ملی محمد شیروانی و در بخش هیات انتخاب فیلم های بین الملل مسعود بخشی حضور داشته باشد بعید نیست که این فیلم بتواند جوایز جشنواره را در بخش‌های مهم درو کند. محمد شیروانی یکی از مستندسازانی است که سابقه طولانی در ساخت فیلم‌های توقیفی دارد و با نگاهی گذرا به  کارنامه‌‌ فیلمسازی‌اش _ «ناف» ، «هفت فیلمساز زن نابینا» (به ویژه اپیزود هفتم این مستند) و... به تفکرات و اندیشه‌های او به وضوح می‌توان پی برد. کارگردانی که در ایران فیلم می‌سازد ولی به هیچ قاعده و قانونی در ساخت فیلم هایش پایبند نیست. کارگردانی که بیش از 10 فیلم توقیف شده دارد!

این چنین است که صدای پای افرادی از طیف قدیمی مرکز گسترش که سال‌ها قبل یک نگاه کاملا ضدانقلابی و ضد دینی را دنبال می‌کرده اند این روزها و به برکت برگزاری جشنواره «سینما حقیقت» باز هم به گوش می‌رسد.