ربابه غفارتبریزی، روانشناس در گفتگو با خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران ، افزود:خودشیفتگی نوعی از اختلال است به طوری که فرد فقط نیازها و خواسته‌های خود را در نظر می‌گیرد و ارزشی برای منافع افراد دیگر قائل نیست و می‌خواهد آنها را برای خود فدا کند تا به اهداف خویش برسد.

وی با اشاره به اینکه فرد در این نوع از اختلال گاهی با علائم افسردگی و اضطراب همراه است و نوسانات خلقی دارد، اظهار داشت: در این نوع از اختلال به دلیل اینکه فرد خودمحور و خودباور است می‌خواهد خیلی سریع به همه‌ی اهداف دست یابد و معمولاً در کار و زندگی شخصی موفق نیست.

تبریزی، با اشاره به اینکه از خودشیفتگی به دو صورت حاصل می‌شود، تصریح کرد: نوع اول از خودشیفتگی در اثر توجه بیش از حد خانواده‌ها ایجاد و موجب می‌شود کودک فقط خود را ببیند و خود بزرگ‌بین شود و در نوع دوم از خودشیفتگی توجه ناکافی به کودک سبب خودشیفتگی می‌شود که درپی این عمل کودک به خود بیشتر می‌رسد و تصور می‌کند که دنیا برای او خلق شده است.

وی اظهار داشت: استفاده از دارو ورفتار درمانی شناختی و روان‌کاوی در درمان خودشیفتگی بسیار مؤثر هستند، با رفتار درمانی شناختی می‌توان افکار ناکارآمد را از بین برد و الگوهای حل مسئله و رفتار صحیح و ارتباطات مناسب را به افراد خودشیفته آموزش داد.

تبریزی بیان کرد: چون فرد خودشیفته باورهای غیرمنطقی نسبت به خود دارد و خود را خیلی بالاتر از دیگران می‌پندارد، بنابر این تلاش نمی‌کند به هدفی که می‌خواهد، برسد در حالی که لازمه‌ی دست یافتن به هدف باور منطقی و واقع‌بینانه است.

وی گفت: هنگامی که این شخص در مکانی مشغول به کار می‌شود در صورتی که کسی به او توجه نکند، کار خود را رها می‌کند،زیرا دوست دارد در هر محلی مورد ستایش فراوان قرار گیرد.

این روان‌شناس، خاطرنشان کرد: لازمه‌ی داشتن یک رابطه‌ی خانوادگی خوب و مناسب این است که فرد بتواند خود را به جای دیگری بگذارد و این در حالی است که افراد خودشیفته توانایی همدلی و همدردی ندارند، زیرا در مسائل و احساسات خود غرق هستند و توانایی دیدن شخص دیگری را ندارند.

انتهای پیام/