‏همان‌ها که به افراد با ظاهر مذهبی حمله می‌کردند و حتی لباس از ‏تن بعضی از آنان درآورده و آنها را برهنه کردند که فیلم یکی از ‏همین صحنه‌ها در فضای مجازی موجود است. ‏با کشیدن چادر از سر زنان محجبه، اوج دشمنی خود را با حجاب و ‏عفاف نمایش دادند‎.

ماموران نیروی انتظامی را که فقط سلاح سرد داشتند محاصره، ‏خلع‌سلاح کرده و آنها را کتک زدند و از آنها خواستند برای کتک ‏نخوردن و آزاد شدن، به «ولایت‌فقیه» توهین کنند.‏

‏امدادگران هلال‌احمر را که برای یاری‌رساندن به مصدومان وارد ‏صحنه شده بودند مورد حمله قرار دادند و فقط در یک مورد، ‏امدادگری به نام «علیرضا ستاری» را با میله‌ی آهنی مورد حمله ‏قرار دادند که منجر به شکستگی جمجمه از سه قسمت و نابیناییِ ‏چشم‌چپ و در نهایت و پس از ‏‎4‎‏ سال منجر به شهادت او شد.‏

جرم «علیرضا ستاری» از نظر اغتشاشگران این بود که وقتی دید ‏روی یک بسیجی، بنزین ریخته‌اند و قصد دارند او را آتش بزنند ‏تلاش کرد تا آن بسیجی را از مهلکه خارج کند که ناگهان با هجوم ‏‏40-30 نفر از اوباش قرار می‌گیرد‎!

اغتشاشگران روز عاشورای 88 حتی به صفوف نماز جماعت ظهر ‏عاشورا هم رحم نکردند و با سنگ‌پراکنی به نمازگزاران هیأت ‏آل‌طه در میدان جمهوری‌اسلامی، مخالفت خود با نماز را هم به ‏نمایش گذاشتند!‏

‏ همین جماعت در مسیر خود اموال عمومی، غرفه‌های نذورات و ‏پرچم‌ها و بنرهای عزاداری را تخریب و پاره می‌کردند و عده‌ی ‏دیگری هم برای آنها کف و سوت می‌زدند و می‌رقصیدند‎! شب قبل از این حادثه، ضد انقلاب‌های معروفی مثل علیرضا ‏نوری‌زاده در گفت‌وگو با تلویزیون العربیه هشدار داده بود که روز ‏عاشورا شعارهای بسیار جدیدی خواهیم دید و این بار نه احمدی‌نژاد ‏بلکه شخص رهبری هدف شعارها خواهد بود. ‏

منافقین (سازمان مجاهدین خلق) هم در رسانه‌های خود، مردم ایران ‏را به شورش عمومی و سردادن شعار مرگ بر اصل ولایت فقیه ‏برای یکسره‌ کردن کار رژیم در روز عاشورا فراخوانده بود و البته این پیش‌بینی‌ها دقیقاً محقق شد تا معلوم شود آشوب‌گران روز ‏عاشورای88 از کجا فرمان می‌گیرند.‏

اینها فقط گوشه‌ و اندکی از جنایات و اهانت‌های صورت‌گرفته ‏است؛ اما با این وجود، نامزد شکست‌خورده و دیکتاتورمأب ‏انتخابات سال 88، عاملین این فجایع را مردم خداجویی توصیف ‏می‌کند که به صورت مسالمت‌آمیز و بدون شعارهای تند، وارد ‏میدان شده بودند!‏

‎ به‌ واقع این همه چشم و گوش بستن بر واقعیات انکارناپذیر و ‏جنایات بی‌سابقه، چگونه قابل توجیه است؟ شاید کسی بگوید که ‏جنایات و فجایعِ صورت‌گرفته، کار عده‌ای اراذل و اوباش بود که ‏هیچ ربطی به این قضیه نداشتند که در پاسخ باید گفت اگر چنین ‏است پس چرا چنین اعمالی فقط در همان سال 88 اتفاق افتاد و نه ‏قبل و نه بعد از آن، چنین اتفاقاتی رخ نداد؟

‏ چه کسانی زمینه‌ی پیدایش این فاجعه را فراهم کردند و پس از آن ‏هم حاضر به موضع‌گیری و برائتِ صریح از آن اعمال نشدند؟ آیا ‏اگر به نداهای مکرر دلسوزان درباره‌ ادامه ‌ندادن به آشوب‌های ‏خیابانی، گوش داده بودند باز همچنین حوادث تلخی رخ می‌داد؟‎