این نشریه در مطلبی با عنوان "آخرین گام در معامله هسته ای ایران"، نوشت: در حالی که ایران و کشورهای1+5 ،‌مذاکرات را این هفته در وین از سر می گیرند، مانع اصلی در راه ضرب الاجلی که خود برای تکمیل توافق نهایی تعیین کرده اند یعنی بیست و چهارم نوامبر، شکاف وسیعی است که بین مواضع دو طرف بر سر ابعاد و دامنه توانمندی های غنی سازی ایران وجود دارد. اما مسئله غنی سازی نباید اهمیت یک هدف مهم دیگر یعنی راستی آزمایی توافق جامع را از نظر دور کند.

این نشریه افزود: "ظرفیت غنی سازی ایران و تعداد سانتریفوژهای نصب شده و فعال آن، قطعا مسئله ای حائز اهمیت است. عادلانه است که پنج بعلاوه یک انتظار داشته باشد ایران برنامه خود را چنان تنظیم کند که "با نیازهای عملی اش هماهنگی داشته باشد"، همانطور که هر دو طرف در نوامبر دو هزار و سیزده در توافق مقدماتی با آن موافقت کردند. بدون چنین محدودیت هایی، ایران می تواند سریعا برای ساخت بمب اتم اقدام کند. اما همچنین اهمیت دارد به میزان چنین شتابی به سمت تسلیحاتی شدن نیز توجه شود. مسئولان اطلاعاتی آمریکا از سال 2007، اعلام کرده اند اگر ایران تصمیم بگیرد سلاح هسته ای بسازد، احتمالا "به منظور تولید اورانیوم با غنای لازم برای سلاح هسته ای، بیشتر از تاسیسات مخفی استفاده می کند تا سایت های هسته ای اعلام شده. از این رو مسدود کردن این راه مخفی به سمت بمب که گاه از آن به "گریز هسته ای" یاد می شود، باید هدف 1+5 باشد."

دیفنس وان همچنین نوشت: ایران قبلا با بازرسی های سرزده بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی از سایت های هسته ای خود به عنوان یکی از بخش های توافق شده در توافق مقدماتی، موافقت کرده است. اما به منظور مهار "گریز هسته ای"، ضروری است نظارت های بین المللی و یک رژیم بازرسی جدی تر وجود داشته باشد که به شناسایی و مهار هر اقدام تسلیحاتی احتمالی در هر مرکز مخفی، کمک کند. تنها راه برای رسیدن به این هدف از طریق یک معامله هسته ای جامع بلندمدت است. مذاکره کنندگان و نیز اعضای کنگره، نمی توانند صرفا بر کاهش سانتریفوژها در دو مرکز اصلی و عمدتا تحت بازرسی ایران تمرکز کنند، و آنها باید بدانند که مطالبات غیرمعقول برای برچیده شدن همه سانتریفوژهای ایران نیز ممکن است رسیدن به معامله نهایی را به خطر بیندازد؛ معامله ای که تنها راه برای تضمین بازرسی های افزایش یافته بازرسان آژانس است. 

در ادامه این گزارش آمده است :به منظور دستیابی به راستی آزمایی موثر، توافق جامع باید در بین دیگر بندهای خود، بر  اجرای "پروتکل الحاقی" تاکید کند. این پروتکل به دیده بان هسته ای سازمان ملل، برای بازرسی از هر سایتی را که گمان می رود از آن برای فعالیت هسته ای نظامی استفاده می شود، -خواه در قالب برنامه هسته ای ایران تعریف شده باشد یا نه- اختیارات لازم می دهد."

این نشریه نوشت: "متاسفانه، در حال حاضر بحث در واشنگتن تقریبا منحصرا بر برنامه غنی سازی ایران متمرکز شده است. مهم است به یاد داشته باشیم که غنی کردن گاز اورانیوم به حدی که غلظت تسلیحاتی داشته باشد، صرفا یکی از بخش ها در روند پیچیده لازم برای رسیدن به یک سلاح هسته ای قابل حمل است؛ روندی که حتی اکنون، ایران برای تکمیل آن به بیش از یک سال زمان نیاز دارد. با این حال تعیین محدودیت های واقع بینانه و قابل راستی آزمایی برای برنامه غنی سازی اورانیوم ایران، مهم است. ایران حدود بیست هزار سانتریفوژ نصب شده دارد و حدود ده هزار دستگاه آ‌ن نیز فعال است. پنج بعلاوه یک می خواهد این تعداد کاهش یابد تا به این ترتیب زمان لازم برای تولید مواد تسلیحاتی افزایش یابد. دو طرف پیشنهادهایی را ارائه می کنند اما هنوز یک فرمول قابل قبول که دو طرف با آن موافق باشند، وجود ندارد. مولفه های مختلفی را دو طرف باید در نظر داشته باشند، از جمله تعداد و کارآیی دستگاه های سانتریفوژ، خواه این دستگاه ها طی مدت طولانی ساخته شده اند یا در مدتی کوتاه از آنها بهره برداری شده است. 

 در ادامه این گزارش آمده است: "ما همچنین می دانیم که صرف نظر از اینکه نتیجه این مذاکرات چه باشد، ما هرگز قادر نخواهیم بود راهی برای از بین بردن دانش فنی و توانایی ایران برای ساخت سلاح هسته ای را در صورتی که در نهایت تصمیم بگیرد چنین تسلیحاتی بسازد، داشته باشیم. تهران باید متقاعد شود که تلاش ها برای ساخت بمب، به سرعت شناسایی می شوند و این امر پیامدهای تلخی در پی خواهد داشت."

این نشریه در انتها نوشت : "در اینجا یک رژیم راستی آزمایی جامع و عمیق ضروری است زیرا می تواند از وسوسه شدن ایران برای اینکه در اولین فرصت به سمت بمب خیز بردارد، جلوگیری کند. "