به ماه نگاه کنید. به نظر می رسد سطح این بزرگ ترین ماهواره ی طبیعی سیاره ی زمین هرگز تغییری نمی کند. در حقیقت، دانشمندان سیاره شناس از دیرباز می پنداشتند حدود یک میلیارد سال از زمانی که فعالیت های آتشفشانی ماه به گونه‌ای ناگهانی پایان یافت گذشته و از آن هنگام تاکنون تغییر چندانی نکرده. ولی در ۱۲ اکتبر ۲۰۱۴، ناسا اعلام کرد که شواهدی خلاف این پنداشت را یافته.

دوربینی که روی فضاپیمای مدارگرد شناسایی ماه (LRO) است، نشانه هایی از فوران را یافته که از زمان رخ دادنشان بیش از ۱۰۰ میلیون سال نمی گذرد.

کاسه ی آتشفشانی "اینا" (Ina) بر فراز یک گنبد آتشفشانیکوتاه و پهن (آتشفشان سپری)، جایی که روزگاری، اینگدازه ها از آن بیرون زده و بر پوسته ی ماه روان میشدند.

شاید ۱۰۰ میلیون سال به نظر زمان زیادی برسد، ولی در مقیاس زمانی زمین شناختی تنها یک چشم بر هم زدن است. این دهانه های آتشفشانی که LRO روی ماه یافته، در دوران کرتاسه فوران کرده بوده اند - اوج روزگار دایناسورها. برخی از ساختارهای این آتشفشان ها شاید از این هم جوان تر باشند: سن ۵۰ میلیون سال، زمانی که پستانداران به عنوان گونه های مسلط و برتر زیستی جای دایناسورها را گرفته بودند.

جان کلر، دانشمند پروژه ی LRO در مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا می گوید: «این یافته از آن گونه دانستنی هاییست که به معنای راستین کلمه، زمین شناسان را وادار به بازنویسی کتاب های درسی درباره ی ماه می کند.»

فضاپیمای LRO با بهره از دوربین وضوح-بالای خود نشانه های این فوران ها که از نظر زمین شناختی "تازه" هستند را ثبت کرده. این ساختارها کوچک تر از آنند که از زمین دیده شوند؛ میانگین اندازه ی بزرگ ترین آن ها کمتر از ۵۰۰ متر است، هر چند در گستره ی بزرگی پخش شده اند.

مارک رابینسون، سربازرس دوربین مدارگرد شناسایی ماه (LROC) در دانشگاه آریزونا می گوید: «این ساختارهای جوان آتشفشانی هدف های اصلی برای کاوشگری های آینده هستند، چه کاوشگرهای روباتیک و چه سرنشین دار.»