فیزیک به عنوان شاخه‌ای مستقل از علم، در واقع قدمت چندانی ندارد. صد سال پیش فیزیک را «حکمت طبیعی» می‌خواندند. 
این علم در واقع می‌کوشد تا نحوهٔ کار طبیعت را بر حسب خواص آن و به زبان ریاضیات بیان کند و از این رو علم فیزیک زیر ساخت فعالیت مهندسان را فراهم می‌کند. 

در قرن پانزدهم میلادی، با حیات دوبارهٔ دانش و فرهنگ، اغلب دانشمندان به فلسفهٔ ارسطو اتکا می‌کردند تا اینکه در قرن شانزدهم اندیشهٔ علمی جدیدی شکل گرفت. 

کپرنیک در سال ۱۵۴۳ طرحی ساده را جابگزین طرح پیچیدهٔ بطلمیوس کرد. او بیان کرد که زمین مرکز عالم نیست بلکه زمین یکی از سیاراتی است که به دور خورشید در گردش است. اما از آنجا که با گذشت قرن‌ها، تفکر بطلمیوس جامعه را فرا گرفته بود، بیش از یم قرن طول کشید تا نظریات کپرنیک پذیرفته شود. 

آیزاک نیوتن در سال ۱۶۸۷ با انتشار کتاب «اصول» خود، باب جدیدی را در علم بازگشود. قوانین نیوتن ما را قادر ساخت تا اساس اختراعات مدرن را بنا کنیم و به دلیل کارهای نیوتن بود که رویکرد تجربی در علم امری طبیعی شد. اما در آن زمان، قوانین ویژهٔ نیوتن باز هم مورد پذیرش قرار نگرفت. 


لورنس براگ، فیزیک‌دان قرن ۱۹ و ۲۰ نوشته است: «سیصد سال بعد وقتی جرج چهارم، پادشاه وقت انگلیس به دانشگاه‌مان آمد، به او گفتم: نیوتن پی برد که اصل واحدی موجب سقوط سیب به زمین و سقوط ماه به زمین می‌شود. جرج گفت: مگر ماه هم به سوی زمین کشیده می‌شود؟!» 

 اما فیزیک جدید از کجا آغاز شد؟ 
تا پیش از سال ۱۹۰۰ میلادی دانشمندان تصور مبهمی از اتم داشتند اما در این عصر، جوزف تامسون، با استفاده از تحقیقات پیشین دانشمندانی چون هیتورف، گلدشتاین، کروکس و شوس‌تر، و با همکاری تاونسند و ویلسون، مدل اتمی کیک کشمشی خود را ارائه داد. 
پس از او نیلس بور آلمانی مدلی دیگر را ارائه داد که طبق آن الکترون‌ها به دور هسته در گردش‌اند. 

او به زودی دریافت که هیچ قانون حرکتی موجودی برای این ذرات کاربرد ندارد. با توجه به قوانین الکترومغناطیس، حرکت الکترون‌های باردار بایست باعث تشعشع امواج ضعیفی می‌شد که این امر باعث از دست رفتن انرژی الکترون و سقوط آن روی هسته می‌شد. 

مکانیک جدید اما پیشنهاد کرد که انرژی می‌تواند به صورت بسته‌ای کم یا زیاد شود و الکترون در تراز‌های مختلفی قرار گیرد. 
ماکس پلانک در بوجود آمدن این قانون نقش مهمی را ایفا کرد و به همین دلیل ثابت کوانتومی انرژی را به نام وی ثابت پلانک می‌خوانند. 
اما در این میان چیزی که باعث شد نام آلبرت انیشتین با فیزیک جدید پیوند بخورد، توضیحات او درباره اثر فوتوالکتریک کشف شده توسط هرتز و ارتباط آن با مفهوم کوانتوم بود. 


انیشتین دریافت که وقتی به مقدار مشخصی به صورت کوانتومی به یک فلز انرژی داده شود، الکترون‌های تراز‌های مختلف آن می‌تواند از سطح فلز جدا شود. 

۱۵ سال بعد از این توضیح یعنی در سال ۱۹۲۱ البرت انیشتین برندهٔ جایزه نوبل فیزیک شد.



انتهای پیام/