به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان باشگاه خبرنگاران؛ طب سنتی مجموعه‌ای است از دانسته‌ها، مهارت‌ها و اعمال که بر پایه نظریه‌ها، باورها و تجربه‌های بومی فرهنگ‌های مختلف است، خواه که قابل شرح باشد یا نباشد، که در بهداشت و نیز پیشگیری، تشخیص، بهبود و مداوای بیماری‌های جسمی و ذهنی مورد استفاده قرار می‌گیرند. 

 

طب سنتی در بسیاری نقاط جهان وجود دارد که از جمله مشهورترین انواع آن می‌توان به طب سنتی چین، گیاه‌درمانی و طب اخلاطی (بکار برده شده در طب سنتی ایرانی)، پزشکی جایگزین، شمن‌باوری و آیورودا (بکار برده شده در طب سنتی هندی) اشاره کرد. 

 

آنچه امروز از آن به‌ عنوان طب‌ سنتی ایران یاد می‌شود سه بخش دارد: 

 

الف) یك بخش آن «طب فولكلوریك» است و در واقع طب بومی در میان اقوام مختلف ایرانی برگرفته از تجربیات یا تعلیمات صاحبان تجربه است. 

 

ب) بخش دیگر با عملكرد عطاری‌ها، شكسته‌بند‌ها و... مرتبط است. فعالیت طب‌سنتی كه در قرن اخیر مطرح بوده، منسوب به این دو گروه است. 

 

ج) بخش سوم كه در واقع مكتب پزشكی- ایرانی است و نام اصلی‌اش «مكتب طب اخلاطی» است، بر اساس تفكر عناصر و اخلاط به ‌وجود آمده است. این مكتب در واقع «مادر» مكاتب پزشكی جهان است و تنها مكتبی است كه قابلیت علمی-پژوهشی و آموزشی آن طی قرون و اعصار بر سراسر جهان پزشكی سیطره داشته است. 

 

پس از تحولاتی كه در نظام سیاسی و حكومتی ایران رخ داد، به‌ خصوص در دوران ورود حكومت‌های استعمارگر، فعالیت‌ حكیمان محدود و محدودتر شد و آموزش این مكتب پزشكی متوقف شد و رفته رفته حكمای قدیم از صحنه خارج شدند. بعد هم از مكتب طب اخلاطی، در ایران نام و نشانی باقی نماند تا اینكه در اثر مرور زمان عده‌ای در جای‌ جای كشورمان به خاطر علاقه‌ها و نیازهایشان اقدام به جمع‌آوری تجربه و آموزش سینه‌ به سینه كردند و تا‌ كنون چراغ این مكتب را هر قدر كم‌سو ولی روشن نگه‌ داشتند. اما از حدود 10 سال قبل تا امروز شور و نشاطی در میان طبقه پزشكان و داروسازان پدید آمد كه منجر به تصویب دوره كارشناسی ارشد طب‌سنتی شد. 

 

احیای طب سنتی و آكادمیك شدن آن مرهون تلاش بی‌وقفه عزیزان گمنامی است كه تمام هستی‌شان را در این راه خالصانه فدا كردند. 

انتهای پیام/