به گزارش خبرنگار رادیو تلویزیون باشگاه خبرنگاران، شب گذشته برنامه سینمایی "هفت" از شبکه سه سیما به روی آنتن رفت. این برنامه در بخش اول میزبان "ابراهیم حاتمی کیا" کارگردان سینمای ایران بود.
 
"ابراهیم حاتمی کیا" در ابتدا با ذکر این جمله که امیدوارم مبحثی را که امشب درباره‌ی آن صحبت خواهیم کرد، به درد دنیا و آخرتمان بخورد، صحبت‌های خود را آغاز کرد و گفت: مدت‌ها درباره‌ی ساخت "چ" و پرداختن به یک شخصیت واقعی و تاثیر گذار فکر می‌کردم که پس از آن شخصیت چمران بیشترین بازخورد را به من داد.
 
وی افزود:شخصیت چمران چند بعد است او هم عالم به علم روز است، هم احوالات عارفانه دارد، هم چریک است و هم شخصی است که وارد سیستم سیاست می‌شود و هیچ کدام از این بعدها را برای خود حرام نمی‌داند و در هر حوزه که خود را موثر می‌داند، قدم می‌گذارد؛ بنابراین برایم جذاب بود تا درباره‌ی این شخصیت حرف بزنم.
 
این کارگردان افزود:‌"چمران" همیشه تمام این افکار را در خلوت خود داشته، بنابراین به تصویر کشیدن این افکار در سینما سخت است؛ در واقع نشان دادن این موارد به مانند یک پیچ تند است، اما تا حدی که از توانم بر می‌آمد، آن را انجام دادم.
 
کارگردان "چ" تصریح کرد: برای ساخت "چ" استرس و وحشت داشتم، مدت زمان طولانی ساخت آن هم بر همین علت است؛ از اینکه تا چه حد می‌توانم از فردی که مردم با آن خاطره دارند، یک ایده آل بسازم، من را به وحشت می‌انداخت که مبادا کسانی را سرخورده و یا عصبانی کنم، این افکار کمی کار را برایم سخت می‌کرد.
 
وی بیان کرد: من فیلمنامه را نوشته بودم، ولی دنبال راهی بودم تا آن را نسازم،‌ چرا که انسان وقتی سنش بالا می‌رود، کمی محافظه کارتر می‌شود.
 
کارگردان "آژانس شیشه‌ای" عنوان کرد: خالق شخصیت "چمران"، فیلم "چ" من هستم، یک سری مفاهیم که برایم مسئله بود را در اثرم برجسته کردم؛ از یک سری مسائل به دلیل برخی از استدلال‌هایم گذشتم.
 
وی افزود: من فیلمساز، چگونه می‌توانم زندگی 50 ساله‌ی چمران را در مدت زمان 2 ساعت بیان کنم و تنها مسئله‌ی تقابل دو نیروی ایرانی از زندگی چمران را به تصویر کشیدم، چیزی که از منظر من فیلمساز، نقطه‌ی حساسی بود.
 
"حاتمی کیا" در پاسخ به اینکه تا چه حد "فرزند زمان خودش است"، اظهار داشت: من همیشه سعی‌ام بر این بوده که فرزند زمان خودم باشم؛ برخی از فیلمسازان هستند که دغدغه‌ی زمان را ندارند و مشکل سینمای ما هم از همان روزی آغاز شد که هنرمند را به دلایل مختلفی چون ممیزی، کوتاه بینی، سخت گیری‌ها و... از زمانش گرفتند.
 
وی تصریح کرد: بنابراین من فیلمساز از آنچه که باید بگویم، فاصله گرفتم و یا اگر اجازه هم می‌دادند، به قدری در این راه مین کاری وجود داشت که من فیلمساز عطا را به لقایش بخشیدم و به سمت سینمایی رفتم که امروز خیلی غم انگیز است.
 
"حاتمی کیا" ادامه داد: وقتی در جشنواره فجر کارنامه سینمای ایران را می‌بینم، احساس می‌کنم که یک سیاره‌ی دیگری است؛ ما یک افق داشتیم اما این‌ها را در سینما نمی‌بینیم.
 
وی در ادامه بیان کرد: یکی از دلایل فاصله گرفتن مردم از سینما این است که مردم با فیلم‌ها ارتباط برقرار نمی‌کنند؛ بحث من این نیست که مصبیت‌های مردم را به خودشان بگوییم، بلکه دغدغه‌ی اصلی من این است که ما در یک دهه، یکسری آرمان داشتیم؛ باید دنبال بیان آن‌ها باشیم.
 
"حاتمی کیا" عنوان کرد: قرار بود در سینما یکسری فیلمساز مثل یک مرد، مسائل جنگ را مطرح کنند تا آینده بهتری داشته باشیم، ولی در حال حاضر این اتفاق نمی‌افتد.
 
وی تصریح کرد: یک منتقد به من می‌گوید جنگ تمام شده، حرف دیگری بزنید، من باید به این فرد چه بگویم؟ به گونه‌ای حرف می‌زند که گویا من فرد کهنه‌ای هستم.
 
این کارگردان اظهار داشت: 35 سال از انقلاب می‌گذرد و اگر نسل‌ دهه‌ی 40 و آن هویت‌ها نبودند، چه اتفاقی می‌افتاد؟
 
وی تصریح کرد: جامعه هنوز زخمی است و هنوز اسم این افراد بر روی خیابان‌های شهر هست و عده‌ای هنوز چشم به راه هستند، چطور می‌شود که سینمای ما به این افراد پشت کند.
 
وی ادامه داد: فیلمسازان و سینمای ما به سه دسته تقسیم می‌شود؛ "سینمای بدنه"، "سینمای جشنواره‌ای"که مخاطبان آن‌ها تنها افراد آن سوی مرزها هستند و دیگری "سینمای ملی" است که این فیلمسازان این نوع از سینما با درد وارد این حوزه شدند.
 
حاتمی کیا بیان کرد: فردی مثل کمال تبریزی برای ساخت اثرش از دیوار سفارت امریکا بالا می‌رود به خاطر اینکه برای آن مسئله دغدغه داشت.
 
"حاتمی کیا" اظهار داشت: هدفم این بود که من هم بجنگم ولی احساس کردم با‌ آثارم می‌توانم این حیرت‌ها و حرف‌ها را تفسیر و بیان کنم و در واقع این نوع فیلمسازها حرفی برای گفتن دارند، چرا که سینمای بدنه با پول کار می‌کند و فیلمسازان جشنواره‌ هم که زندگی‌هایشان در جای خود است، به مانند مار کوچولو هستند.
 
"حاتمی کیا" تصریح کرد: سینمای ملی زمان می‌برد و باید این نوع از سینما برای بیان یکسری از حرف‌ها مصونیت داشته باشد، ولی در حال حاضر تبدیل به متلک شده است.