به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، از روابط عمومی سازمان بهشت زهرا (سلام الله علیها) اکبر صباغان سه سال است که همسرش فوت کرده و در این سه سال هر روزصبح در سرما و گرما به بهشت زهرا(سلام الله علیها) می آید، سنگ مزار همسرش را غبار روبی و عطر افشانی می کند و تا عصر در کنار او می ماند و 1095 روز است که بعد از همسرش نه تنها وفادار مانده بلکه به صورت عجیبی با خاطراتش زندگی می کند. 

 اکبرصباغان که کشاورزی دارد و ساکن شهرری است و می گوید: همسرم سه سال است که به رحمت خدا رفته و من هر روز به دیدنش می آیم و او نیز شب ها به خواب من می آید و اگر هم چند روز بیایم و او پاسخی ندهد از او گلایه می کنم و سپس بالافاصله پاسخ می دهد. 

باوفاترین مرد تهرانی در پاسخ به این سوال که سرما و گرما اذیتت نمی کند، می گوید: عاشقی دردسر دارد و من اگر یک روز نیایم انگار چیزی گم کرده ام و برایم خیلی سخت است.

نتیجه ازدواج اکبر صباغان و همسر مرحومش یک فرزند پسر است که حالا بزرگ شده ازدواج کرده و صاحب فرزند هم شده است. اما برای صباغان پنجاه ساله حتی پسر و نوه هم نتوانسته جای خالی همسرش را پر کند و همچنان خود را وفادار و عاشق زنش می داند.صباغان می گوید: پسرم خیلی خوب و باوفاست و هر شب چند ساعتی را با من می گذراند و به دیدنم می آید و من از او راضی هستم. 

صباغان در پاسخ به این سوال که چرا ازدواج نمی کنی تا از تنهایی  خلاص شوی می گوید: اتفاقاً خیلی ها به من می گویند و تشویقم می کنند که؛ زندگی همین است و  نباید زیاد سخت بگیری و از این حرف ها ولی من نمی توانم حتی بهش فکر کنم و اصلا با ازدواج مجدد کنار نمی آیم . من خیلی به همسرم وابسته بودم .

داستان اکبر صباغان داستان عجیبی است. یک ساک دستی مشکی دارد و همیشه بر شاخه درختی در کنار مزار همسرش آویزان است و می توان از آن فهمید که باز اکبر صباغان یا همان باوفاترین مرد تهرانی اینجاست.

وقتى میان زن و مرد پیمان زناشویى بسته شد زندگى انفرادى آنان‏ به یک زندگانى مشترک اجتماعى تبدیل می‌‏شود.آنان پیمان مقدسی با هم می بندند که یار و مونس و غمخوار هم باشند بدان‏ معنا که زن و شوهر قول می دهند که تا آخر عمر با هم و در کنار هم باشند ، براى رفاه و آسایش همدیگر کوشش نمایند،در جوانى و پیرى،در توانایى و ناتوانى، در موقع سلامت و بیمارى، در سختی ها و خوشی ها، در حال فقر و غنا، در همه‏ حال با هم باشند. 

انسانیت و شرافت اقتضا دارد که زن و شوهر تا آخر عمر بدین‏ پیمان مقدس وفادار باشند و در مشکلات زندگى و حوادث روزگار عهدخویش را فراموش نکنند. 

انتهای پیام/