کشتن کودکان، اذیت و آزار زنان، تخریب ساختمان‌ها و مناطق مسکونی، بستن گذرگاه‌ها، تحریم غذا و دارو اینها همه بس برای به یاد آوردن جنگ 72 تن در برابر لشگری که ناجوانمردانه کشت و غارت کرد؛ انگار نوادگان شمر و یزید و معاویه امروز بار دیگر می‌خواهند آن جنگ را تکرار کنند تا انتقام آن شکست را بگیرند.

در کربلا هم تحریم کردند، در کربلا هم چادرها را به آتش کشیدند، در کربلا هم کودکان بی‌گناه را کشتند و امروز در غزه علی اصغرها کشته می‌شوند تا مبادا از جنایات صهیونیست‌ها ذره‌ای کم شود؛ چنان مجامع حقوق بی‌بشری ساکت نشسته‌اند که انگار دارند فیلم تماشا می‌کنند و هر چه پیش می‌رود گویا این ماجرا برایشان جذاب‌تر می‌شود.

ما از سازمانی که فقط نامش ملل است انتظار واکنش نداریم، ما از آن آقای چشم تنگ که نامش بان کی مون است اصلاً انتظار واکنش نداریم چون او هم دست پرورده آمریکایی‌هاست، ما از کسانی که برای تب کردن حیوانی بیانیه  می‌دهند ولی برای کشته شدن کودکان و زنان بی‌گناه حتی حاضر به 5 دقیقه پیاده روی هم نیستند انتظار اعتراض نداریم چون خوب می‌دانیم اینها همه نمایش است که سناریو هایش را آمریکایی‌ها می‌نویسند تا جهان آنها را اسطوره بداند.

اینجا جای سوال است که خانم شیرین عبادی فعال به ظاهر حقوق بشر چرا یک اعتراض نکردید به این کشت و کشتار؟ مگر مردم فلسطین بشر نیستند؟  وای به حال تو و دیگرانی که ندای مظلومی را شنیدند ولی به یاریش نشتافتند، یا آن استاد علوم سیاسی که می‌گفت من اسرائیل را به رسمیت می‌شناسم، آقای زیبا کلام باز هم اسرائیل را به رسمیت می‌شناسید؟ 

اما صهیونیست‌ها چه بخواهند و چه نخواهند قرآن وعده نابودی شان را داده و ما مطمئن مبارزه می‌کنیم چون امید داریم به قرآنی که کلام خداوند راستگو است. در قرآن در آیات 4 تا 8 سوره اسراء این وعده داده شده است؛ پس تا روز نابودی‌تان تا آخرین نفس می‌جنگیم با هر سلاحی حتی اگر روزه باشیم.