به گزارش حوزه تئاتر باشگاه خبرنگاران به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، حسین فدایی حسین نویسنده، پژوهشگر و مدرس تئاتر با بیان این مطلب، درباره‌ "تئاتر پداگوژیك" گفت: هرجا صحبت از همراهی «آموزش» و «تئاتر» باشد، تئاتر پداگوژیك می‌تواند كاربرد داشته باشد. این كاربرد هیچ محدودیت و مرزبندی مشخصی ندارد و شامل تمامی گروه‌های اجتماعی، رده‌های سنی و موضوعات و اهداف مختلف می‌شود. وقتی صحبت از استفاده از تئاتر پداگوژیك به عنوان ابزار در خدمت گروه‌های اجتماعی‌ است باید گفت اگر منظور ابزار آموزشی‌ است، پاسخ مثبت است. این قابلیت در تئاتر پداگوژیك وجود دارد كه هر موضوع آموزشی را با هر گروه یا قشر اجتماعی و با هر میزان توان یادگیری، به كار برد.

وی تئاتر پداگوژیك را تئاتری برای عامه‌ مردم دانست و اضافه كرد: تئاتر آموزشی، برخلاف تئاتر متداول، در پی ایجاد پیوند میان تئاتر و قشر گسترده‌ای از افراد جامعه است كه در سنین مختلف و در جایگاه‌های اجتماعی گوناگون قرار دارند. به بیانی دیگر می‌توان گفت تئاتر آموزشی، تئاتر عامه‌ مردم است. در حالی‌كه جریان كلی تئاتر كشور ما به‌سمت تئاتری‌ است كه بیشتر تئاتر خواص خوانده می‌شود. به جرئت می‌توان گفت تئاتر كشور ما در بسیاری از مقاطع و اشكال نتوانسته است در میان عموم مردم جایی باز كند و از اعتبار و جایگاه مردمی برخوردار باشد. سالن‌های اجرای نمایش ما همواره محل حضور قشر تحصیل‌كرده، اهالی هنر و در بسیاری از اوقات خود تئاتری‌ها بوده است. دلیل این امر بیش از هر چیز خود اهالی تئاتر هستند. آن‌ها به خود اجازه نمی‌دهند تئاتر را از چارچوب سالن اجرا بیرون آورده و به میان مخاطبان ببرند. ضمن این‌كه صرف بیرون آمدن از سالن نمایش- مثلا مثل تئاتر خیابانی- هم به تنهایی كافی نیست.
 
این پژوهشگر تئاتر با اشاره به كاركرد تئاتر خیابانی به عنوان گونه‌ای از نمایشی كه باید همانند تئاتر آموزشی در خدمت عامه‌ مردم باشد، اضافه كرد: در سال‌های اخیر شاهد رشد گروه‌های تئاتر خیابانی بوده‌ایم اما تئاتر خیابانی به‌شكلی كه اكنون متداول است، با شكل آرمانی خود فاصله‌ زیادی دارد. تئاتر خیابانی همانند تئاتر آموزشی باید دغدغه‌ها و نیازهای مخاطبش یعنی عامه‌ مردم را بشناسد، با شخصیت‌هایی هم‌جنس مخاطبش ظاهر شود و به زبان آنان با ایشان سخن بگوید. درحالی‌كه در بسیاری از موارد چنین نیست. از سوی دیگر، آنچه در دانشگاه‌ها و آموزشگا‌های تئاتر آموزش داده می‌شود، نیز بیشتر شكل متداول تئاتر است. همه‌ این‌ها باعث فاصله گرفتن تئاتر از مردم شده است و این فاصله شاید بزرگ‌ترین دلیل برای عدم توسعه تئاتر آموزشی باشد.

كارشناس واحد هنرهای نمایشی حوزه هنری استان قم همچنین تاكید كرد: برای توسعه‌ تئاتر پداگوژیك، جریان تئاتر كشور باید به سمتی برود كه از وابستگی به سالن‌های اجرا فاصله بگیرد. تئاتر باید وارد محیط اجتماعی شود و با عامه‌ مردم ارتباط رودررو برقرار نماید. رسیدن به چنین شرایطی كار ساده‌ای نیست. به جرئت می‌توانم بگویم ما برای توسعه‌ تئاتر پداگوژیك به تحولی اساسی در نگرش و شیوه‌ آموزش و ترویج تئاتر نیاز داریم.

حسین فدایی حسین در پایان گفت: اگر به فلسفه‌ وجودی تئاتر پداگوژیك توجه كنیم متوجه می‌شویم كه تئاتر پداگوژیك یك فرایند تعاملی میان گروه نمایشی و مخاطب است تا جایی كه مرز میان این دو برداشته می‌شود و هردو یكی می‌شوند. بنابراین، یك پداگوژیست باید تفكر گروهی داشته باشد. در ارتباط با اقشار مختلف مخاطب، متناسب با توان، ظرفیت و سطوح مختلف آگاهی آنان عمل كند. او باید علاوه ‌بر آموخته‌هایش از بازیگری و كارگردانی و غیره، یك جامعه‌شناس، روان شناس و از همه مهم‌تر یك معلم و آموزش‌گر باشد و در ضمن بر نوع رفتارش با مخاطب و گروه هدف كاملاً آگاهی و تسلط داشته باشد. تئاتر پداگوژیك بیش از هر چیز بر انسانیت و روابط انسانی متمركز است كه در آن تئاتر، هدف نیست و آنچه اهمیت دارد، فرایندی‌ است كه در آن، گروه اجرایی و مخاطب، با آگاهی و شناخت از خود و دیگران، تجربه‌ای آموزشی كسب می‌كنند كه این تجربه می‌تواند تحولی اساسی در شخص و گروه ایجاد كند. این مهم، نیازمند ایجاد بسترهای فراوان هم در نظام آموزشی تئاتر و هم در جامعه است.


انتهای پیام/ اس