به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، دروغ یکی از گناهان بزرگ با آثار سوء اجتماعی است که به رغم آسیب‌های فراوان فردی و جمعی رواج بسیاری دارد و در زندگی روزانه بارها تکرار می‌شود. قبح دروغگویی آنچنان از بین رفته است که برای منفعت جزئی یا سرگرمی و حتی تفاخر آنی و بی‌حاصل به آسانی، زبان به دروغ می‌گشاییم و اساساً دروغ را به عنوان یکی از پایه‌های کسب و کار پذیرفته‌ایم.

گاهی نیز دروغ به عنوان ابزار کار مدیریتی ضرورتی اجتناب‌ناپذیر جلوه می‌کند. با پیچیده شدن مناسبات اجتماعی، دروغ به عنوان یک راهکار وارد عرصه‌های رقابتی شده و همچون ابزاری کارآمد علیه رقیب به کار گرفته می‌شود و از تریبون‌های عمومی ترویج می‌شود.

گاهی دروغی با تکرار رنگ حقیقت به خود گرفته و با نزدیک شدن به باور عمومی مبنای قضاوت علیه شخص یا گروه رقیب می‌شود و فعل و انفعالات ظالمانه‌ای را سامان می‌دهد. در هر حال دروغ در دوران ما از رونق زیادی برخوردار است و در عرصه‌های مختلف فردی و اجتماعی به وضوح به چشم می‌آید. این درحالی است که  دین خاتم و اسلام محمدی(ص) دروغ را گناه کبیره دانسته و مرتکب آن را دشمن خدا معرفی کرده است.

قرآن کریم در سوره شعرا آیات 231 و 232 قلب دروغگو را فرودگاه شیاطین دانسته و می‌فرماید: آیا به شما خبر دهم که شیاطین بر چه کسی نازل می‌شوند؟ آنان بر دروغگوی زشت کار نازل می‌گردند. همچنین در سوره زمر آیه 3 یکی از نشانه‌های ایمان را پرهیز از دروغگویی دانسته و دروغگو را بی‌ایمان می‌شناساند.

 امام رضا‌(ع) با تقبیح دروغ، دروغگو را کسی که از جوانمردی بهره‌ای ندارد معرفی می‌کند و وقتی از ایشان سؤال می‌شود که؛ آیا مؤمن ممکن است ترسو باشد؟ می‌فرماید: بله، آیا ممکن است بخیل باشد؟ می‌فرماید: بله و آن هنگام که سؤال می‌شود آیا ممکن است مؤمن دروغگو باشد؟ می‌فرماید: خیر! زیرا به فرموده امام صادق‌(ع) جایگاه دروغگو و دروغگویی، نزدیکترین جایگاه به کفر است و دروغگو نیز همچون کافر درصدد پوشاندن حقیقت است.

 از نظر اسلام دروغ، دروغ است و کوچک و بزرگ و شوخی و جدی ندارد. امام سجاد‌(ع) می‌فرماید: از دروغ دوری کنید چه بزرگ، چه کوچک، چه شوخی و چه جدی و رسول خدا هم خبر داده است که اگر بنده‌ای دروغ بگوید، خداوند نام او را در زمره دروغگویان ثبت می‌کند.

امیرالمؤمنین علی‌(ع) می‌فرماید: تا کسی دروغ را ترک نکند چه بزرگ، چه کوچک و چه شوخی، چه جدی، طعم ایمان را نمی‌چشد. از دروغ گناهان دیگری نیز زاییده می‌شود و برخی رفتارهای گناه‌آلود در نتیجه عادت به دروغ به‌وجود می‌آیند. اعمالی همچون ریا، کم‌فروشی، کم‌کاری، مکر و حیله، خیانت و...

عقل و دین دروغ را تقبیح می‌کنند، زیرا شر دروغ در درجه اول دامن گوینده آن را می‌گیرد و رسوا و بی‌آبرویش کرده و از درجه اعتبار ساقطش می‌کند. دروغ و نفاق ملازم یکدیگرند، به این معنا که دروغگو به نسبتی که آلوده به این گناه است در منجلاب نفاق نیز گرفتار خواهد شد. همچنین از دروغ، دروغ‌هایی دیگر زاییده می‌شود، زیرا دروغگو برای پوشاندن دروغ خود مجبور می‌شود دروغ دیگری بگوید و سرانجام آن افشای تمام دروغ‌ها و رسوایی دروغگو است.

به دروغ آثار وضعی هم مترتب است به این معنا که دروغگو دائماً دچار استرس و عذاب است و زندگی دروغگویان پر از ملال و آشفتگی و انفعال و افسردگی است./ایران