حسین ابراهیمی مقدم در گفتگو با خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران گفت: با توجه به اینکه لجبازی خصلتی طبیعی در کودکان است بر این اساس لجبازی نکردن کودک در هیچ زمینه‌ای می‌تواند نشانه یک عارضه روانی حاد باشد و باید برای درمانش اقدام کرد.

وی افزود: لجبازی شدید کودکان نیز از رفتارهای نامناسب والدین ناشی می‌شود در حقیقت لجبازی مهار گسیخته نتیجه رفتارهای والدین و شرایط محیطی است که کودک را به لجبازی بیشتر وادار می‌کند. 

ابراهیمی مقدم ریشه لجبازی‌های بیش از حد کودکان را در نحوه رفتار والدین و اطرافیان و تنبیه‌ها و تشویق‌های آنان می‌داند ، کودک گاهی اوقات به لجبازی به چشم یک بازی نگاه می‌کند و می‌خواهد والدین را در این بازی شریک کند که در این صورت کودک نیاز به بازی و لذت بردن در کنار والدین و همچنین تماس فیزیکی با آنها را دارد. ممکن است کودک به نشانه قهر لجبازی را انجام دهد و بخواهد به والدین بفهماند دلخور یا مخالف است در حقیقت لجبازی کودک در هر زمینه‌ای معنای خاص دارد که باید درک شود و والدین گمان می‌کنند که این کودک ذاتا لجباز است. 

وی در ادامه افزود: چیزی به نام لجبازی یا پرخاشگری و ناسازگاری ذاتی وجود ندارد و ناگفته نماند که نوعی از لجبازی نیز وجود دارد که با استقبال والدین همراه است و از همین طریق تقویت می‌شود که به نوعی به لوس شدن تعبیر می‌شود ، کودک امتناع‌ها و اصرارهای بی‌جا را به بازیچه‌ای برای جلب توجه و رضایت والدین تبدیل می‌کند. 

ابراهیمی مقدم درخصوص راهکارهای کاهش لجبازی در کودکان گفت: مشارکت دادن کودک در انجام امور مشورت خواستن از اون در مورد اموری که به طور مستقیم به کودک مربوط می‌شود برای مثال در چیدمان اتاقش، تشویق مناسب و به اندازه در صورت انجام کارهای خوب و درست مهم‌ترین روش‌های کاهش لجبازی در کودک است. 

وی خاطر نشان کرد: لجبازی کودک یک روزه شکل نمی‌گیرد و یک روزه هم برطرف نمی‌شود و لجبازی برای کودک به یک عادت و همچنین روشی برای پیش بردن کارها و جلب توجه است.