به گزارش حوزه ادبیات باشگاه خبرنگاران برخی شاعران به دلایلی که عمده آن ناشی از غفلت صاحبان قلم است، از فضای ادبیات دور مانده و سکوت پیشه کرده‌اند و در خلوت شاعرانه خود شعر‌های ناب می‌سرایند.
 
این شاعران به طور ناخود آگاه، خود را از صحنه بحث و گفتگو کنار کشیده‌اند و تنها سخنانشان را در مراسم‌های بزرگداشت شاعران می‌توان شنید.
 
از انصاف به دور است که شاعران پر مایه کشور به کناری رانده شوند و سخنان افرادی نه چندان پخته گوش عالم را کر کند. این شاعران تنها با ابراز تعجب از تحویل گرفتنشان در جمع شاعران لب به شکوه می‌گشایند که این حرکت هم از سرِ درد است.
 
شاعرانی انقلابی که سابقه‌ای در ادبیات دارند، به گونه‌ای ناجوانمردانه به دلیل اختلاف نظر با سایرین به گوشه‌ای رانده می‌شوند و از فضای بحث و گفتگو فاصله می‌گیرند.
 
آنچه بر این شاعران روا شده، ناپختگی دیگران است که قدر و ارزش این بزرگان را نمی‌دانند، شاعران همواره قشری بودند که تنها به دلیل درد جانکاه در سینه، لب به شکوه می‌گشایند.
 
درست است "شاعر شدم که خوب بفهمم عذاب را" اما دلیلی برای انزوای این شاعران پر مایه در کشور وجود ندارد. بهتر نیست در عرصه شعر، عاقلان سر از گلیم بیرون کنند.
 
انتهای پیام/