نویسنده کتاب "پایی که جا ماند" افزود: هر آنچه که در آنجا می‌دیدیم جز زیبایی نبود و یک سرباز در یکی از دور افتاده‌ترین نقاط کشور را تبدیل به نویسنده کرد و جنگ از او یک نویسنده ساخت که در 30 شب ماه مبارک رمضان این کتاب را نوشتم و حتی یک ساعت و ده دقیقه با آن زندان‌بان خود صحبت کردم.  

حسینی‌پور تصریح کرد: امروز این کتاب توسط استاد کمال‌السید ترجمه شده تا در خانه‌های ملت عراق برود و مردم بخوانند و بدانند و ببینند که قلم ما و دیگر اسرا از آن دوران چگونه بوده است.  

وی افزود: هیچ‌گاه آن صحنه را فراموش نکرده‌ام که عراقی در جاده خندق وقتی می‌خواستند تیر خلاص به من بزنند سربازی اسلحه این افسر را رو به آسمان گرفت و التماس می‌کرد که به خالد شلیک نکن این بچه جوان است و مجروح شده و پا ندارد.  

نویسنده کتاب "پایی که جا ماند" اظهار داشت: هیچ گاه فراموش نکرده‌ام آن درد و رنجی را که وقتی شهید "ج-خ" را به شهادت رساندند جناق شکم او را پاره کردند و پرچم عراق را در داخل آن کوبیدند و من همه دار و ندارم که یک انگشتر بود به آن افسر گماشته رشوه دادم که این پرچم را از درون شکم شهید "ج-خ" بیرون بکشم و کلا این دومین خلاف زندگی من بود و اولین خلاف بزرگ من هم جعل شناسنامه‌ام بود تا به جبهه بروم! و به این خاطر اسم این شهید را کامل نگفتم چون می‌دانم مادر او بیمار است و اگر بفهمد حتما دق خواهد کرد.  

حسینی‌پور تصریح کرد: از دوران بچگی خودم در این کتاب نگفتم چون نخواستم از خودم قهرمان بسازم و البته نخواستم همه عراقی‌ها را سیاه و همه ایرانی‌ها را سفید نشان دهم اما وجدان، خدامحوری، دین باوری، طنز و خنده و امید به آینده و زندگی در میان اسرای ایرانی در زندان‌های بعثی‌ها بود که صدام و بزرگترهای او را خیلی کوچک می‌کرد.  

وی افزود: زندان‌بان‌های بعثی اعتراف می‌کردند که ما تن شما را به اسارت گرفته‌ایم اما هیچ وقت نتوانسته‌ایم روح و دین شما را به اسارت بگیریم.  
وی گفت: جنگ که تمام شد همه به خانه‌های خود بازگشتند و نظامیان به پادگان‌ها برگشتند اما جنگ فقط برای یک قشر تمام نشد و آن هم اسرای ایرانی در زندان‌های مخفی عراق بودند که روح دشمن را به تسخیر درآوردند.  

حسینی‌پور اظهار داشت: مقام معظم رهبری در تقریض بعدی کتاب نوشتند این کتاب یک روایت استثنایی از حوادث تکان دهنده‌ای است که صبر و عظمت روحی رزمندگان ما و تسخیر و قصاوت گماشتگان صدام را در پیش‌روی چشم و دل خواننده می‌گذارد.  

وی افزود: این صبر و عظمت روحی موقعی به فرموده رهبر معظم انقلاب تکان دهنده است که یعنی از حد معمول خود بالاتر باشد و همین کمر صدام را شکست.  

نویسنده کتاب "پایی که جا ماند" تصریح کرد: حسین کامل فرمانده بعثی‌ها در روبه‌روی حرم امام حسین(ع) قرار گرفت و به همراه تانک‌ها و زندانی‌های خود گفت: تو حسینی و من هم حسینم بجنگ تا بجنگیم و این‌ها را برای سرکوب انتفاضه شیعیان عراق می‌گفت.  

وی افزود: خبرنگاری از ژنرال ماهر عبدالرشید پرسید که شما چرا سمومی را تحت عنوان کشاورزی وارد می‌کنید و به عنوان استفاده در بمب‌های شیمیایی بر روی سر ایرانی‌ها می‌ریزید و او جواب داد؛ خانم! برای هر حشره‌ای حشره کش مخصوص لازم است و ما این‌ها را برای کشتن ایرانی‌ها لازم داریم!  

حسینی‌پور اظهار داشت: همین مسائل کمر بعثی‌ها را شکست و اگر پایشان به شهرهای ما باز می‌شد معلوم نبود که چه جنایاتی می‌کردند البته دست آن‌ها به ما اسرا رسید.  

وی تصریح کرد: در زندان بعثی‌ها 30 نفر از اسرا را به 2 دسته 15 نفره در مقابل هم تقسیم می‌کردند و چشمهایشان را می‌بستند و آن‌ها را مجبور می‌کردند که محکم به سمت یکدیگر بدوند و اگر کسی انجام نمی‌داد با باتوم به سر او می‌زدند که این موجب تصادف انسانی در زندان‌های مخفی عراق می‌شد که عظمت و بزرگی اسرای ایرانی این مصیبت‌ها را تحمل می‌کرد.  

حسینی‌پور گفت: هیچ گاه حسین احمد و توفیق رحیم زندانبانان عراقی خود را فراموش نکرده‌اند که بعد از قبول قطعنامه 598 توسط ایران و حمله 31 تیر 1367 بعثی‌ها به مرزهای جنوبی و شلمچه ایران، در مقابل فرماندهان خود ایستادند و اعتراض کردند و کشته شدند در همان موقع من به یکی از همرزمانم گفتم که این دو نفر نبودند که پای ما را قطع کردند و ما باید با پیکر آنها خداحافظی کنیم. این دو نفر در جنگ با من و تو نجنگیدند و به خاطر همین شکمشان را تکه پاره کردند.  

وی افزود: من هم‌چنین پستی و خباثت حامد عطیه و دیگر زندان‌بان‌های بعثی را فراموش نکرده‌ام.  

حسینی‌پور اظهار داشت: یکی از همین زندان‌بان‌های بعثی به من می‌گفت سید شما ایرانی‌ها را باید مانند ماهی‌های کبابی عبدالمنعم کنار رود دجله بین مرگ و زندگی نگه داشت من نمی‌دانستم کبابی عبدالمنعم کجاست اما فهمیدم که عربَ‌ها به جای ماهی یخ زده دوست داشتند ماهی تازه بخورند و عبدالمنعم کسی بود که صد تا میخ به دیوار کبابی خود کوبیده بود و ماهی‌هایی که 6 یا 10 ساعت قبل از آن این میخ‌ها به گلویشان رفته بود انتظار می‌‌کشیدند که این میخ را از گلوی این زبان بسته‌ها در بیاورند تا آن مشتری آنها را بخورد و راحت بشود و آن‌ها نیز بین مرگ و زندگی چندین ساعت نگه داشته می‌شدند.  

نویسنده کتاب "پایی که جا ماند" خاطر نشان کرد: ترجمه عربی این کتاب ظرفیت های بزرگی برای نظام جمهوری اسلامی ایران و فرزندان روح‌الله است که عظمت این کار را به آن سوی مرزها نیز می‌برد و خارجی‌ها نیز انگشت تعجب از این عظمت به دهان می‌گیرند.  

همچنین در این مراسم حجت‌الاسلام والمسلمین زائری از مسئولان سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی گفت: این کتاب نشان‌دهنده  میراثی است که امام خمینی(ره) برای فرزندان خود به جا گذاشت و برای انتقال به نسل جدید بسیار مفید است.  

وی افزود: فرشتگان در برابر روح بزرگ سید ناصر حسینی‌پور و همه آزادگانی که این همه عظمت دارند سر تعظیم فرو می‌آورند.  

حجت‌الاسلام زائری خاطر نشان کرد: امیدواریم با ترجمه و نشر این کتاب در کشورهای مختلف ادامه دهنده مسیر شهدا، جانبازان و آزادگان عزیزمان باشیم.  

گفتنی است؛ در پایان این مراسم لوح تقدیر ابوذر ابراهیمی رئیس سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی به کمال السید به خاطر ترجمه عربی کتاب "پایی که جا ماند" ( القدم التی بقیة) اهدا شد.  

انتهای پیام/