به گزارشخبرنگار اقتصادی باشگاه خبرنگاران ، هرکس که می‏شنید اشک شوق فرو می‏ریخت. مردم چهارده سال انتظار کشیده بودند.سرانجام بامداد 12 بهمن 1357 پس از چهارده سال دوری از وطن وارد کشور شد. به ناگاه بلندگوها خبر دادند هواپیمای ایرفرانس حامل امام(ره) به تهران نزدیک می‌شود. فرستنده تلویزیون آماده پخش مستقیم مراسم استقبال بود و لحظه ورود ایشان را به معرض نمایش گذاشت.استقبال آنچنان بی‏سابقه بود که خبرگزاری‌های غربی نیز ناگزیر از اعتراف شده و مستقبلین را چهار تا شش میلیون نفر برآورد کردند.

سیل جمعیت از فرودگاه به‏سوی بهشت زهرا(س)، مزار شهیدان انقلاب اسلامی، روانه شد تا سخنان تاریخی امام را بشنود.

امام از فرودگاه مستقیماً به بهشت‌زهرا رفتند. دریایی از انسان‌ها همه جا موج می زد و اتومبیل با کندی می‌توانست حرکت کند. ساعت‌ها طول کشید تا این فاصله 33 کیلومتر طی شد.

 

اتومبیل حامی امام را ده‌ها موتور سوار حفاظت می‌کرد. بر سقف آن جوانان عضو کمیته استقبال قرار داشتند و از مردم درخواست می‌کردند که راه را باز نمایند. صدها خبرنگار و عکاس در جلو، با اتومبیل‌های دیگر عکس می‌گرفتند تا هرچه زودتر این حادثه تاریخی را مخابره نمایند.

 

 جمیعت استقبال کننده در طول 33 کیلومتر از فرودگاه مهرآباد تا بهشت‌زهرا را بین 4 تا 8 میلیون نفر یعنی، بیش از جمعیت آن زمان تهران تخمین زدند.

 

ده‌ها هزار نفر از شهرهای مختلف کشور به تهران آمده بودند تا از تهرانی‌ها در این استقبال عقب نمانند. ورود اتومبیل حامل امام(ره) به بهشت زهرا امکان‌پذیر نبود لذا از هلی‌کوپتر استفاده شد.

 

امام(ره) در بهشت زهرا و در جایی که هزاران شهید آرمیده بودند به فریاد آمد.اما روزها و سال‌ها گذشت تا اینکه ساعت 22:20 شب روز شنبه سيزدهـم خـرداد ماه سـال 1368 لحظه وصال رسید.

اينك خـود را آماده ملاقات عزيزى مى‌كرد كه تمام عمرش را براى جلب رضاى او صرف كرده بـود و قامتش جز در بـرابـر او، در مـقابل هيچ قدرتى خـم نشده و چشـمانش جز براى او گريه نكرده بـود.

قــلبـى از كار ايستـاد كه ميليـون‌ها قلــب را بـه نور خدا و معنـويت احـيا كرده بـود و در آن لحظه بود که روحـش به ملكـوت اعلى پرواز كرد.

وقتى كه خبر رحلت امــام منتشر شـد، گـويـى زلزله‌یى عظيـم رخ داد، بغض‌ها تـركيـد و سرتاسر ايران يــكپارچه گـريستند و بـر سر و سينه زدنـد. هيچ قلـم و بيـانـى قـادر نيست ابعاد حـادثه را و امواج احساسات غير قابل كنترل مردم را در آن روزها تـوصيف كند.

 

مـردم ايـران حق داشتـند اين چنيـن ضجه كـنند و صحنه‌هايى پديد آورند كه در تاريخ نمونه‌یى بـديـن حجم و عظـمت براى آن سراغ نداريـم. آنان كسـى را از دست داده بـودند كـه دست شاهان ستمگر و دست‌هاى غارتگران آمريكايى و غربـى را از سرزمينشان كـوتاه كرده بود، اسلام را احــيا كـرده بــود، مسلمـيـن را عــزت بـخـشـيـده بـــود، جمهـورى اسلامـى را بـر پـا كـرده بـود، رو در روى همـه قـدرت‌هاى جهـنمـى و شيـطانـى دنـيا ايستاده بـود و ده سال در بـرابـر صـدها تـوطئه برانـدازى و طـرح كـودتا و آشـوب و فتنه داخلـى و خارجـى مقاومت كرده بود و 8 سـال دفـاعى را فـرمانـدهـى كرده بـود.

شايـد كسانـى كه قـادر به درك و هضـم ايـن مفاهيـم نيستنـد، اگـر حالات مردم را در فيـلم‌هاى مـراسـم توديع و تشييع و خاكسپارى پيكر مطهر امام خمينـى مشاهده كنـنـد در تفسير ايـن واقعيت‌ها درمانده می‌شوند.

حال 26 سال از رفتنش می‌گذرد از روزی که فرزندان انقلابی خود را تنها گذاشت و به روح خدا پیوست.
انتظار فرج از نيمه خرداد كشم      سال‌ها مى‌گذرد حادثه‌ها مى‌آيد

 

انتهای پیام/