آروند دشت آرای درنشست نمایش رد پای صورتی؛
تئاتر کار کردن در این شرایط یک بیماری است
نشست نمایش "رد پای صورتی" به کارگردانی آروند دشت آرای امروز صبح برگزار شد.
به گزارش خبرنگار تئاتر باشگاه خبرنگاران ،صبح امروز نشست رسانه‌ای نمایش "رد پای صورتی" با حضور آروند دشت آرای، احسان گودرزی، داریوش موفق، ستاره پسیانی، رامین سیاردشتی، اشکان مهری، ساناز باقری، مارین میلر، امیرحسین دوانی، در سالن کنفرانس خانه هنرمندان برگزار شد.
"آروند دشت آرای"، کارگردان نمایش، در ابتدا گفت: بعد از تجربه‌ی نمایش "تن تن" احساس کردم قطعا این جریان باید ادامه پیدا کند. بازخوانی از انیمیشن‌ها پروژه‌ای نبود که به راحتی پرونده‌اش را بتوان بست به همین خاطر سعی کردم در یک سه گانه‌ی نمایشی که قسمت اول آن "تن تن" و بخش دوم "پلنگ صورتی" و در آخر "باربو" است. ما سعی کردیم تجربیات "تن تن" را در این نمایش کامل تر کنیم.
وی ادامه داد: مسیری که در تئاتر، برای گروه ما باز شده، با تمام مشقات و سختی‌ها سعی می‌شود که ادامه پیدا کند.
احسان گودرزی نویسنده‌ی این نمایش در ادامه‌ی این نشست افزود: رد پای صورتی پروسه ای سخت و دل نشین بود زیرا درباره‌ی کاراکتری کار می‌کردیم که جزء نوستالژی‌های نسل ما و نسل‌های بعد از ما است.
پلنگ صورتی خود، خود را به ما تحمیل کرد و ما را وادار به وفاداری به متن اصلی کرد. به همین خاطر تمام سعی ما بر این بود که خود را برای اجرای ایده‌های نمایشی محدود کنیم و به همان حس پلنگ صورتی برسیم تا به ویژگی‌های این اثر نمایشی و به نوستالژی‌های آن وفادار باشیم.
داریوش موفق بازیگر نقش سربازرس کلوزو، در ادامه‌ی نشست گفت: من کار "تن تن" را دیده بودم و دوست داشتم با "آروند دشت آرای" تجربه‌ای را رقم بزنم که این نمایش بهانه‌ای برای همکاری شد. وقتی متن تکمیل شد، یک راهی پیدا کردیم تا جنبه‌های دیداری پلنگ صورتی را اجرا کنیم.
رامین سیار دشتی بازیگر نقش مورچه خوار افزود: از مدت‌ها پیش سبک کلی کار آروند دشت آرای را دوست داشتم که بازیگر به همان سبک و سیاق و شیوه‌های نمایشی خود محدود می‌کند. متاسفانه نمایش تن تن را ندیدم اما از بازتاب‌های نمایشی آن بسیار شنیده بودم. وقتی عکس‌های نمایش تن تن را دیدم، علاقه آروند دشت آرای به سبک انیمیشن و اجرای آن برای من در نمایش پلنگ صورتی جالب بود.
در کار" پلنگ صورتی" برای بنده هم شیرینی‌ها و هم سختی‌هایی وجود داشت. شیرینی از آن لحاظ که ما یکی از نوستالژی ترین داستان‌های انیمیشنی و کودکانه را قرار است به صحنه ببریم و سختی آن هم در این مورد است. زیرا ما بین یک اجرای خیلی خوب و یک فانتری معمولی گیر کرده ایم که نکند فقط جذابیت‌های یک اثر انیمیشنی را اجرا کنیم.
این سختی در درجه‌ی اول روی دوش آروند دشت آرای و بعد احسان گودرزی و در آخر گروه بازیگران بود که معتقدم باید گذار از انیمیشن به اجرای روی صحنه اتفاق افتد.
ستاره پسیانی بازیگر نقش مورچه در ادامه‌ی نشست تصریح کرد: با آروند دشت آرای قبلا تجربه داشته‌ام که در تن تن هم قرار بود در گروه بازیگران باشم که متاسفانه این اتفاق میسر نشد.
وقتی نقش مورچه به من پیشنهاد شد، به خاطر جذابیت‌های این نقش تصمیم گرفتم در کنار گروه پلنگ صورتی باشم. در این نمایش ما لب مرز حرکت می‌کنیم چون نباید به اصل داستان که موجود است نزدیک و نه از ایده‌ای اصلی انیمیشن دور شویم.
مارین میلر بازیگر نقش پلنگ صورتی در ادامه‌ی نشست گفت: بنده اولین بار است که این نقش را بازی می‌کنم. این کار یک اثر پر چالش و در عین حال دارای جذابیت‌های بسیار است. بازی‌ای که قرار است تقلید نشود، دیالوگ‌ها و بازی‌ها بسیار طراحی شده و عمیق است به همین خاطر بنده تحت تأثیر بازیگرها قرار گرفتم.
اشکان مهری در ادامه نشست افزود: متأسفانه بنده دیر به گروه اضافه شدم خوشحالم با آروند دشت آرای کار می‌کنم چون سبک وی را در هنر نمایش دوست دارم. ایفای این نقش بسیار سیار و بین فانتزی و رئال که تا امروز معتقدم خیلی جذاب و دیدنی شکل گرفته.
آروند دشت آرای در ادامه گفت: اجرای این گونه پروژه‌ها واقعاً سخت و نفس‌گیر است. رفتن به سمت آنکه یک روز آرزو و ایده می‌تواند اجرا شود به طور مثال اینکه چگونه در صحنه مورچه‌خوار می‌تواند زنده شود. این نمایش اگر شش بازیگر دارد حدود 20 نفر پشت صحنه کار می‌کنند با امکانات تئاتر مستقل در هر جای دنیا باید سوبسیت دریافت شود و بنده از تمام بچه‌ها تشکر می‌کنم به خاطر فشار بسیار بالایی که روی آنها است.
وی ادامه داد: گروه انیمیشین یک تیم 4 نفره در حال تولید انیمیشن‌ها است و یک تیم بسیار قوی در حال فعالیت برای اجرای نمایش است. چالشی که در بحث نمایش‌ها تبدیل به تجارت شده و هر آدمی که شم اقتصادی قوی‌ای داشته باشد هیچ موقع به دنبال چنین نمایش‌هایی نمی‌رود. در "تن تن" ما با تحمل فشار اقتصادی بسیار زیادی پذیرفتیم که آن را اجرا کنیم که معتقدم تئاتر کار کردن در این شرایط یک بیماری است که ما به آن مبتلاییم.
امیرحسین دوانی در ادامه نشست گفت: مرز بین فانتزی و واقعیت بر روی صحنه بسیار سخت است. در فانتزی اتفاقاتی می‌افتد که در شکل رئالیستی خیلی سخت اجرا می‌شود. البته نمی‌گویم که شدنی نیست سعی کردیم با حفظ شرایط فانتزی انیمیشن پلنگ صورتی را در عین سادگی در گرافیک و فضای دو بعدی بتوانیم این فانتزی‌ها را ادامه بدهیم.
آروند دشت آرای در ادامه نشست عنوان کرد: ماجرای ما و دولت و تئاتر قدیمی شده بنده هشت سال است که از هیچ امکانات دولتی استفاده نکردم و برای زنده ماندن در تئاتر مجبورم که کار کنم. این نمایش را به اتابک نادری مدیر سابق تئاتر شهر ارائه دادم اما ایشان اجازه اجرا به بنده ندادند تا در نهایت دکتر سرسنگی در طی مذاکرات اجازه این اجرا را در ایرانشهر دادند.
وی ادامه داد: این مخروبه‌ای که به مدیران جدید با یک عالمه بدهی تحویل داده شده تا اطلاع ثانوی بودجه‌ای به کسی نمی‌دهد. البته دستاورد جدید این بود که به بنده از یک ماه گذشته اجازه تبلیغات دادند. این اعتماد قبلاً به هنرمندان وجود نداشت و از دستاوردهای جدید تئاتر است.
دشت آرای در ادامه عنوان کرد: زمان این اجرا زیاد ویژه نیست، زیرا همزمان با تعطیلات مدرسه و بازی‌های جام جهانی است. اما اعتقاد دارم که پلنگ صورتی می‌تواند مخاطبان خود را به سالن بکشاند.
وی افزود: چرا باید بازیگر تئاتر برای امرار معاش مازاد بر توانایی‌هایش در تئاترهای دیگر و تله‌فیلم و فیلم‌های تلویزیونی بازی کند. تئاترهای خوب باید باز تولید شوند. ما باید به نقطه‌ای برسیم که این نمایش در همه‌جا اجرا شود در حال حاضر تئاتر مستقل رونق پیدا کرده و گروه‌ها خودجوش برای خود امکانات تولید می‌کنند. به نظر من اقتصاد تئاتر محتاج این اتفاق است.
احسان گودرزی در ادامه نشست گفت: در مدیوم تئاتر فکر نمی‌کنم نمایشی با این سطح وجود داشته باشد قدم گذاشتن در دنیای انیمیشن در یک دوز فانتزی تا به حال اینگونه انجام نشده، تبدیل کردن قاب انیمیشن به تئاتر تجربه بزرگی است که آروند دشت آرای آن را انجام داده.
آروند دشت آرای در ادامه نشست تصریح کرد: در حوزه تئاتر فانتزی و برخورد فیزیکال ما دچار معضل هستیم واقعاً در اکثر نمایش‌ها به چه دلیل فعالیت فیزیکال، ژست و فیگور حذف شده و تئاتر به شکلی خاص محدود گشته است. در این نمایش ما تئاتر ورژن را ابداع کردیم. یعنی مجبور شدیم 25 نسخه از یک نمایش‌نامه را بنویسیم آن هم در مدت سه ماه که به دلیل وسواس و اصرار به چیزی که در فضای آن زندگی می‌کنیم نزدیک شود.
داریوش موفق درباره حضور بازیگر خارجی در این نمایش گفت: تئاتر ما تا به حال استاندارد نبوده به خاطر اینکه شرایط آن وجود نداشته چند سال است که گروه‌های خارجی در ایران فعالیت می‌کنند که بنده از این اتفاق استقبال می‌کنم.
رامین سیار دشتی درباره همین موضوع گفت: تجربه با بازیگران خارجی خصوصاً بازیگران اروپایی بسیار عالی است آنها آموزش صحیحی به عنوان بازیگر داشتند. توانایی‌های خارق‌العاده در آنها وجود ندارد که ما به آنها حسرت بخوریم. توانایی بازیگران اروپایی که در دانشکده‌های بازیگری تحصیل کرده‌اند واقعاً چشمگیر نیست اما آنها آموزش صحیحی داشتند که مستمر بوده چیزی که در ایران مطلقاً اتفاق نمی‌افتد.تئاتر ما به سمتی می‌رود که بدن و ژست و مهارت‌های صوتی فراموش می‌شود.
وی ادامه داد: لذت بخش‌ترین اتفاق در بازیگری این است که به یک استنتاج جدید برسد که این تیزهوشی در بازیگران خارجی اتفاق می‌افتد. ژست و فیزیک در بین بازیگران ما از انگشتان یک دست بیشتر نیست که این فاجعه برای تئاتر است.
"مارین میلر" در ادامه نشست گفت: در پروژه ردپای صورتی به عنوان یک بازیگر خارجی حضور دارم چیزی که در ایران دیدم و فشاری که بازیگران در شرایط آن کار می‌کنند عدم دریافت کمک‌های مالی است که این اتفاق در اروپا و هلند نمی‌افتد. همه‌جای دنیا تئاتری‌ها با مسئله مالی دست و پنجه نرم می‌کنند اما ایران پیچیده‌تر است. تفاوت‌های زیادی بین فلسفه ایران و تئاتر ما پیدا نمی‌شود و تکنیک‌ها همان تکنیک‌ها است کاری که در اینجا انجام می‌شود با هلند متفاوت نیست اما متد بازیگران قابل بحث و متفاوت‌تر است. بازیگر باید روی بدن خود کار کند تا بتواند آن خروجی را ارائه دهد.
"آروند دشت آرای" در انتهای نشست اظهار کرد: مجید سرسنگی تا اطلاع ثانوی تبدیل شده به تنها حامی مستقل در کشور . وی حداکثر همکاری را با ما کرد و حتی در زمینه تبلیغات ایده‌هایی را ارائه و به تیم ما مشاوره داد. این اتفاق مهمی است که ما از دی‌ماه سال گذشته می‌دانیم که چه زمانی اجرا می‌رویم. تئاتر ما باید از سال قبل بداند در سالن اصلی تئاتر شهر چه اجراهایی می‌رود.
"پریسا مقتدی" برای ریاست تئاتر شهر انتخاب خوبی است. بنده از حضور خبرنگاران تشکر می‌کنم زیرا در شکل‌گیری تئاتر مستقل نقش بسزایی داشته‌اند و در تاریخ آن حضور دارند.
انتهای پیام/
"آروند دشت آرای"، کارگردان نمایش، در ابتدا گفت: بعد از تجربه‌ی نمایش "تن تن" احساس کردم قطعا این جریان باید ادامه پیدا کند. بازخوانی از انیمیشن‌ها پروژه‌ای نبود که به راحتی پرونده‌اش را بتوان بست به همین خاطر سعی کردم در یک سه گانه‌ی نمایشی که قسمت اول آن "تن تن" و بخش دوم "پلنگ صورتی" و در آخر "باربو" است. ما سعی کردیم تجربیات "تن تن" را در این نمایش کامل تر کنیم.
وی ادامه داد: مسیری که در تئاتر، برای گروه ما باز شده، با تمام مشقات و سختی‌ها سعی می‌شود که ادامه پیدا کند.
احسان گودرزی نویسنده‌ی این نمایش در ادامه‌ی این نشست افزود: رد پای صورتی پروسه ای سخت و دل نشین بود زیرا درباره‌ی کاراکتری کار می‌کردیم که جزء نوستالژی‌های نسل ما و نسل‌های بعد از ما است.
پلنگ صورتی خود، خود را به ما تحمیل کرد و ما را وادار به وفاداری به متن اصلی کرد. به همین خاطر تمام سعی ما بر این بود که خود را برای اجرای ایده‌های نمایشی محدود کنیم و به همان حس پلنگ صورتی برسیم تا به ویژگی‌های این اثر نمایشی و به نوستالژی‌های آن وفادار باشیم.
داریوش موفق بازیگر نقش سربازرس کلوزو، در ادامه‌ی نشست گفت: من کار "تن تن" را دیده بودم و دوست داشتم با "آروند دشت آرای" تجربه‌ای را رقم بزنم که این نمایش بهانه‌ای برای همکاری شد. وقتی متن تکمیل شد، یک راهی پیدا کردیم تا جنبه‌های دیداری پلنگ صورتی را اجرا کنیم.
رامین سیار دشتی بازیگر نقش مورچه خوار افزود: از مدت‌ها پیش سبک کلی کار آروند دشت آرای را دوست داشتم که بازیگر به همان سبک و سیاق و شیوه‌های نمایشی خود محدود می‌کند. متاسفانه نمایش تن تن را ندیدم اما از بازتاب‌های نمایشی آن بسیار شنیده بودم. وقتی عکس‌های نمایش تن تن را دیدم، علاقه آروند دشت آرای به سبک انیمیشن و اجرای آن برای من در نمایش پلنگ صورتی جالب بود.
در کار" پلنگ صورتی" برای بنده هم شیرینی‌ها و هم سختی‌هایی وجود داشت. شیرینی از آن لحاظ که ما یکی از نوستالژی ترین داستان‌های انیمیشنی و کودکانه را قرار است به صحنه ببریم و سختی آن هم در این مورد است. زیرا ما بین یک اجرای خیلی خوب و یک فانتری معمولی گیر کرده ایم که نکند فقط جذابیت‌های یک اثر انیمیشنی را اجرا کنیم.
این سختی در درجه‌ی اول روی دوش آروند دشت آرای و بعد احسان گودرزی و در آخر گروه بازیگران بود که معتقدم باید گذار از انیمیشن به اجرای روی صحنه اتفاق افتد.
ستاره پسیانی بازیگر نقش مورچه در ادامه‌ی نشست تصریح کرد: با آروند دشت آرای قبلا تجربه داشته‌ام که در تن تن هم قرار بود در گروه بازیگران باشم که متاسفانه این اتفاق میسر نشد.
وقتی نقش مورچه به من پیشنهاد شد، به خاطر جذابیت‌های این نقش تصمیم گرفتم در کنار گروه پلنگ صورتی باشم. در این نمایش ما لب مرز حرکت می‌کنیم چون نباید به اصل داستان که موجود است نزدیک و نه از ایده‌ای اصلی انیمیشن دور شویم.
مارین میلر بازیگر نقش پلنگ صورتی در ادامه‌ی نشست گفت: بنده اولین بار است که این نقش را بازی می‌کنم. این کار یک اثر پر چالش و در عین حال دارای جذابیت‌های بسیار است. بازی‌ای که قرار است تقلید نشود، دیالوگ‌ها و بازی‌ها بسیار طراحی شده و عمیق است به همین خاطر بنده تحت تأثیر بازیگرها قرار گرفتم.
اشکان مهری در ادامه نشست افزود: متأسفانه بنده دیر به گروه اضافه شدم خوشحالم با آروند دشت آرای کار می‌کنم چون سبک وی را در هنر نمایش دوست دارم. ایفای این نقش بسیار سیار و بین فانتزی و رئال که تا امروز معتقدم خیلی جذاب و دیدنی شکل گرفته.
آروند دشت آرای در ادامه گفت: اجرای این گونه پروژه‌ها واقعاً سخت و نفس‌گیر است. رفتن به سمت آنکه یک روز آرزو و ایده می‌تواند اجرا شود به طور مثال اینکه چگونه در صحنه مورچه‌خوار می‌تواند زنده شود. این نمایش اگر شش بازیگر دارد حدود 20 نفر پشت صحنه کار می‌کنند با امکانات تئاتر مستقل در هر جای دنیا باید سوبسیت دریافت شود و بنده از تمام بچه‌ها تشکر می‌کنم به خاطر فشار بسیار بالایی که روی آنها است.
وی ادامه داد: گروه انیمیشین یک تیم 4 نفره در حال تولید انیمیشن‌ها است و یک تیم بسیار قوی در حال فعالیت برای اجرای نمایش است. چالشی که در بحث نمایش‌ها تبدیل به تجارت شده و هر آدمی که شم اقتصادی قوی‌ای داشته باشد هیچ موقع به دنبال چنین نمایش‌هایی نمی‌رود. در "تن تن" ما با تحمل فشار اقتصادی بسیار زیادی پذیرفتیم که آن را اجرا کنیم که معتقدم تئاتر کار کردن در این شرایط یک بیماری است که ما به آن مبتلاییم.
امیرحسین دوانی در ادامه نشست گفت: مرز بین فانتزی و واقعیت بر روی صحنه بسیار سخت است. در فانتزی اتفاقاتی می‌افتد که در شکل رئالیستی خیلی سخت اجرا می‌شود. البته نمی‌گویم که شدنی نیست سعی کردیم با حفظ شرایط فانتزی انیمیشن پلنگ صورتی را در عین سادگی در گرافیک و فضای دو بعدی بتوانیم این فانتزی‌ها را ادامه بدهیم.
آروند دشت آرای در ادامه نشست عنوان کرد: ماجرای ما و دولت و تئاتر قدیمی شده بنده هشت سال است که از هیچ امکانات دولتی استفاده نکردم و برای زنده ماندن در تئاتر مجبورم که کار کنم. این نمایش را به اتابک نادری مدیر سابق تئاتر شهر ارائه دادم اما ایشان اجازه اجرا به بنده ندادند تا در نهایت دکتر سرسنگی در طی مذاکرات اجازه این اجرا را در ایرانشهر دادند.
وی ادامه داد: این مخروبه‌ای که به مدیران جدید با یک عالمه بدهی تحویل داده شده تا اطلاع ثانوی بودجه‌ای به کسی نمی‌دهد. البته دستاورد جدید این بود که به بنده از یک ماه گذشته اجازه تبلیغات دادند. این اعتماد قبلاً به هنرمندان وجود نداشت و از دستاوردهای جدید تئاتر است.
دشت آرای در ادامه عنوان کرد: زمان این اجرا زیاد ویژه نیست، زیرا همزمان با تعطیلات مدرسه و بازی‌های جام جهانی است. اما اعتقاد دارم که پلنگ صورتی می‌تواند مخاطبان خود را به سالن بکشاند.
وی افزود: چرا باید بازیگر تئاتر برای امرار معاش مازاد بر توانایی‌هایش در تئاترهای دیگر و تله‌فیلم و فیلم‌های تلویزیونی بازی کند. تئاترهای خوب باید باز تولید شوند. ما باید به نقطه‌ای برسیم که این نمایش در همه‌جا اجرا شود در حال حاضر تئاتر مستقل رونق پیدا کرده و گروه‌ها خودجوش برای خود امکانات تولید می‌کنند. به نظر من اقتصاد تئاتر محتاج این اتفاق است.
احسان گودرزی در ادامه نشست گفت: در مدیوم تئاتر فکر نمی‌کنم نمایشی با این سطح وجود داشته باشد قدم گذاشتن در دنیای انیمیشن در یک دوز فانتزی تا به حال اینگونه انجام نشده، تبدیل کردن قاب انیمیشن به تئاتر تجربه بزرگی است که آروند دشت آرای آن را انجام داده.
آروند دشت آرای در ادامه نشست تصریح کرد: در حوزه تئاتر فانتزی و برخورد فیزیکال ما دچار معضل هستیم واقعاً در اکثر نمایش‌ها به چه دلیل فعالیت فیزیکال، ژست و فیگور حذف شده و تئاتر به شکلی خاص محدود گشته است. در این نمایش ما تئاتر ورژن را ابداع کردیم. یعنی مجبور شدیم 25 نسخه از یک نمایش‌نامه را بنویسیم آن هم در مدت سه ماه که به دلیل وسواس و اصرار به چیزی که در فضای آن زندگی می‌کنیم نزدیک شود.
داریوش موفق درباره حضور بازیگر خارجی در این نمایش گفت: تئاتر ما تا به حال استاندارد نبوده به خاطر اینکه شرایط آن وجود نداشته چند سال است که گروه‌های خارجی در ایران فعالیت می‌کنند که بنده از این اتفاق استقبال می‌کنم.
رامین سیار دشتی درباره همین موضوع گفت: تجربه با بازیگران خارجی خصوصاً بازیگران اروپایی بسیار عالی است آنها آموزش صحیحی به عنوان بازیگر داشتند. توانایی‌های خارق‌العاده در آنها وجود ندارد که ما به آنها حسرت بخوریم. توانایی بازیگران اروپایی که در دانشکده‌های بازیگری تحصیل کرده‌اند واقعاً چشمگیر نیست اما آنها آموزش صحیحی داشتند که مستمر بوده چیزی که در ایران مطلقاً اتفاق نمی‌افتد.تئاتر ما به سمتی می‌رود که بدن و ژست و مهارت‌های صوتی فراموش می‌شود.
وی ادامه داد: لذت بخش‌ترین اتفاق در بازیگری این است که به یک استنتاج جدید برسد که این تیزهوشی در بازیگران خارجی اتفاق می‌افتد. ژست و فیزیک در بین بازیگران ما از انگشتان یک دست بیشتر نیست که این فاجعه برای تئاتر است.
"مارین میلر" در ادامه نشست گفت: در پروژه ردپای صورتی به عنوان یک بازیگر خارجی حضور دارم چیزی که در ایران دیدم و فشاری که بازیگران در شرایط آن کار می‌کنند عدم دریافت کمک‌های مالی است که این اتفاق در اروپا و هلند نمی‌افتد. همه‌جای دنیا تئاتری‌ها با مسئله مالی دست و پنجه نرم می‌کنند اما ایران پیچیده‌تر است. تفاوت‌های زیادی بین فلسفه ایران و تئاتر ما پیدا نمی‌شود و تکنیک‌ها همان تکنیک‌ها است کاری که در اینجا انجام می‌شود با هلند متفاوت نیست اما متد بازیگران قابل بحث و متفاوت‌تر است. بازیگر باید روی بدن خود کار کند تا بتواند آن خروجی را ارائه دهد.
"آروند دشت آرای" در انتهای نشست اظهار کرد: مجید سرسنگی تا اطلاع ثانوی تبدیل شده به تنها حامی مستقل در کشور . وی حداکثر همکاری را با ما کرد و حتی در زمینه تبلیغات ایده‌هایی را ارائه و به تیم ما مشاوره داد. این اتفاق مهمی است که ما از دی‌ماه سال گذشته می‌دانیم که چه زمانی اجرا می‌رویم. تئاتر ما باید از سال قبل بداند در سالن اصلی تئاتر شهر چه اجراهایی می‌رود.
"پریسا مقتدی" برای ریاست تئاتر شهر انتخاب خوبی است. بنده از حضور خبرنگاران تشکر می‌کنم زیرا در شکل‌گیری تئاتر مستقل نقش بسزایی داشته‌اند و در تاریخ آن حضور دارند.
انتهای پیام/
