به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران شیراز؛ این راه از شهرستان توان هوانگ در چین به ولایت کانسو می‌آمد و از آنجا داخل ترکستان شرقی امروزی می‌شد و از طریق بیش‌بالیغ و آلمالیغ و اترار به سمرقند و بخارا می‌رسید. در بخارا قسمت اصلی آن از راه مرو، سرخس، نیشابور، گرگان به ری می‌آمد و از ری به قزوین و زنجان و تبریز و ایروان می‌رفت و از ایروان به طرابوزان یا بیکی از بنادر شام منتهی می‌گردید .

قسمت فرعی این راه از سمرقند به خوارزم و از خوارزم به سرای و هشترخان و از آنجا به کنار شط «دن» و بنادر دریای آزف انتها می‌یافت. مهم‌ترین کالایی که بصورت ترانزیت از ایران می‌گذشت، ابریشم بود.

نخستین فردی که نام جاده ابریشم یا راه ابریشم را در سال ۱۸۷۷ میلادی، برای این مسیرها انتخاب کرد, جغرافی دان آلمانی فردیناند ریختوفن بود. وی بسبب حمل ابریشم چین از این راه به دریای مدیترانه و مناطق مختلف دیگر بین راه این نام را برگزید.

با آغاز مسیر از شهرهای ساحلی شرق چین و جهت پیشگیری عبور از بیابانهای مرکزی چین، این مسیر به دو راه شمالی و جنوبی تقسیم می‌شد.

مسیر شمالی که عمدتا امروزه از آن با نام جاده ابریشم یاد می‌شود از روستای توان هوانگ آغاز می‌شد و پس از عبور از ایالتهای مختلف در چین و پیش از رسیدن به بیایان بزرگ مرکزی چین به سه راه متفاوت تقسیم می‌شد که دو تای آنها از شمال بیابان و یکی از جنوب آن عبور می‌کرد.
مسیر جنوبی عمدتا یک مسیر ثابت بود. مسیری که پس از عبور از قسمتهای جنوبی چین به شمال هندوستان می‌رسید و سپس به خراسان و ایران و بعد یا به مسیر دریایی می‌پیوست و یا با مسیر شمالی یکی می‌شد.

انتهای پیام/س