وی برنامه‌های ارائه شده در بهار امسال را هم مستثنی نمی‌داند. به گزارش نشنال جئوگرافیک، یک دانشجوی مهندسی هلندی به نام بویان اسلات، رویای دستگاهی با بازوهای مکانیکی بسیار بزرگ را دارد که زباله‌های سطح آب را به داخل یک قیف بسیار بزرگ هدایت می‌کند. یک آهنگ ساز و تهیه کننده موسیقی، به نام فارل ویلیامز، می‌خواهد سرمایه گذاری عظیمی روی هر طرحی انجام دهد که بتواند زباله‌های اقیانوس را به نخ و سپس لباس تبدیل کند.

این چالش بسیار بزرگی است . مشکل اول این است که این زباله‌‌ها در مساحتی بیش از میلیون‌ها کیلومتر مربع پراکنده شده‌اند. دیگری اینکه این زباله‌ها عمدتا از پلاستیک‌هایی تشکیل شده که زیر نور خورشید و امواج، تبدیل ذره‌های بسیار کوچک شده و به اندازه دانه‌های برنج درآمده‌اند.

هایمت می‌گوید: «انچه این زباله‌ها را بسیار هولناک می‌کند، میکروپلاستیک‌هایی است که هم اندازه جاندارانی است که در که در ستون آب زندگی‌ می‌کنند. چطور می‌توان ان را بیرون کشید و جمع‌ آوری کرد؟ تا به حال کسی برنامه‌ای ارائه نداده که چطور می‎توان همه میکروپلاستیک‌ها را از جایی که اغلب چیزهایی که در آن زندگی می‌کنند به همان اندازه هستند، جدا کند».

در مواجه با انتقادهای رو به افزایش، اسلات مجبور شد که از ادعای خوشبینانه خود که می‌تواند در طول 5 سال اقیانوس‌ها را تمیز کند، عقب نشینی کند. او بر روی وبسایت خود اطلاعیه‌ای منتشر کرده است و از مخاطبان و منتقدین خواسته است که تا زمانی که تحقیقش به پایان برسد صبر کنند. و این درحالی است که زباله‌ها همچنان رو به افزایش هستند.

حال این آمار هشدار دهنده از آژانس ملی علوم استرالیا CSIRO را در نظر بگیرید که در حال انجام یک تحقیق سه ساله درباره زباله‌های دریایی است: هر ده سال تولید جهانی پلاستیک دو برابر می‌شود. حتی اگر شخصی بتواند یک مکانیسم کارساز برای جمع‌آوری زباله داشته باشد، با توجه به این آمار، چقدر می‌تواند تاثیر داشته باشد.

اگر هر ده سال ما در حال دو برابر کردن این زباله‌ها در اقیانوس باشیم، هیچ راهی برای متوقف کردن آن نداریم. این مثل این است که شما اتاقتان را جارو برقی می‌کشید و کسی کنار در ایستاده و دوباره گرد و خاک و آشغال وارد آن می‌کند. می‌تواید به طور ثابت به جارو کشیدن ادامه دهید، اما هرگز نمی‌توانید همه گرد و خاک ها را جمع کنید.

تکه‌های اشغال
بیشترین انباشت این زباله‌ها در 5 "تکه" بسیار کم جستجو شده در مناطقی از اقیانوس اطلس، آرام و اقیانوس هند پیدا شده‌اند.

بزرگ ترین تکه در قسمتی از اقیانوس ارام است که از چند صد کیلومتری ساحل غربی آمریکای شمالی شروع می‌شود و به چند صد کیلومتری از ساحل ژاپن کشیده می‌شود، منطقه‎ای متراکم که بین کالیفرنیا و هاوایی قرار دارد.

یک تخمین مورد قبول همگان این است که منطقه با چگالی بالا در تکه آشغال اقیانوس آرام، دارای 480 هزار تکه پلاستیک بر کیلومتر مربع است. اما دانشمندان می‌گویند که این تنها یک حدس است.

چارلز مور که تکه آشغال اقیانوس آرام را در اواخر سال 1990 کشف کرده است و برنامه‌ای برای یک سفر تحقیقی به آنجا دارد، تخمین می‌زند که کل تکه‌های اشغال این منطقه شامل 200 میلیون تن زباله‌های شناور باشد. طبق براورد او، 2.5 درصد از کل پلاستیک‌های جهان در این دریا قرار دارد.

مارکوس اریکسن یک دانشمند علوم دریایی و یکی از موسسان شرکت 5 Gyres در کالیفرنیا که روی این 5 تکه اصلی زباله ها تحقیق می‌کند، تخمین می‌زند که کل زباله‌های شناور در حدود 500 هزار تن باشد.

در هر حالت آسیب وارده به ماهی‌ها و دیگر مخلوقات دریا در حال افزایش است. در یک سفر تحقیقی به آشغال‌دانی بزرگ اقیانوس ارام توسط اسکریپس مشخص شد که 9 درصد ماهی‌ها پلاستیک قورت داده بودند. اخیرا اریکسن با همکاری 6 دانشمند دیگر، مواد موجود در همه این آشغال دانی‌ها را بررسی کردند. از 671 ماهی گرفته شده، حدود 35 درصد آنها ذرات پلاستیک بلعیده بودند.

هایمت می‌گوید: «این اعداد مرا می‌ترساند. این ماهی‌ها، تنها ماهی‌های آلوده‌ای بودند که زنده ماندند، نه ماهی‌هایی که به خاطر بلعیدن پلاستیک‌های بسیار بزرگ مردند. و تنها دو تحقیق در این رابطه انجام شده است. باید صدها تحقیق از این دست انجام شود. زندگی ما، اقتصاد ما همه به این ماهی‌های موجود در اقیانوس بستگی دارد. هر شب 50 درصد اکسیژنی که ما تنفس می کنیم از اقیانوس تهیه می شود».

پرداختن به مشکل
هایمت و دانشمندان همفکر او تسلیم نشدند. آنها به رویکردی با فناوری سطح پایین و در عین حال عملی‌تر برای محافظت اقیانوس از اشغال روی آورده‌اند؛ اینکه مردم جهان را متقاعد کنند که زباله تولید نکنند.

تنها 20 درصد از پلاستیک اقیانوس از منابع دریایی همانند رها کردن ابزار ماهیگیری یا حوادث ناگواری محموله‌های کشتی تولید می‌شوند. طبق تحقیقی از سوی CSIRO (که فراگیرترین تحقیق انجام شده است)، در حدود 80 درصد بقیه از آشغال‌های کنار ساحل به دریا ریخته و یا از رودخانه‌ها می‌اید. در حدود نیمی از آن آشغال‌ها، قوطی‌های پلاستیکی هستند. بقیه هم از پلاستیک‌های بسته بندی می‌آیند.

ویلککس می‌گوید: «چه این جا و چه آنجا، همه اینها را انسان تولید کرده است. قلب این راه حل، ایجاد مشوق‌هایی برای انسان است که این مواد را دور نیاندازند. این روش ارزان‌ترین، ساده‌ترین و یکی از کارامدترین راه حل‌ها برای حل مشکل است».

ایجاد انگیزه‌ها برای کمک به کاهش تولید آشغال می‌تواند یک چالش سیاسی باشد. به گفته بریتا دنیس هارستی که سرپرست تحقیق CSIRO است، تنها یکی از 8 ایالت اصلی استرالیا و قلمرو‌های آنها، قانونی برای باز پس گیری ظرف‌های نوشیدنی دارد (کاری شبیه بازگرداندن شیشه‌های نوشابه در سال‌های گذشته- مترجم). و در ایالات متحده هم، تنها 10 ایالت آمریکا این قانون را اجرا می‌کنند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که مردم از این قانون حمایت می‌کنند، اما کارخانه‌های تولید نوشیدنی با این قانون مخالف هستند. انها می‌گویند که باز پس دادن قوطی گران‌تر از شکل‌های دیگر بازیافت است و این کار باعث افزایش قیمت نوشیدنی می‌شود.

ویلکسس می‌گوید: «وقتی در مورد تغییرات آب و هوایی فکر می‌کنید، سخت است که اثر جای پای کربن را کاهش دهید زیرا باید این کار را از طریق تغییرات بنیادین در اقتصادمان انجام دهیم. اما با پلاستیک، وقتی که سر یک قوطی را روی زمین می‌اندازید، با یک برخورد ساده می‌توان مشکل را حل کرد».