به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران، روزنامه صهیونیستی هاآرتص در گزارش خود در این زمینه آورده است: فرض کنید خانه‌ای فروخته‌اید و قرار است مبلغ آن را در چهار قسط مساوی دریافت کنید. سه قسط اول به موقع پرداخت می‌شود، اما قسط چهارم عقب افتاده است. خریدار به شما می‌گوید که قصد ندارد این قسط را بپردازد، اما پیشنهاد می‌دهد که شما یک قرارداد جدید با هم ببنید که بر اساس آن تاریخ‌های جدیدی برای پرداخت قسط چهارم و همچنین مبالغ جدیدی برای این منظور تعیین شود. در اینجاست که این پاسخ مطرح می‌شود: من اعتماد خودم به تو را از دست داده‌ام. ابتدا قسط چهارم را بپرداز و سپس ما درباره سایر مسائل مذاکره می‌کنیم.

روزنامه صهیونیستی هاآرتص نوشت: این وضعیت دقیقا همان چیزی است که اکنون میان بنیامین نتانیاهو و محمود عباس اتفاق افتاده است. نتانیاهو به وعده خود درباره اجرای چهارمین مرحله از آزادی زندانیان فلسطینی عمل نکرد و پیشنهاد بررسی توافق‌نامه جدیدی را به جای آن ارائه کرد. این در حالی است که عباس انتظار بسیار ساده‌ای دارد و آن تحقق کامل توافق صورت‌گرفته قبلی است. بنابراین چگونه می‌توان ادعا کرد که فلسطینیان توافق را نقض کرده و باعث شکست مذاکرات شده‌اند و به همین دلیل قابل اعتماد نیستند؟ گذشته از این فلسطینیان تنها در واکنش به نقض توافق از سوی اسرائیل و اعلام دولت نتانیاهو مبنی بر قصد ساخت 708 منزل مسکونی جدید در منطقه شرق اورشلیم(بیت‌المقدس) که مانند فرو کردن دو انگشت به چشمان محمود عباس است، درخواست عضویت در 15 نهاد بین‌المللی را ارائه کرده‌اند.

هاآرتص نوشت: ما درباره فشارهای شدیدی که افراطی‌های راستگرا بر بنیامین نتانیاهو وارد می‌کنند، صحبت می‌کنیم. افرادی مانند معاون وزیر دفاع، معاون وزیر خارجه و وزیر اقتصاد اسرائیل عباس را متهم می‌کنند که با نتانیاهو همکاری می‌کند. آن‌ها ادعا می‌کنند که نتانیاهو از وی خواسته است از حملات تروریستی علیه اسرائیلی‌ها حمایت کند، زیرا در صورت تشدید این حملات است که افکار عمومی اسرائیلی از مذاکرات و توافق حمایت می‌کنند.

در واقع اقدام نتانیاهو در آزاد نکردن 26 زندانی دیگر فلسطینی، با هدف نقض توافق نبوده است، زیرا آزاد نکردن این افراد به معنای بقای حیات سیاسی نتانیاهو است. در واقع عدم آزادی اسرای فلسطینی مانع از استعفای دو عضو کابینه وی و در نتیجه مانع از سقوط دولت ائتلافی می‌شود.

در واقع نتانیاهو هرگز در رویا هم تمایلی برای امضای سند توافق‌نامه که به معنای بازگشت به مرزهای 1967 و آوارگی صد هزار اسرائیلی است، ندارد. هدف وی ماندن در این مناطق برای همیشه است. بنابراین تنها راه باقی‌مانده برای وی استفاده از تاکتیک‌های مختلف است. وی در جایی از طرح تشکیل دو دولت حمایت می‌کند، در جای دیگر شهرک‌سازی را متوقف و اسرا را آزاد می‌کند و یا پای میز مذاکره می‌نشیند، اما ناگهان مذاکرات را به نابودی می‌کشاند. این اقدامات تماما به معنای خرید زمان است. زیرا زمان به سود ماست.

به نوشته هاآرتص، هر روز که می‌گذرد، به معنای ساخت یک خانه جدید است و به این ترتیب خارج کردن شهرک‌نشینان از این مناطق روز به روز سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود.نتانیاهو طوری عمل کرده است که گویی تمام این مراحل را پیش‌بینی کرده و به آن اعتقاد داشته است. وی در مبارزات انتخاباتی تاکید کرد به معاهده اسلو عمل خواهد کرد. اما به محض رسیدن به پست نخست‌وزیری در سال 1996، وی شهرک‌نشینی را توسعه داد و باعث راه افتادن حمام خون در کرانه باختری شد و حتی روابط خود با یاسر عرفات را به نابودی کشاند. و در نهایت موفق به بی‌اثر کردن معاهده اسلو شد. اقدامی که تهدیدی استراتژیک در روند مذاکرات محسوب می‌شد.

بنابراین او مشکلی با نشستن پای میز مذاکرات نخواهد داشت، در واقع این بخشی از تاکتیک اوست. نشستن، گفتگو کردن، بحث و تبادل نظر برای همیشه. این روند برای کاهش فشارهای داخلی و خارجی مفید است. 

هاآرتص در پایان نوشت: بنابراین کاملا واضح است که چرا نتانیاهو آهنگ آریک اینستین، خواننده اسرائیلی را بسیار دوست دارد. آهنگی با این مضمون: به زودی مذاکرات ادامه خواهد داشت، ادامه خواهد داشت، ادامه خواهد داشت، و افراد در بیشه مذاکرات سرگردان خواهند شد.