به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران، این نفرات کمتر در فوتبال ایران زندگی کرده‌اند و بیشتر در میادین بین‌المللی روبه‌روی فوتبال کشورمان ایستاده‌اند و با عملکردشان صحنه‌ای سیاه را روبه‌روی فوتبال ایران گشوده‌اند.
 
1- ماریو زاگالو:
 
زاگالو در سال‌های 1976 تا 1978 سرمربی تیم ملی فوتبال کویت بود. بازی‌های متوالی و پیوسته ایران- کویت چنان حساسیت برانگیز بودکه ماریو زاگالو سوژه یکی از ترانه‌های مبتذل روحوضی و کوچه‌بازاری دهه 50 ایران شده بود.
 
یکی از خواننده‌های قدیمی ترانه‌ای را درباره بازی ایران- کویت وارد بازار کرده بود که ترجیع‌بند آن «زاگالو، زاگالو» بود و ترانه‌سرا برای آنکه قافیه‌اش جور شود زاگال. را به جای اینکه ته صدای اُ بدهد با صدای او می‌خواند.
 
ماریو زاگالو، همان مرد قهرمان برزیلی بود که تیم ملی برزیل را در جام هانی 1970 به عنوان قهرمانی رساند و بعدها به عنوان دستیار کارلوس آلبرتو پریرا هم قهرمان جام جهانی شد.
 
وی یکی از بزرگ‌ترین مربیان تاریخ بود که در آسیا به مربیگری پرداخت. البته ایرانی‌ها از وی کینه یا خاطره بدی ندارند اما این مربی به خاطر آن ترانه مبتذل در ذهن‌ها مانده است.
 
2- تری ونبلز:  
 
هر  چند زمانی که عهده‌دار هدایت تیم استرالیا بود به ایران باخت و حالا ما خاطره‌ای نیک از وی در ذهن داریم اما ونبلز همان کسی است که در همان مسابقه پلی‌اف سال 1376 نسبت به شرایط ایران آنقدر بدگمان بود که اعلام داشت حتی آب آشامیدنی با خودبه ایران می‌‌آورند و با این حرف ناحساب در واقع حس میهنی و ملی ما را به شدت تحریک کرد.
 
وی بعد از ناکامی در تیم ملی استرالیا به تدریج از عرصه فوتبال محو شد.
 
3- ولفگانگ سیدکا:
 
آلمانی‌ها برای فوتبال ما فاقد استانداردهای مقبول بوده‌اند، مرور نام و عملکرد اشمیت،‌ سوبل، رولندکخ نشان‌دهنده این امر است، اما آلمانی‌‌ها به عنوان رقیب مربیان شایسته‌ای برای ما بوده‌اند.
 
از جمله ولفکانگ سیدکا که با پیروزی سه بر یک برابر تیم ملی بحرین، آن یک‌شنبه سیاه را به پای فوتبال ما نوشت.
 
سیدکای آلمانی که در جام جهانی 1986 بازیکن آلمان غربی بود چنان تأثیر بدی بر فوتبال ما گذاشت که هنوز ماجرای آن بازی تلخ باقی است.
 
وی سبکی را در فوتبال آسیا پایه‌گذاری کرد به نام «بحرین بازی» طوری که هنوز هم با گذشت سال‌ها از آن مسابقه کذایی هر بازیکنی در لیگ ایران تمارض کند تماشاگران یک صدا فریاد می‌زنند: بحرین ... بحرین!  
 
بلاژویچ آن زمان درباره همتای آلمانی‌اش گفته بود: من در اروپا مصاحبه می‌کنم و می‌گویم که یک مربی آلمانی در آسیا کار می‌کند که روح فوتبال را کشته است.
 
4- هانس اوفت:

تکبر در وجود این مربی هلندی مقابل فوتبال ما موج می زد ... آن شکست تلخ، یک- صفر برابر ژاپن در جام ملت‌های 1992 فوتبال ما را رنجیده‌خاطر ساخت.
 
هانس مربی ژاپن در آغاز قدرت‌نمایی این کشور بود. وی بعد از دوران حضور در تیم ملی ژاپن از دنیای فوتبال محو شد اما هنوز خاطره تلخ بازی‌های ایران با تیمش در ذهن هواداران ما باقی مانده است.
 
5 – محمد الخراشی:
 
عربستانی‌ها هر وقت در مسابقه‌ی دچار ضعف می‌شدند سرمربی خارجی را کنار می‌گذاشتند و محمد الخراشی یا ناصر الجوهر را جایگزین وی می‌کردند و نکته جالب اینکه محمدالخراشی،‌ مردی بود که همیشه برابر تیم ملی فوتبال کشورمان عملکردی موفق داشت.
 
این دو مربی هر وقت به عنوان دستیاران مربیان خارجی تیم ملی عربستان انتخاب می‌شدند حتی بین دو نیمه یک مسابقه هم امید داشتند که مربی خارجی تیمشان اخراج شود و خودشان جای وی را بگیرند.
 
6- والدیرویرا:
 
درباره نقش والدیرویرا در صعود ایران به جام جهانی 98 فرانسه حرف و حدیث بسیار است. وی بعد از آنکه از تیم‌ملی فوتبال ایران اخراج شد دشمن شماره یک ایران شد و قلبش آنقدر ناراحت بود خدا به دلش نگاه کرد و در بازی‌های آسیایی 1998 بانکوک، ‌عمان با والدیرویرا 4-2 ایران را برد.عمان تیم ضعیفی بود که در همین مسابقات به تیم ملی چین 6-1 باخت. البته ویرا هم هیچ وقت به عنوان دشمن فوتبال ایران شناخته نشد اما آن باخت را به عنوان یکی از باخت‌های تلخ و بحث‌برانگیر تاریخ فوتبال ما به ایران تحمیل کرد.
 
7- ساموئل عمو بابا:  
 
مرد ارمنی عراقی که در سال 41 در دیدار دوستانه به عنوان بازیکن و در سال 72 به عنوان سرمربی برابر ایران ایستاد تا سمبل ناکامی فوتبال ایران برابر تیم ملی عراق شد.
 
عدنان حمد هم یکی از مربیان عراقی بودکه همیشه فوتبال ما را اذیت کرده چه به عنوان سرمربی تیم ملی کشورش چه به عنوان سرمربی اردن.
 
8- میلان ماچالا:
 
مربی اصالتا اهل کشور چک از مربیان بزرگی بود که در منطقه خلیج‌فارس مربیگری می‌کرد اما هیچ‌گاه در فوتبال ایران وی را نخواستیم.
 
ماچالا برابر ایران با کویت، عمان و حتی عربستان قرار گرفت و در همه رقابت‌ها فوتبال ما رامتوقف کرد و شرایطی ویژه در این عرصه رقم زد.
 
اگر در مقدماتی جام جهانی 98 کویت را می‌بردیم کارمان به پلی‌اف نمی‌کشید.
 
می‌توانیم آن همه به زحمت افتادن در بازی‌های بعدی را از چشم همین مربی بدانیم.
 
البته وی هرگز به ما توهین نکرد و فقط از لحاظ فن اذیت‌مان کرد.
 
9- رالف رازیک:
 
تفحص و تجسس در اطلاعات شخصی و فردی فوتبال در سال 1976 گناهی نابخشودنی بود و راز یک، مربی یوگسالو تیم ملی فوتبال استرالیا در سال 1973 یعنی تابستان سال 1352 برابر تیم ملی ایران با رفتار ناجوانمردانه‌ای اطلاعات فردی  را از همکارش در ایران یعنی رایکوف گرفت و برابر ما 3-0 برنده شد و ایران را از دور رقابت‌ها حذف کرد.
 
انتهای پیام/