به گزارش حوزه میراث فرهنگی باشگاه خبرنگاران؛ "چهارشنبه سوری" ترکیبی از دو واژه چهارشنبه و سوری البته در برخی از منابع این موضوع اشاره شده است که گویا چهارشنبه را به نوعی نماد چهار فصل سال یا عناصر چهارگانه و سوری آن را به معنی سرخی می‌دانند در بین زبان‌شناسان عقیده بر این است که "سوری" فارسی از "سوریک" پهلوی گرفته شده که به معنای "سرخ" است. باید اشاره کرد که برخی از جشن های آریایی جشن های آتش بوده به این منظور که افروختن آتش جهت سرور و شادمانی نشانه آغاز و اعلام آن است.

آتش افروزی پیش از نوروز و به ویژه آتش افروزی بر روی بام ها که در ایران کهن مرسوم بوده است امروزه در روستاها معمول است گویا برای راهنمایی در "فرورها" برای دودمان هاست تا دودمان خویش را بازشناسند و ده روز در میان فرزندان خویش به سر ببرند.

براساس اشاره منابع تاریخی "ابوجعفر نرشحی" مورخ سده سوم از جشن چهارشنبه سوری و چگونگی برپای آن اطلاعاتی داده که طبق آن این جشن در زمان منصور بن فلاح از شاهان سامانی میانه سده چهارم اجرا می‌شده است.

برخی عقیده دارند که این جشن حتما در چهارشنبه نبوده و آریانیان جشن سوری را که عادت و سنتی قدیمی بوده با آتش افروزی همگان برپا می کردند.

اما چون در اساس تقویم ایشان روزهای هفته وجود نداشته ممکن است چنین جشنی در شب چهارشنبه آخر سال برگزار نمی‌شده است بلکه این آتش افروزی درست پیش از آغاز جشن "همسپتهدم" یعنی در سیصد و شصتمین روز سال انجام می شد.

برخی نیز اظهار می‌کنند روز شمار کنونی بر اثر ورود اعراب به ایران باشد و چون در روز شمار اعراب چهارشنبه روز نحس و بدیمنی محسوب می شود و از آن تاریخ به بعد شب چهارشنبه آخر سال را با جشن سوری به شادمانی پرداخته و بدین وسیله می‌کوشیدند نحس بودن چنین شب و روزی را منتفی کنند.

از این رو احتمال می رود جشن سوری جای خود را به آتش افروزی شب چهارشنبه سوری داده و در میان مردم باب شده است.

گزارش از : مرضيه اميري

انتهای پیام/ اس