هدف کلی در کشاورزی پایدار سلامت دائمی زمین و مردم می باشد . به جای برنامه ریزی کوتاه مدت برای رفع مشکلات بایستی راه حل های بلند مدت را جستجو نمود . کشاورزی پایدار از مجموعه اصول فکری یا مجموعه محدود عملیات فراتر است. قابلیت پایداری در کشاورزی را می توان مشاهده و مورد سنجش قرار داد .

کشاورزی پایدار را می توان به صورت یک اکوسیستم با اثرات متقابل پیچیده میان خاک، آب، گیاه، حیوانات، اقلیم و مردم در نظر گرفت. هدف کشاورزی پایدار تلفیق همه این عوامل در یک سیستم تولید می باشد که نتیجه مطلوب اقتصادی، زیست محیطی برای افراد جامعه بدست آید .

**تفاوت کشاورزی صنعتی و پایدار

 مزارع کشاورزی پایدار با پیروی از سیستم های طبیعی از نظر زیست محیطی دور نمای مزرعه را حد الامکان نزدیک و شبیه به پیچیدگی های اکوسیستم طبیعی می کند . در اکوسیستم طبیعی ضایعات یک فرایند یا سیستم، نهاده سیستم یا فرایند دیگر می باشد.

در مقابل ، کشاورزی صنعتی شبیه به یک کارخانه عمل می کند و نهاده های مورد مصرف به یک محصول نهایی تبدیل شده و ضایعات آن از سیستم خارج می شود. ضایعات کشاورزی صنعتی منبع آلودگی غیر متمرکز شامل ذرات معلق خاک در هوا، آلودگی رودها به نیترات و فسفات، آلودگی آب های زیر زمینی به نیترات و آفتکش ها می باشد .

**کشاورزی پایدار راهی برای حفظ منابع کشاورزی

کشاورزی پایدار مزرعه را یک سیستم طبیعی فرض می کند نه یک کارخانه. کشاورزی تک محصولی و صنعتی نسبت به فاجعه طبیعی و تغییرات بازار آسیب پذیرتر هستند . وقتی یک نوع محصول به طور مستمر کشت و کار گردد ، مواجه شدن با یک خطر بزرگ سبب نابودی زمین کشاورزی می شود . در کشاورزی پایدار با متنوع سازی گیاهان و تلفیق گیاه و دام ضمن کاهش خطرات مربوط به کشت تک محصولی، سود آوری آن نیز افزایش می یابد.