"یوسف اعتصامی" پدر پروین نویسنده و مترجم نیز بود و در آن زمان"ماهنامه ادبی بهار" را منتشر می‌کرد.

پروین در سال 1291 به همراه خانواده‌اش از تبریز به تهران مهاجرت کرد به همین دلیل از کودکی با مشروطه خواهان و چهره‌های فرهنگی‌آشنایی داشت.

اعتصامی ادبیات را در کنار پدر و استادانی چون"دهخدا" و "ملک‌الشعرای بهار" آموخت در دوران کودکی فارسی و عربی را زیرنظر معلمان خصوصی فرا گرفت و در سال 1303 درمدرسه آمریکایی تحصیلات خود را به اتمام رساند.

پروین اعتصامی پس از اتمام تحصیلات خود در مدرسه آمریکایی، همانجا به تدریس زبان و ادبیات انگلیسی پرداخت و در تیر ماه 1313 با پسرعموی پدرش ازدواج کرد. اخلاق نظامی همسر پروین با روح لطیف و آزاده او مغایرت داشت و سرانجام این ازدواج ناهمگون به جدایی منجر شد.

پروین با این همه، تلخی شکست در ازدواجش را با خونسردی و مقاومت شگفت‌آوری تحمل کرد و تا پایان عمر از سختی آن سخن به زبان نیاورد. در سال‌های 1315 و 1316 در زمان دکتر عیسی صدیق، مدیریت کتابخانه دانشسرای عالی را بر عهده گرفت.

پروین بر اثر تشویق‌های"ملک‌الشعرای بهار" درسال 1315 دیوان شعر خود را توسط چاپخانه مجلس چاپ کرد. مرگ پدر در سال 1316 ضربه‌ای هولناک بر روح حساس وی وارد کرد که عمق آن را ‌می‌توان در مرثیه او در سوگ پدر مشاهده کرد.

اعتصامی عاقبت در 15 فروردین 1320 درسن 35 سالگی بر اثر ابتلا به بیماری حصبه در تهران در‌گذشت. از وی دیوان اشعاری در قالب‌های قصیده، تمثیلات و قطعات برجای مانده است.

اشعار اعتصامی را به دو دسته می‌توان تقسیم کرد: دسته اول به سبک خراسانی شامل اندرز و نصیحت شبیه اشعار ناصر خسرو و دسته دوم به سبک عراقی و دارای جنبه داستانی است به ویژه از نوع مناظره و به سبک سعدی به شمار می‌رود این دسته از اشعار پروین شهرت بیشتری دارد.

یکی از معروف‌ترین اشعار پروین اعتصامی را می‌توان"اشک یتیم" عنوان کرد.

انتهای پیام/