جودیس می نویسد: «آیپک یک کمیته عمل سیاسی نیست. این سازمان از طریق اختصاص کمک های مالی و همچنین مشاوره به اعضای خود درباره حمایت از یک نامزد - چه از طریق کمک های مالی مستقیم و چه اقدامات غیر مستقیم - بر سیاست های واشنگتن تأثیر می گذارد. هیچ سندی درباره مقصد این کمک های مالی وجود ندارد اما حمایت سیاست مداران آمریکایی از این سازمان نشان می دهد کمک های مالی ایپک صرف چه اقداماتی می شود».

وی ادامه می دهد: «از سال 2007 تا 2012، سه سناتور از پنج سناتور آمریکایی و طی سال های 2011 تا 2012 سه نماینده از پنج قانون گذار مجلس نمایندگان آمریکا که بیشترین کمک های اقتصادی آیپک را دریافت کرده بودند، از حزب جمهوری خواه بودند. این افراد شامل میچ مک کانل رهبر اقلیت در سنا، اریک کانتور و جان بونر رهبران مجلس نمایندگان آمریکا و سناتور مارک کرک از حامیان اصلی اعمال تحریم ها علیه ایران بودند».

این نخستین بار است که یک منبع امریکایی صریحا تایید می کند رهبران تحریم ایران در کنگره امریکا حقوق بگسر آیپک هستند.

جودیس در عین حال در این گزارش تاکید می کند به دلایلی نفوذ آیپک در امریکا در حال کاهش است:

1- نزدیکی بیش از حد به جمهوری خواهان

2- شکست در متقاعد کردن مردم امریکا در این باره که منافع اسراییل و امریکا کاملا بر هم منطبق است.

3- ظهور لابی های میانه روز تر مانند جی استریت

4- مواضع افراطی و جنگ طلبانه آیپک درباره موضوعاتی مانند ایران

نویسنده فارین پالیسی در انتها نتیجه گرفته است که آیپک نمی تواند در نهایت با یک توافق نهایی که دولت امریکا با آن موافق باشد، مخالفت کند.

از دید وی علت این است که این مخالفت روابط آیپک با دموکرات ها در امریکا را بحرانی خواهد کرد.

نظر سنجی های انجام شده در امریکا نشان می دهد هیلاری کلینتون که یک نامزد دموکرات است بیشترین شانس را در انتخابات ریاست جمهوری بعدی امریکا دارد.